KEMPENLANDTOCHT, 5 op 6 augustus 2011

 KEMPENLANDTOCHT,

OLAT, TE GELDROP,

5 op 6 augustus 2011



De vlag van Brabant.
Toch???

 We gaan al in de loop van de middag naar Geldrop. We mijden ook dit jaar Eindhoven en gaan over Nuenen wat lekker rustig rijdt en zo hebben we niets te maken met de kermis die in dit weekend altijd in de stad is. We leggen wat slaapspullen in de sporthal, dan kan ik voor de tocht nog even mijn ogen dicht doen, en gaan Geldrop in voor de avondmaaltijd. We halen een bak salade en besluiten dat een patatje erbij ook wel lekker smaakt, dus op naar de plaatselijke snackbar. Na lief vragen mogen we ons slaatje ter plaatse bij de patat nuttigen. We krijgen er zelfs een bord en vorken bij. Zou dat nu de Brabantse gastvrijheid zijn?
Terug in de sporthal vindt ik een kaartje op mijn spullen of ik me maar even wil melden bij Joop Wesseling himself. Dat doen we dus maar om uit te leggen waarom deze slaapspullen hier liggen en dat we er 's nachts niet zijn. We begeven ons naar de Kynologenclub op zoek naar Koos want ik heb een krant bij me met een foto van de strandzesdaagse die hij heeft gelopen. En Koos komt pas om kwart voor acht aan..... om binnen een kwartier te starten voor de 110 als onderdeel voor zijn trainingsprogramma voor Nijmegen Rotterdam. Het is niet zo'n grote groep van 42 wandelaars.(Koos kwam met zijn tom-tom dwars door Eindhoven heen....)



Ik ga nog een uur of twee slapen, of in ieder geval rusten voor we ons omkleden en voor de tweede maal naar de Kynologenclub lopen, nu voor onze eigen start om elf uur. Daar praten we gezellig met alle bekenden en de organisatie van de OLAT zelf bij. Het lijkt wel een reünie. En ook met iemand die beweert dat van mijn verslag van Nijmegen alleen de dinsdag en woensdag er nog maar op staan. Wellicht moet hij zijn internet betalen..... of gewoon nog eens kijken, want het verslag is inmiddels compleet!

WE ZIEN STERRETJES

Om elf uur mogen we met een man of 70 op pad. Het is al donker en we gaan al snel over een donker fietspad langs de sporthal waar ik al bijna struikel over een hobbeltje in het asfalt. Maar gelukkig gaan we door over verlichte wegen dwars door Geldrop, langs molen 't Nupke, onder een tunneltje door en een lang fietspad op dat de spoorbaan lange tijd volgt.

Ook hier is het niet echt licht met al die bomen er langs, maar ik doe mijn kleine (fiets)lampje alleen aan als ik paaltjes in het wegdek zie.

Adriaan loopt met een andere wandelaar op en gaat net iets sneller dan ik. "Ben je d'r nog?" roept hij op een goed moment. "Ja hoor, gaat goed."  waarop de heren met de zaklamp achter me zeggen: "We nemen d'r wel mee." Ik verhoog mijn tempo niet, maar stap door op het ritme van het liedje 'It's not fair' dat ik door mijn hoofd laat spelen, in de hoop dat ik geen spierpijn aan deze tocht over hou.

Er is goed gepijld. Ook in het donker zijn de witte krijt- en verfpijlen met een O van OLAT er onder goed te zien, behalve als we na lange tijd links af moeten slaan. Door de zaklamp achter me valt de pijl in mijn schaduw en zie ik niet  goed dat hij links af i.p.v. recht door wijst en ga bijna door. Maar de heren achter me houden woord en wijzen me op mijn fout. Af en toe gaat het lampje in het bos nog even aan, maar verder kan het lekker zonder.

Zo komen we op wagenrust 2, voor ons de eerste stop. Er wordt gevraagd naar ons startnummer. De heer voor me roept 80 als hij op zijn startkaart heeft gekeken, en de heer rechts van me zegt eveneens 80. Voor de lol zeg ik dus " Ook nummer 80". Maar de controleur ziet de lol er niet van in, want hij moet de 'man of zes' afvinken. En hier klinkt al voor de eerste maal de vraag: "Waar is nu de macaroni?" (Iedereen weet dat we die pas op 55 km in de Kynologenclub krijgen.)  De dames leggen het steeds weer uit tot ik zeg dat ze er gewoon niet op moeten reageren waarna ze er wel om kunnen lachen. We genieten van de tomatensoep, ik met een broodje kaas, en vervolgen de route langs de verlichte weg. We genieten van de lucht die opentrekt en waar veel sterren te zien zijn. Zelfs sterrenbeelden, maar wij kennen ze niet bij naam.

ALLEMAAL PADDENSTOELEN

Langs de industrie gaan we Valkenswaard in. Uiteindelijk langs de Venbergse watermolen aan de Dommel waar je met een kano het riviertje af kunt. Het is schitterend, maar in het donker kan ik er helaas geen foto's van maken. We worden aangemoedigd door twee 'supporters' op het terras. Moeten we naar Geldrop? Dat is niet zo ver hier vandaan.... we laten het daar maar bij.

We gaan via Westerhoven naar wagenrust 3 waar weer geen macaroni is.... maar wel stukjes mars, snijkoek, wat hier peperkoek heet, druivensuiker, pepermunt, drop, snijworst en banaan. En heerlijke groentesoep. Wat een verzorging, en dat op elke post voor ons 80 (en 110) km lopers.

In Riethoven treffen we wagenrust 4 waar Adriaan op de reservebank plaats neemt. Gewoon rode uitklapbankjes waar dat toevallig op staat, want hij gaat gewoon weer met me mee door Walik. Nooit van gehoord!

Opeens zien we om de lantaarnpalen vleermuizen vliegen op jacht naar de insecten die op het licht af komen. En langzaamaan begint het licht te worden en komt café 'de Sleutel' te Riethoven in zicht. We hebben een bon mee gekregen voor koffie-thee-fris, maar menigeen gaat voor een biertje. Het is er gezellig druk en we praten met iedereen, maar gaan al snel weer door, in korte broek. We gaan Aalst in waar een molen boven de huizen uit steekt. En voor het plaatselijke winkelcentrumpje ligt een man op zijn buik op de stoep. Wat moet je daar mee? Is hij gewoon dronken? We geven het maar door aan een krantenbezorger in de hoop dat hij de man kent.

We gaan langs de kerk, over de Dommel en langs een stukje heide met vennen en kijken onze ogen uit. Op wagenrust 5, is nog altijd geen macaroni... maar de dames geinen net zo hard mee!

Het leuke kleine kapelletje dat we passeren is al minstens nummer vier van vannacht. En dan hebben we er in het donker wellicht ook nog een paar gemist. Het is nog altijd 18°, en dat 's nachts, en best benauwd, plakkerig weer. We volgen de snelweg een tijdje en komen dan op wagenrust zes die onder een viaduct staat, tenminste, in voorgaande jaren, nu staat hij er achter en moeten we iets verder lopen. Maar ook dichter bij de macaroni wordt er gezegd. We krijgen er vlaflip, eerst het toetje, straks de hoofdmaaltijd, en vullen onze limonadeflessen bij. Af en toe voelen we een druppeltje regen maar de paraplu hoeft maar heel even op. Ik doe het zelfs zonder bescherming.

We pakken de rand van Leende(?) mee met een prachtige fontein, maar gaan dan de bossen weer in richting Geldrop, langs de prachtigste paddenstoelen. Wat zijn er al weer veel soorten!

EVEN EEN SPRINTJE TREKKEN

En dan zijn we er: bij de Kynologenclub voor de macaroni Ik heb er geen trek in, maar eet toch wat en het smaakt nog ook! Lekker met een gebakken eitje, kroepoek en zure komkommer. De dame aan onze tafel die we opoe noemen (en Adriaan is opa) eet deze week al voor de derde keer macaroni. Rond kwart over negen stappen we na drie kwartier weer op. Ik opper dat we de nog resterende 25 km toch wel in 5 uur moeten kunnen lopen. Maar Adriaan zegt dat we dat niet gaan halen.



De zonnebloemen doen aan
 Vincent van Gogh denken
 die in Nuenen een tijd
 geschilderd heeft.

Een klein stukje tegen de wandelaars in verlaten we Geldrop al snel. Een wandelaar haalt ons in met het merkje op de achterkant van zijn broek. Achterste voren? 

We gaan op het eerste bospad al fout, en met ons nog vele anderen. Als we terug worden geroepen blijkt er een pijl erg diep tussen de takken te hebben gehangen. We halen weer dezelfde mensen in en worden ook weer ingehaald door de wandelaar met zijn broek achterste voren. Adriaan besluit er toch iets van te zeggen en haalt hem in. Inderdaad, hij zit verkeerd om. Maar misschien heeft hij in dit sportbroekje wel een binnenbroekje zitten en kan hij hem helemaal niet ordentelijk omdraaien. Loopt 'ie de hele tocht van, ik gok 35 km, niet lekker meer, want als je het weet voel je het...Adriaan, je wordt bedankt!

En bij punt 19 zie ik ineens in een helder ogenblik een pijl voor de 80 en 110 de andere kant op wijzen. Nu had Adriaan het er al over gehad dat we enkele andere ommetjes maken omdat we meer rusten hebben dan de driedaagse lopers. We zetten er dus weer flink de pas in met in de verte nog twee wandelaars. Toch gaan we iets twijfelen want op de routebeschrijving staat wat anders en ineens herken ik een spandoek op een hek. Dat heb ik voor de macaronistop ook al gezien en het plaatsnaambord hebben we nota bene nog gefotografeerd..... we zijn weer op weg naar de rust die we net gehad hebben en de wandelaars voor ons moeten die natuurlijk nog aan doen! TERUG! En we sluiten ons weer aan bij punt 19. Ik zeg tegen Adriaan dat ik helemaal niets meer zeg en volgzaam met hem mee zal gaan. Wat zullen al die mensen zeggen als we ze nogmaals in halen? Want ondanks dat we al heel wat km's achter de rug hebben, hebben we er toch nog een flink tempo in.

Nog altijd zijn er veel paddenstoelen te bewonderen en tegen mijn toezegging in zeg ik dat ik hier toch echt links af ga bij een pijl die Adriaan door al het moois zo voorbij zou zijn gelopen! We komen op wagenrust I waar we helaas onze fles niet bij mogen vullen met water. Begrijpen we ook eigenlijk wel, maar op de andere posten mocht het wel. Langs een bordje 'Pas op! agressieve buizerds' gaan we door, ons afvragend wat we dan wel moeten doen als ze komen. De paden zijn soms best nat en dan moeten we even omlopen. Verder is het parkoers, in tegenstelling tot wat in de informatie vooraf staat, helemaal niet zo zwaar. We gaan dwars door een maïsveld waar iemand opmerkt dat mannen intelligent haar hebben. Dat valt uit voor het grijs wordt. D'r was dan ook weer iets met het verstand, maar dat weet ze niet helemaal meer. En toen ze dit een keer vertelde op de 50 km in Nijmegen had ze gelijk een heleboel mannen in haar nek...

In Heeze gaan we het spoor over. 'Voorzichtig oversteken' geeft de organisatie middels een bordje aan. We horen de volgende overgang dicht gaan dus stappen even door. Maar voor we aan de overkant zijn gaan hier ook de bellen rinkelen..... de bomen gaan langzaam omlaag dus we moeten nog een sprintje trekken!

TOCH NOG REGEN

Duiventoren
kasteel Heeze



Maar heelhuids gaan we de Groote Aa over en komen bij de café rust waar we wel zin in hebben. Alle stoelen zitten vol, maar er gaan net drie mensen weg. Voor we kunnen gaan zitten wordt er echter op één stoel een krant gegooid en duiken twee mensen voor ons langs op de vrijgekomen stoelen. Tegen zulk asociaal gedrag kunnen wij niet op dus ik neem heel even plaats op de stoeprand terwijl Adriaan zijn fles bij vult en dan gaan we maar weer door. Er komt ook nog een donkere lucht aan en de voorspellingen waren dat er regen zou komen. Maar als we de Herbertusbossen in gaan zijn de wolken weer weg. We gaan over het terrein van kasteel Heeze met een mooie poort, lange oprijlaan, rododendrons en prachtige gebouwen. En dan terug over een lange bomenlaan.

En dan staan we opeens voor een extra rust voor de lange afstandwandelaars. Dat kunnen we wel gebruiken en de karnemelk smaakt prima. Enkele 'jaloerse' korte afstandlopers gaan volgend jaar vast ook 80!

Op wagenrust II is het ook weer heel gezellig. We praten weer even met iedereen bij, ook over het vreemde feit dat we soms 9 km in een uur en een kwartier lopen en over de afgelopen 5 km precies even lang hebben gedaan! En zo gaan we uiteindelijk, de laatste tien kilometers voelen altijd het langst, terug naar Geldrop. Ik voorspel Adriaan dat we langs de Dommel zullen gaan, het weverijmuseum, door het centrum, langs kasteel Geldrop en dan via het groene stukje bos naar de finish. Het kan hem allemaal niets meer schelen zegt hij. "Niet zo lomp hoor, de organisatie doet zijn uiterste best ons een mooi parkoers voor te schotelen!"  "En toch interesseert het me niets!" En zo gaan we, via een draaihekje, inderdaad de door mij voorspelde, prachtige route, terug. Ik geniet toch onderweg nog van de roze, meterhoge springbalsemien en de schapen van schapenhouderij Nuenen. En dan  stappen we rond half drie, na applaus van de mensen op het terras, de sporthal in.

Over de laatste 25 km hebben we vijf uur en 15 minuten gedaan. Niet binnen de voorspelde tijd dus... maar dat kwam natuurlijk door het fout lopen, hé Adriaan....

En zo eindig ik toch goed mijn 13e Kennedymars, de 13e Kempenlandtocht en dat dan ook nog met startnummer 113 van Adriaan. We krijgen de diploma's en de stempels en lossen de kwestie met 'het bed' op. Ik mag even blijven slapen als Kempenlandtocht deelnemer, maar moet het volgende keer melden ivm. een eventuele melding aan de brandweer. Ook Koos komt goed binnen dus Nijmegen - Rotterdam here he comes..... toch?

Ik ga dus heerlijk een uurtje slapen en stap fit de auto in. Ik stuur Adriaan, die eerst rijdt, dwars door Nuenen heen, inclusief het winkelcentrumpje, maar we komen toch op de juiste route en hoeven Eindhoven weer niet door. Hij krijgt al snel toch slaap dus ik rij de rest, met een flinke regenbui halverwege, en stap zonder spierpijn uit.