RS80 Noordwijkerhout, 18 december 2010

RS80 Noordwijkerhout

18 december 2010

Even over acht uur staan we midden op de parkeerplaats bij VVSB. Door de dikke laag sneeuw die er ligt wil de auto niet meer voor- of achteruit. Verder is het wel heel erg rustig dus ik besluit eerst maar even naar de kantine te lopen om te vragen of de tocht wel door gaat.

Maar dat hoeft niet want voorzitter Johan komt ons al tegemoet. De tocht gaat inderdaad niet door en dat stond ook op de site. Maar daar had ik niet op gekeken evenals die andere wandelaar die vanuit Woerden hierheen is gereden en die we manen toch vooral het parkeerterrein niet op  te rijden!!! En zo zijn we Life getuige van iets unieks: nog nooit in de geschiedenis is een tocht bij RS80 (en ook niet bij WS78) afgelast. Gezamenlijk duwen we de auto het terrein af en parkeren op de Brink. Gelukkig was het voor ons maar een kort ritje vanuit Lisse, en ik ken de omgeving goed, dus we besluiten de route, Johan heeft in grote lijnen uitgelegd hoe deze loopt, zelf maar te wandelen.  

EEN LIFT DE VERKEERDE KANT OP.

We nemen een kijkje bij het ´kerststalletje´op de Brink en gaan op pad. Eerst over het ´groene´ BAVO-terrein waar de sneeuw nog maagdelijk wit op het gras en op de bomen ligt. Vooral de kinderboerderij is prachtig met een in de sneeuw scharrelende struisvogel. Langs honden uitlatende mensen en langs een ´boomgaard´ gaan we over een houten brug de Zeestraat en even de bewoonde wereld in. Maar in de bocht naar links slaan wij r.a. en langs een paardenstalletje met 2 fjordenpaarden lopen we zo de polder in. Langs een achtergelaten scooter die, aan de afdrukken in de sneeuw te zien, even daarvoor onderuit gegaan is! Als we achterom kijken zien we de zon tussen de bomen door rood opkomen.

Langs de campings aan de Kraaierslaan en het tuincentrum komen we bij het duin ter hoogte van de weg naar de golfbaan. Overigens één van de eerste golfbanen van Nederland en nog steeds alleen toegankelijk voor de rijkeren der aarde…..

Ook in het duin is het prachtig: de sneeuw ligt dik op de takken. We gaan door het fraaie Piet Florisdal en dan de Duindamse Slag af richting het strand. Het is best druk met wandelaars, eventueel met hond en slee met kinderen. Op verzoek mag Adriaan zelfs mee op de slee, alleen wil niemand terug lopen richting het strand…..

TOCH NOG EEN BEY-BLADE

Op de hier niet zo hoge zeereep zoekt een eenzaam konijn naar iets eetbaars. Wij nemen een kijkje op het strand dat wit is tot waar het water met vloed komt. Het is stil op het strand en het water is heel rustig. We besluiten niet over het strand te gaan, ik weet niet precies hoe ver de volgende opgang is, maar nemen het voormalige fietspad achter de zeereep nog een stuk zuidwaarts. We worden gepasseerd door mensen die gewoon hun rondje trimmen en we ontdekken pootafdrukken van reeën en een konijnenspoor dat verraadt in welk bosje hij (of zij) woont. Een waterig zonnetje laat zich af en toe tussen de wolken door zien.

We nemen het duindoornpad weer richting de binnenduinrand waar we ons weer vergapen aan de prachtige stillevens met dikke lagen of wollige wolkjes sneeuw op takken en stuiken en uiteraard maakt de fotocamera overuren. Opvallend dat alle foto’s een beetje blauwtinten hebben, daarin vallen Adriaan zijn knaloranje UNOX-pet en handschoenen extra op! Na een praatje met een nordic-walkster die vanuit Noordwijk is komen lopen verlaten we het duin nabij hotel ‘De Witte Raaf’ en lopen de lange weg langs de maneges af richting de Zeestraat waar ook weer enkele prachtige foto’s te maken zijn o.a. van een oude boerderij die inmiddels door nieuwbouw is ingesloten. En zo komen we langs stoepen schoon makende mensen bij Top1Toys, waar nog wel Bey-blades te koop zijn. (Dat zijn een soort opwindbare tolletjes waar de jeugd van tegenwoordig mee speelt en die in de speelgoedwinkels niet aan te slepen zijn en constant zijn uitverkocht.)

WIJS BESLUIT

Zo bereiken we het witte kerkje in het Centrum van Noordwijkerhout dat met alle sneeuw nog witter is. Bij ARTHUR, met zicht op het kerkje, genieten we van een lekker broodje met warme choco en ik bekijk m’n nieuwe (hoge) wandelschoenen. Ze zien er nog als nieuw uit dus ik heb ze goed ingespoten met dat water-afstotende-spul!

Wij namen het risico wel en ondernamen de reis naar Noordwijkerhout. Maar het was toch een wijs besluit van het bestuur de tocht niet door te laten gaan vinden we. Voor twee ‘eenzame’ wandelaars goed te doen, maar voor 400 natuurlijk een heel ander verhaal! (Al kan ik het niet na laten te zeggen dat die andere 398 wel wat gemist hebben.)

Thuis kijken we nog even op de site waar inderdaad staat dat de tocht niet door gaat. Het bestuur heeft zelfs een mailtje gestuurd!

WS78 Apeldoorn, 11 december 2010

WS78 Apeldoorn, Woudzichttocht
11 december 2010

De sneeuw die gevallen is begin deze week is weggesmolten, ook in Apeldoorn, dus op naar Het Bolwerk. Helaas voor de pijlophangers was de sneeuw vrijdag nog wel een hindernis en plaatselijk gevaarlijk glad.

VOLOP PRACHTIGE KUNST

We zijn niet zo vroeg dus als wij om negen uur vertrekken zijn de meesten al weg en is het rustig op het parkoers. Al snel gaan we een brug over en komen op een groen terrein met een kunstwerk van ´op zijn kop´ ingegraven bomen met de wortels omhoog. Het pad langs de A50 ligt zo hoog dat we een prachtig uitzicht hebben over de nieuwbouwwijk Osseveld. Na enkele kunstwerken met een vogel te zijn gepasseerd gaan we de A50 over en de bossen van ´Het Woudhuis´ in. Door het sombere weer is het wat mistroostig in het kale bos, mat het is er wel mooi met bomenrijen van dikke beuken, ´vennetjes´ en leuke huisjes tussendoor. Het is wat miezerig, maar verder lekker wandelweer.

Dan volgt polder met paarden en een spoorlijn waar diverse treinen over langs trekken en we zien fel gele paddenstoeltjes. De soeppost is ondergebracht op een volkstuincomplex met de luxe van een toilet en een lolly met de beste wensen van de aanhangwagenrijder.

Dan volgt een kleipad waarbij we over slootjes moeten springen: ouderwets WS-en! Via nieuwbouw met prachtige huizen, we zoeken gelijk maar iets uit, komen we bij en op de Vellertheuvel. Hier staat een draadstalen kunstwerk met een puma er in en ook nu is het uitzicht over de stad prachtig. Tijdens het afdalen zien we prachtige kunstwerken: uit wit materiaal gezaagde silhouetten van schapen, geiten, rupsen, slakken, een slang, konijn en bloemen.

EVEN IN HET BUITENLAND…

Dan voert de route ons langs het Apeldoorns kanaal met een sluisje met flink verval en een schattig huisje op de oever aan de overzijde. We gaan de Grift over en richting de hard draaiende Marle molen. Dan volgen sprengetjes met ‘oranje’ ijzerhoudend water. En langs een haan-met-kippen-beeld en bijenkasten, waar het heel rustig is, naar de, wel heel fotogenieke, Wenumse Watermolen. Weer langs het Apeldoorns Kanaal gaan we richting restaurant ‘Le Triangle’ terwijl Ger naast ons komt fietsen. Hij vraagt zich af of wij laat zijn, of hij juist vroeg, normaal zien we hem namelijk niet onderweg maar zijn al eerder binnen.

De rustgelegenheid is ruim dus we kunnen nog zitten, zelfs voor het raam zodat we andere wandelaars aan zien komen. We laten ons de appeltaart met warme choco goed smaken. Dan volgen smalle bospaden langs een prachtig ‘wild-water-terreintje’ met grote keien er in. We wanen ons even in het buitenland.

FILE

Verder glibberen we geregeld voort, door de klei en over de allerlaatste stukjes sneeuw, tot we Apeldoorn in gaan. Na iets te veel bebouwde kom, vinden wij, maar smaken verschillen, komen we langs Hotel ‘de Keizerskroon’ bij Het Loo. Voor mij sentiment m.b.t. de Apeldoornse verdaagse die ik na vele jaren afwezigheid komend jaar weer wil gaan lopen. Maar Adriaan helpt me uit die droom: mijn parkoers-ervaringen dateren  nog uit de vorige eeuw en dit zit al lang niet meer in de route.

Langs de stallen wandelen we richting de naald en het monument uit 2009. We slingeren door Apeldoorn via de lommerrijke buienwijken met het Kristalbad, maar ook dwars door het centrum. Langs prachtige monumentale gebouwen en door vele parken. Langs een brug met bloembakken, gevuld met winterviolen, maar ook langs moderne gebouwen. Als we in een parkje mogen kiezen tussen gladde vlonders of een beter begaanbaar pad, kiezen we voor het laatste en gaan zo door de heidetuin en langs enkele kunstwerken. En dan is het ook niet ver meer naar de finish die we rond tien over vier bereiken.

Nog even een biertje en dan naar huis waar we, door een file op de A1 ter hoogte van de Witte Bergen, een uur later dan verwacht aan komen.