Herfstkleurentocht Kilder, 30 oktober 2010

Kemnaderoute te Kilder, 30 oktober 2010

   

Kwart voor zes ga ik op weg naar Gorkum en vandaar rijd ik met Adriaan mee naar Kilder waar we via Duitsland (afslag gemist en die naar Doetinchem terug zoekend ook weer) langs de kerk en het winkelcentrum (drie winkels) aan de start komen. In de hal treffen we Tini, niet verwonderlijk als je bedenkt dat ze in Varsseveld woont.

WAAR HIJ VAN GRUWELT.

Om 8.45 gaan we, de duidelijke pijlen en routenummers volgend, de polder door langs mooie, wat solitair staande bomen, deels al in herfstkleur. Langs de weg worden pompoenen te koop aangeboden en bij een schattig kraampje noten, mosterd, jam en honing. Als we een stukje afsnijden om een foto te maken van een schitterende boom worden we ´terug gefloten´ door medewandelaars. Maar een beetje afsnijden als hij 370 m te lang is moet toch kunnen?

We wandelen om de waterplas van recreatiegebied Stroombroek waar vele honden worden uitgelaten, ook IN het water. ‘Materiaalpech’ (lees: losse veter) en vele foto’s houden Adriaan nogal op, dus na een gaas-keien-kunstwerk wacht ik bij het plaatsnaambord WIJNBERGEN op hem. We wandelen inmiddels op de lus van de 35 waar verder weinig wandelaars te zien zijn. Wel een kardinaalshoed die vol vruchten hangt en een Amerikaanse eik die prachtig gekleurd is. De tocht doet zijn naam eer aan. En eindelijk verruilen we de verharde paden even voor onverharde, gelijk door de glibberige prut. Langs de weg zijn leuke stulpjes te zien waaronder boerderijen met het huis dwars op de stal. Vast typerend voor deze streek denken we. En zo vraagt Adriaan zich wel meer af dus ik adviseer hem in voorkomende gevallen maar aan te bellen en het te vragen….. maar dan loop ik ondertussen wel door!

We gaan langs het kasteeltje Kemnade, naamgever van deze route, en wandelen door ETTEN, Gelderland, Achterhoek en Montferland. Allemaal op hetzelfde moment! (En dan ook nog door een polder die wel weg heeft van de Alblasserwaard rondom Bleskensgraaf, inclusief een rij knotwilgen, mijn eerste keuze voor vandaag waar Adriaan van gruwelt.)

DWARS OVER HET PAD

We zien even mooie wolkenluchten, maar al snel is de lucht weer grauw. Een voorbode van wat ons nog te wachten staat zal later blijken. Door VETHUIZEN gaan we BRAAMT in met zijn gekortwiekte molen, kerk en supermarkt met TNT-agentschap. We komen langs een hertenkampje met dieren die ons aankijken van ‘wat willen jullie nou weer…’ als we hun aandacht proberen te trekken voor een mooie foto. En langs de mooiste boerderijen, deels nog met rieten, deels met door pannen vervangen daken, en paddenstoeltjes met ‘losse’ hoedjes komen we op de autorust aan de Loolaan op parkeerplaats Hettenheuvel waar we genieten van erwtensoep/koffie. Er wordt druk gewerkt aan het opzetten van een overkapping met een zeil.

We vervolgen de route langs een glooiende akker en gaan dan, via een steile klim, het Bergherbos in met veel mos, prachtig gekleurde larix-opslag en ….. paddenstoelen.

En als we langs een hoofdweg lopen, over een kort geleden nog geasfalteerd fietspad, kijken we tegen de torenmolen van ZEDDAM aan. Langs picknickende mensen gaan we het Bergherbos weer in. Dat kan best want het is helemaal niet koud en wij hadden vanmorgen vroeg al onze jassen uit gedaan.

Na een flinke klim stuiten we op een infobord van ‘Motte Montferland’ dat langs een sterk stijgend pad met een onoverzichtelijke bocht staat en waar dan ook een verkeerslicht geplaatst is. We genieten van het prachtige parkoers en delen die ervaring met medewandelaars. Die genieten ook, al wonen ze ‘maar’ 30 km verderop. Veel omgevallen bomen zijn blijven liggen, soms ook dwars over het pad, en zijn begroeid met mos en paddenstoelen.

Op de top van heuvel Montferland bevindt zich de grootste motteheuvel van Nederland. Een mottekasteel is een vroegmiddeleeuws burchttype dat meestal in hout werd opgetrokken. Het hoofdkenmerk was dat het stond op een motte, een kunstmatig aangelegde aarden heuvel. Het mottekasteel zelf bestond veelal uit een torenvormig gebouw. Deze motte is rond 1000 opgeworpen en van de 12 tot 17 meter is tenminste de laatste 7 meter kunstmatig opgehoogd. Het plateau is omgeven door een gracht en een dubbele aarden wal. Op het plateau zijn resten gevonden van 5,5 meter dikke muren van een mogelijk nooit voltooide tufstenen toren. Mogelijk was dit de motte van het voormalige kasteel Upladen. De motte is een rijksarcheologisch monument waarop zich een hotel-restaurant en enkele bijgebouwen bevinden.

HELAAS

Ook enkele Japanse esdoorns moeten er aan geloven: op de foto! En een jongen met boeket wordt helemaal verlegen als hij door Adriaan aangesproken wordt. Ik zie een bordje staan: ‘Klaphek 1200 m’ maar wij worden gewoon de andere kant op gestuurd, wat geen straf blijkt te zijn, want we komen bij ’s Heerenberg met zijn schattige huisjes en kolossale kasteel. We nemen een kijkje op de binnenplaats van het kasteel waar we van al het moois genieten en natuurlijk wat info-folders halen. En dacht ik dat ‘Bergh’ op de omgeving sloeg, het is vernoemd naar Hendrik graaf van den Bergh! Na de mispelboom bewonderd te hebben gaan we, na dit oponthoud, door langs de kaatsbaan en horen wat vogeltjes ´piepen´ in een boom. Meestal lukt het niet ze tussen de takken en laatste herfstbladeren te vinden, maar nu zien we ze langs de stam omhoog kruipen: een stuk of drie boomkruipertjes. Langs wijngaard ´´t Bergherbos´, waar de druiven nog aan de stokken hangen, gaan we inmiddels in de regen naar ´Het Klaphek´ in STOKKUM. Daar hebben ze heerlijke appeltaart met warme choco, hoewel de patat van de andere wandelaars ook lekker ruikt.

Langs een kapelletje gaan we weer richting Bergherbos waar we nu langdurig door wandelen. Maar ook dat is geen straf want het is een gevarieerd bos met open gekapte stukken waaromheen dennenbomen met kale stammen staan en met vele paddenstoelen. En dat geeft een oponthoud…..! We mogen weer een blik werpen op de torenmolen… in de verte… en gelukkig kan de regenjas weer uit en de paraplu dicht. We stillen ondertussen de hartige trek met een bifi-worstje uit mijn tas. De ondergrond in het bos is bedekt met varens en ik druk mijn ´druk fotograferende´ wandelmaatje op het hart dat we vóór half vijf binnen moeten zijn, want anders krijgt hij geen medaille en geen stempeltje in zijn wandelboekje. En dat lijkt zelfs even indruk te maken….. tot het volgende foto-waardige punt zich voordoet.

Na een flinke klim en glibberige afdaling komen we weer bij de autorust waar het helaas niet gaat lukken om ons bifi-worstje weg te spoelen met een bijpassend biertje. Maar we kunnen wel onder het zeil zitten met onze frisdrank.

Langs glooiend grasland en de Loolaan, met een landgoedwinkel, wandelen we terug naar Kilder terwijl het steeds harder gaat miezeren. Adriaan doet de laatste 100 m zelfs zijn paraplu nog op.

Ook aan de finish, die we rond 4 uur, na 7 ¼ uur en 276 foto´s later bereiken, is helaas geen bier te verkrijgen.

We vangen al snel de terugreis aan. Eerst weer, voorspoedig, naar Gorkum, ook langs ANWB-borden die Varsseveld aangeven, dan door de drukte over Rotterdam terug.

WATERVALWANDELTOCHT, 9 oktober 2010

  WATERVALWANDELTOCHT,

LOENEN, 9 oktober 2010

Vandaag gaan we met beide zonen naar Loenen voor de 39^e Watervalwandeltocht. Lekker genieten van de mooie natuur van de Veluwe en ongetwijfeld zullen we ook bij de naamgever van deze tocht komen. Het is niet lang zoeken naar het dorpje zelf en we rijden automatisch naar de start in verenigingsgebouw 'De Brink' wat in zo'n klein dorpje niet kan missen! 

Het dorpje zijn we, langs een herdenkingsplaquette aan WO II, snel uit en na enkele boerderijen gaan we richting de Loenense waterval waar Timothy zijn routebeschrijving omtovert in een bootje dat hij te water laat.



Te waterlating van een
routebeschrijvingboot

Dan volgt de heide waar de volop aanwezige spinnenwebben vol dauw zitten. Het is heerlijk wandelweer en overal staan paddenstoelen. We zien er steeds meer en ook de jongens krijgen er plezier in ze aan te wijzen aan Adriaan, onze ‘mushroomhunter’ die ze dan op de foto vast legt.





In de bossen hangt een echte herfstlucht en er zijn sporen van zwijnen te zien. Ook wroetsporen. De eerste herfstkleuren dienen zich aan en een houtsnipperpad is helemaal begroeid met tere witte paddenstoelen.

Af en toe steken we een weg over, maar verder blijven we in de natuur wandelen.

We rusten bij het Lierderholt met appeltaart, patat en een broodje hamburger (door verschillende personen genuttigd hoor!) en er is een springkussen.

We volgen weer lange tijd de sprengen die in de diepte stromen in natuurgebied de Reeënberg en het is zulk lekker weer dat Timothy in zijn blote bassie een stuk mee loopt.

Op een waterput midden in het bos rusten we nogmaals omdat Timothy moe begint te worden, 20 km is voor hem nog een hele afstand.

Ondertussen maakt Adriaan voorbijgangers wijs dat we op de bus wachten. Waarop die reageren: “Nou, dan kan je lang wachten!” We zien daar de allerlaatste bosbes, maar gaan na een paar minuten toch maar weer door.

Het is stil in het bos, we horen alleen enkele ganzen over vliegen.

Er is nog een rustpost ingericht bij een scoutinggebouw waar veel houten kunstwerken staan en waar zelfs de vuurkorven zijn aangestoken. Gezellig.

 Voor de temperatuur is het niet nodig!

En na nog een laatste stuk bos komen we rond tien over twee aan bij Verenigingsgebouw ‘De Brink’. Adriaan oppert dat de naam van deze tocht helemaal verkeerd gekozen is en eigenlijk paddenstoelenwandeltocht had moeten zijn!

We genieten nog van een puddingbroodje/mars alvorens de thuisreis aan te vatten.

Pinnen gaat niet want de enige pinautomaat die het dorpje rijk is is buiten werking. Voor een andere moeten we naar het volgende dorp.

ZWEI TAGE-MARSCH, (1), 2 en 3 oktober 2010

ZWEI TAGE-MARSCH,

FULDA, DUITSLAND

(1), 2 en 3 oktober 2010

VRIJDAG 1 OKTOBER 2010

Kwart voor zeven stappen we in de auto richting Rijswijk om Olga op te halen en klokslag acht uur zijn we in Rotterdam bij Carla waarna we gevijven, bepakt en bezakt, richting Fulda gaan. De eerste drie uur rijdt ik, en na een bak koffie neemt Adriaan het over. Dankzij ´Tommetje´ gaat het allemaal goed en de uitzichten vanuit de auto worden steeds mooier en geaccidenteerder. We rijden (via een benzinestation want de auto heeft aan het einde van de rit dorst gekregen) in één keer naar de start waar we ons direct installeren in de hoek van de sporthal/slaapzaal.

DE FRIENDSHIPWALK

We denken naar de start van de wandeling te lopen, maar ongemerkt zijn we al gestart. De route voert ons direct de stad uit richting Haimbach met prachtige uitzichten over de stad met zijn mooie, veelal gestuukte huizen en er bovenuit torenende kerken. (Wij bevinden ons in de stad dan ook al op 270 meter hoogte.)

Op de eerste rust en kontrolle is warme limonade te verkrijgen en er wordt ´kuche´ verkocht. We gaan langs een ´betonnen´ gedenkteken met de tekst ES IST VOLBRACHT en langs graanakkers en kolenvelden.

Bij een brandweerkazerne staat weer een bordje KONTROLL, maar dat blijkt voor zondag te zijn. Brandweerfreak Sebastian maakt er wel de nodige foto´s van de brandweerauto´s die buiten staan i.v.m. een feestje. En zo volgen we de oranje linten waardoor de route goed te volgen is.

Bij een groot ´oranje-geel´ geverfd huis loopt een ´non´ en zo gaan we richting een park met een kolossale spoorbrug uit 2005.

In de bermen bloeien kleurige bloemen (klokjes en balsemien) en hoog op de heuvel staat het lieflijke benedictijner klooster, evenals het kolossale klooster ´Frauenberg´

We gaan de Fulda over waar druk gekanoot wordt en naar de tweede rust en kontroll bij de ´kanoclub/Marinekameradschaft. Daar wagen we ons weer aan het gebak en nemen een klein flesje jagermeister mee als slaapmutsje. Dan resten er nog slechts 3 kilometers tot de ‘Ziel’. We gaan door parken, onder en over een brug en dan weer over de Fulda. En via een lange weg wordt alles steeds bekender tot we het terrein van het Deutsch Amerikanisches-Sportzentrum weer op gaan.

Adriaan brengt de dames even naar hun verblijf in Het Jagerhaus, ik maak alvast het verslag van vandaag.

Vanavond hebben we pastaparty. Maar als we daar tegen zevenen aan beginnen is er niet veel meer over en het smaakt vreselijk zout. Niet zo´n succes. Gelukkig heb ik vanmiddag al een broodje braadworst op.

Na een paar grote witbiertjes hebben we ons slaapmutsje niet meer nodig. Maar ondanks dat ik best rozig ben slaap ik slecht. Het licht gaat namelijk te pas en te onpas aan als er weer een groepje wandelaars binnen komt. De laatste militairen pas rond vier uur!

ZATERDAG 2 OKTOBER 2010



Zo fris als een hoentje
aan het ontbijt.....

We ontbijten met lekkere witte broodjes en een bakje yoghurt. Adriaan gaat iets eerder van tafel, want hij moet eerst met de bus naar het startpunt van de 42. Uiteindelijk gaan wij om even over zevenen nog eerder weg, hij staat dan nog bij ´de bushalte´ tot rond half acht.

We starten hetzelfde als gistermiddag en twijfelen even… gaat dit wel goed? Er is verder nog geen wandelaar te zien en ik vraag me af of dit eigenlijk wel gezellig wandelen is. Maar na enkele pijlen gaan we toch de andere kant op en worden we door enkele wandelaars ingehaald. Helaas miezert het en moet de regenjas nét aan.

Al snel zien we het lieflijke Sint Andreaskerkje met een ‘ui’ op de toren, en gaan de Fulda over. En langs de stoepranden stroomt het regenwater hier en daar als kleine riviertjes naar beneden, het eerste herfstblad mee voerend. De eerste herfsttinten zijn reeds zichtbaar en de eerste paddenstoelen staan ook al in het gras.

We gaan weer door de nodige parken en denken op de eerste rustpost aangekomen te zijn als er de nodige oranje hesjes rond lopen bij een groot gebouw. Wij naar binnen, evenals de twee wandelaars uit Santpoort die achter ons lopen, maar worden daar alleen maar niet-begrijpend aangekeken. Dus nog maar even door tot de echte rust… met weer warme limonade. Verder hebben we nog nergens trek in, het ontbijt voelen we nog in onze maag liggen.



Sigarettenautomaat,
gewoon langs de weg!

We komen langs een punt waar we straks de route gaan kruisen en starten met de 10-km lus, al snel langs een infobord dat aangeeft dat hier de Jakobsweg naar Santiago begint. Overigens vlak bij een klooster, volgens Adriaan kasteel, te Johannesberg.

In Bronnzell gaan we de Fulda weer over en langs landelijk gebied met frisgroen gras met natuurbeschermingsgebieden, een drukke spoorweg en de zoveelste sigarettenautomaat die hier gewoon langs de weg staan. En zo komen we op de tweede kontroll waar we ons nu wel tegoed doen aan de kuche: chocolade-kersencake met slagroom en een dikke laag chocolade bovenop.

En dan gaan we langs het Jagerhaus waar Olga en Carla slapen. We verlaten Kohlhaus en gaan weer richting Johannesberg en via een prachtige brug met grote betonnen heiligenbeelden de Fulda weer over langs een Barfusspfad. We volgen de route tot bij het brandweermuseum en besluiten er gelijk maar te gaan kijken.

De route vervolgend komen we weer op de Kontroll bij de ´kanoclub/Marinekameradschaft’ We hebben nu echter geen zin meer om te rusten en vervolgen de route richting Fulda.

Helaas zien we niet meer van de stad dan de torens van de grote dom en een Wiesenmuhle en diepliggend watertje. Dan volgt de bekende route van gisteren terug terwijl het steeds droger wordt. Langs de Fulda waait ons een heerlijke kruidenlucht tegemoet vanuit de kant van het pad. En om 10 over twee stappen we de sporthal weer binnen.

We relaxen op bed, lezen, schrijven en doen even de ogen dicht. En ook de militairen ‘van vier uur vannacht’ liggen nu te slapen. ’s Avonds hebben we schnitzelbuffet wat stukken beter smaakt dan de pasta van gisteravond. Onder het eten kunnen we genieten van een demonstratie zelfverdediging.

En we nuttigen voor het slapen gaan toch nog de Jagermeister waarna we prima slapen. Maar er zullen vannacht vast niet zo veel laatkomers meer zijn geweest dan vorige nacht!

ZONDAG 3 OKTOBER 2010

Na wederom een heerlijk ontbijt, ik waag me zelfs aan de halve, erg hardgekookte eieren, gaan we vandaag met zijn drieën op pad nadat we de meeste spullen in de auto hebben gezet. Alleen de douchespullen staan nog te wachten op onze terugkomst. We gaan weer richting het zuiden, net als vrijdag, met een heerlijk zonnetje en prachtige vergezichten over Fulda met z´n vele witte huizen. Een wandelaar is ´gezellig´ bij ons aangehaakt en praat met Sebastian over de brandweer….. We gaan Haimbach door, langs de akkers. We zien deze dagen veel militairen, ook Amerikanen zie zelfs een stuk hard lopen. En dat met bepakking!

De eerste rust is dezelfde als vrijdag bij de slaapplaats voor, dit maal, militairen. We gaan langs enkele vakwerkhuizen en erven met een agrarische markt. Onze ´gezel´ wil op de foto met de pompoen-poppen en haalt een geweldige camera te voorschijn. Langs heerlijk lange wegen, met appelbomen er langs, gaan we Fulda, stadsdeel Niederrode in. Enkele huizen zijn helemaal bekleed met kleine, gepotdekselde, stukjes hout. Dan klimmen we omhoog richting het bos. Sebastian begint het zwaar te krijgen, maar we zijn onze ´gezel´ tenminste kwijt!

We volgen de rand van het bos, tussen de hoge dennen door, met prachtige uitzichten over de lager gelegen stad. En tussen de bomen is de grond bedekt met fris groen mos, paddenstoelen en het nodige herfstblad. We lopen zo´n honderd meter hoger dan in Fulda! Sebastian moppert wat en krijg dan van een vrouwelijke militair een roze fluit en een polsbandje. (Hij wel!)

Als we het bos uit gaan dalen we af naar Oberrode. Nu komen we tot de ontdekking dat we niet de onderste, zoals Adriaan beweert, maar de bovenste lus lopen. Op de kontrolle gaan we op een stel metalen profielen zitten met cake c.q. partjes appel. (En dat geeft nog een leuk wip-effect als we weer op staan.) Op een rugzak van een militair prijkt een ´levensgrote´ Scratte.

Als we de route vervolgen horen we de kerkklokken in het volgende dorpje luiden….. het is zondag!..... maar daar voor, na nogmaals een betonnen kruis, klimmen we tussen de akkers omhoog naar de bosrand, waar we weer paddenstoelen fotograferen, en ik uit glijd over een wortel. Maar gelukkig kom ik heel zachtjes terecht. We gaan door Rodges, waar een schitterend vakwerkhuis staat en we weer moeten klimmen.

De route is een stuk pittiger, maar ook veel mooier, dan gisteren. En Sebastian heeft het vandaag heel moeilijk. Hij heeft dan ook de afgelopen tijd niet zo heel veel gewandeld. We gaan langs een smal treinspoortje, afgesloten met slagbomen.

Sebastian snijdt af door een klei-akker en dan komen we op de rust bij de brandweer. Heerlijk in het zonnetje gezeten genieten we van mandarijn/kwarktaart en appeltaart en Sebastian (en Adriaan) van de brandweerauto´s.

Er volgen prachtige uitzichten over de stad met z´n mooie kerken en dan nog een laatste rust bij de ´kanoclub/Marinekameradschaft´.

Ik stel voor om even van de route af te wijken om de stad in te gaan, maar volgens Adriaan komen we er verderop nog dichterbij….. kunnen we er vanaf de finish nog wel even naar terug lopen….. kortom, daar hebben we geen zin meer in.

Afmelden… Stempelen... landenstrips en IML-medailles kopen. Sebastian de bronzen, ik de zilveren, Adriaan nummer 11. Even lekker douchen.

We eten wat en ik probeer te slapen. Eerst op een verlaten stretcher tot de eigenaar toch komt en dan in de auto tot het officiële gedeelte begint. Maar rond kwart voor vier hoor ik Adriaan en Sebastian aan komen. De ceremonie is al achter de rug en stelde niets voor.

Ik rijdt afwisselend met Adriaan naar huis waar we om elf uur aan komen. Ik neem alleen m´n heuptas mee naar binnen, poets mijn tanden en val op bed neer in een diepe coma.