WINTERSERIEWANDELTOCHT WSV WIEGO, 4 februari 2012

WINTERSERIEWANDELTOCHT WSV WIEGO,

BREDA, 4 februari 2012

Vrijdagochtend wordt het al voorspeld: het gaat sneeuwen. Maar ik heb inmiddels zoiets van eerst zien..... inderdaad, om een uur of elf begint het thuis in Sassenheim al te sneeuwen en als ik rond twee uur weer buiten kom van mijn werk ligt er een redelijk pak sneeuw.

Fietsen gaat niet dus ik ploeter naast mijn fiets eerst naar mijn koffie-afspraak en daarna naar huis. De treinen rijden niet meer op schema hoor ik. Hoe zal dat morgen zijn als ik met de trein ga? Of zou alles na een (vrijwel) treinloze nacht netjes opgelost zijn?

Inderdaad, 's morgens komt de trein, na een kwartiertje wachten, netjes op tijd en ook in Leiden komt, weer na een kwartier wachten, de trein op schema. Alleen wordt je tijdens dat wachten wel koud! En ook in de trein is het niet al te warm. Gelukkig krijg ik vanaf Dordrecht een lift in een warme auto en kunnen de ledematen weer ontdooien.

Ik herinner me het kleine startgebouwtje van WIEGO vanuit 2007 nog goed. Na het uitstappen uit de auto loop ik alvast naar het gebouwtje toe terwijl Adriaan zijn wandelschoenen nog aan trekt. Maar na de WIEGO-vlag te zijn gepasseerd herken ik het gebouw niet meer.

Een grote glazen schuifdeur gaat voor me open en na de grote zaal te zijn overgestoken, op aanraden van Adriaan maak ik eerst gebruik van één van de twee kleine toiletjes, kom ik bij de toiletgroep voor de dames aan: 4 heerlijk frisse toiletten! Daar maak ik gebruik van en stap dan de opvallend lege zaal weer in. Ook Adriaan is er nog niet. Ik praat even met een dame die een doos op een tafel zet….. kortom, ik ben de verkeerde deur binnen gestapt en kom dan toch in het vertrouwde startgebouwtje van WIEGO terecht.

We schrijven in en net nadat we onze koffie op hebben worden de routes uitgedeeld. We zijn er nog niet helemaal uit wat we gaan doen dus ik neem zowel de route van de 25 als die van de 40 mee. We zien wel hoe het loopt..... LETTERLIJK! Ik start gezellig kletsend met Quirinus, maar vergeet ook zeker niet om me heen te kijken.

We wandelen vandaag door een kerstkaart. Het witte huis op landgoed Wolfslaar ligt er prachtig bij. Eerst is het nog wat somber, maar al snel komt de zon door en wordt het helemaal een sprookje. De bomen zijn voorzien van een laagje sneeuw op elke tak en geregeld kunnen we tussen de bomen door de weilanden zien met boerderijen in de verte.

Er is duidelijk gepijld dus die enkeling die een pijl mist begrijpen we niet helemaal. De bepijling bestaat vandaag uit rode bordjes voor rechts, gele voor links en witte voor recht door. Weinig vandalismegevoelig lijkt me, want een willekeurige voorbijganger heeft geen weet van de betekenis er van. Een muis die zijn winterverblijfplaats heeft verlaten heeft dat met de dood moeten bekopen en ligt naast het pad.

We verlaten het bos en gaan het landelijke in. De huizen zijn prachtig met hun witte wintermutsen op. En dan komen we na een stukje hoofdweg op de wagenrust, gesitueerd in een schuur. Je kunt even zitten, maar dat doen we niet te lang. We hebben het namelijk nog niet koud en willen dat graag zo houden!

Als ik een groep schapen op de foto wil zetten kijken deze even nieuwsgierig naar mij terug en zo komen we uiteindelijk op de Strijbeekse heide.



Zes dames



Daar treffen we drie ruiters met paarden, allemaal dames, en voor ons langs steken enkele kinderen met schaatsen aan het pad over. Ze schaatsen op de bevroren vennen.

We komen weer in het bebouwde waar twee stieren staan te genieten in het zonnetje. De zon heeft inmiddels best kracht gekregen. We passeren varkensfokkerijen met bijbehorende lucht als we een bord zien: kaasmakerij. Op dit moment (met deze lucht) moet ik daar even niet aan denken!

Dan dient de splitsing zich aan. Wat doen we? Ik vind het zo mooi en loop zo lekker dat ik wel voor de 40 wil, Adriaan voelt meer voor de 25. Ik zeg dat hij alleen 40 moet doen als hij daar echt zin in heeft, want met tegenzin een aantal kilometers uit lopen dat moet je beslist niet doen! Jammer dat er geen afstand tussen de 25 en 40 is. Hij gaat toch overstag en we vervolgen de hoofdweg verder tot bij de St. Hubertuskapel. Daarna zijn we even de bepijling kwijt en kunnen dan ineens aansluiten bij de voorhoede. Hebben we toch maar mooi een kilometer of twee afgesneden. We vinden het wel goed en sluiten even bij de voorhoede aan….. tot de volgende foto gemaakt moet worden.



Pas op, anders valt België om!



En dan gaan we België in, de provincie Antwerpen om precies te zijn. Langs café ‘De Grens’ gaan we richting Meersel-Dreef, gemeente Hoogstraten. Een prachtige boom schreeuwt om gefotografeerd te worden. Prachtig wit met een fel blauwe lucht er achter. Bijna niet te geloven dat deze net over de grens in België gemaakt zijn. Zo komen we bij het riviertje ‘De Mark’ waarin een vistrap is gemaakt.

Vlak ernaast staan vier ezels in een dikke wintervacht met een kangoeroe, ook in de sneeuw. Zo gaan we het dorp zelf in. Er hangt een Belgische vlag aan de gevel van een huis en we passeren een winkel in 'heiligen beelden, noveen kaarsen en rookwaren'. We verwachten hier eigenlijk de rust wel te vinden, maar daarvoor moeten we nog verder lopen.

We verlaten België weer en af en toe waaien er wat sneeuwvlokken van de takken en lijkt het wel te sneeuwen. We zien een muisje naast het pad in de sneeuw zitten, en deze doet het nog wel! Hij neemt een paar sprongetjes en voor ik een foto kan maken zit hij al weer in zijn warme holletje, slechts een spoor achter latend.



Muizenspoor en holletje

 Het is buiten min 6, maar omdat het niet waait merken we daar niets van. Ik tenminste. Adriaan heeft het minder warm en begint koude handen te krijgen.

Een roodborst scharrelt zijn kostje bij elkaar in het struikgewas, of probeert dat in elk geval. En zo komen we, nog altijd genietend van de prachtige natuur langs de Mark, in Galder waar in de kantine van sporthal ‘De Leeuwerik’ de caférust is.

We hebben er inmiddels 22 km op zitten dus zijn ruim over de helft. Het is gezellig binnen, en vooral behaaglijk warm. Als ik mijn warme choco op heb begin ik dan ook rozig te worden, dus het wordt weer tijd om door te gaan. En dat is direct langs ‘van Wijngaart, tomatenhakenwikkelbedrijf’. Wat dat is? Wie kan het ons vertellen…….

Langs de kerk verlaten we het dorp en gaan langs boerderijen met gigantische houten schuren met een hoog rieten dak. En dan met sneeuw er op…. Op sommige stukken is het even oppassen voor passerende auto’s maar uiteindelijk komen we toch weer op verkeersluwe wegen en gaan de snelweg over, Ulvenhout in.

Zomaar langs de weg.

Ook hier prachtige oude optrekjes aan de ene kant, maar een nieuwbouwwijk aan de andere kant. Zo komen we op 'wagenrust' nummer twee, wederom gehuisvest in een schuur, met bouillon. De dames verontschuldigen zich dat deze niet zo heet meer is, maar zo kun je hem wel snel opdrinken en weer door gaan.

De 20-ers, waar we gezellig kletsend mee op liepen, moeten we weer verlaten als we rechts af slaan, weer de snelweg over. We maken een lus om landgoed Anneville waar een prachtig bos omheen ligt en gaan nu eens onder de snelweg door Ulvenhout weer in. In een stukje bos zijn we opeens de route kwijt….. een rood briefje gemist, en dat is zo gebeurd! Gelukkig weten de mensen die ook in het park wandelen wel waar café ‘Christianen’ te vinden is.

Net daarvoor schiet ik even bij het Kruidvat naar binnen, ik heb trek in wat lekkers. Maar ik zoek in dit kleine filiaal tevergeefs naar de bakken met schepsnoep. Gelukkig hebben ze er wel gewone zakjes drop!



Een appeltje



We stempelen in het café en gaan dan direct weer door, dropjes smikkelend. Ik begin het een beetje zat te worden, maar er rest nog maar een kleine vier kilometer. Drie straten verder stuiten we op de wagenrust met het appeltje.



En hier staat men gewoon buiten. Een koud klusje vandaag lijkt me. We pakken het appeltje aan en gaan dan ook hier weer snel door. Inmiddels komt Breda in zicht met in het groen aan de buitenrand veel wandelende mensen. We stappen lekker door, langs een druk bezochte ijsbaan en een laatste landhuis, Ginneken in.

Ik maak nog een klein extra rondje over het ‘dorpsplein’ met de pomp en ga even naar de kerk met de opvallende toren. Maar dan vinden we het echt welletjes en gaan terug naar het clubhuis van WIEGO.

Naast de glazen schuifdeur hangt een briefje met een pijl: ‘start wandeltocht’ ja, die dame zei vanmorgen al: “Ik denk dat ik maar entree ga heffen bij alle wandelaars die hier binnen komen…..”