NHWB HERFSTWANDELTOCHT, 29 oktober 2011

 NHWB HERFSTWANDELTOCHT

OVERVEEN, 29 oktober 2011

Vandaag gaan we dichtbij wandelen in Overveen. Dus lekker uitslapen tot een uur of negen en dan op het gemak naar sportcomplex Tetterode

Maar voor we starten hebben we al heel wat beleefd. We parkeren de auto namelijk op een stukje weg tegenover het parkeerterrein van het sportcomplex, waar je eigenlijk alleen in mag rijden als bewoner of bezoeker van..... en daar parkeren we toch, evenals veel andere wandelaars. Een boze bewoner staat in zijn voortuin en probeert iedereen weg te sturen! “Nou, we zullen het nog wel merken......”



IJskelder

 Na met iedereen bijgepraat te hebben, de Gondeliers uit Hardinxveld-Giessendam zijn er ook, starten we om half elf. We gaan vrijwel direct een park in en klimmen langs een ijskelder, nu bewoond door vleermuizen, omhoog naar een uitzichtpunt. En dat zal de tendens voor vandaag blijven.

We bereiken het fietspad weer en moeten even langs de weg omlopen naar het Middenduin. Een prachtig gevarieerd stuk duin waar we langs de Zanderijvaart lopen terwijl we rechts hoog boven ons huisjes zien met rode luikjes aan de ramen.

Dan gaan we richting de rondwandeling 'Hoge Duin' die zijn naam eer aan doet. We wandelen gezellig kletsend onder de spoorlijn Haarlem-Zandvoort door, maar dan is daar al de splitsing voor de 25! Wij gaan langs het natte gebied richting bezoekerscentrum de Zandwaaier, de andere afstanden maken eerst nog een ommetje, 1 1/2 km extra, voor ze daar aan komen. We laten het bezoekerscentrum in het prachtige oude pompstation echter voor wat het is want er zit nog maar 4 km op.

We gaan direct door de Zeeweg naar Zandvoort over en het volgende natuurgebied in: 'Nationaal Park Zuid Kennemerland', bij ingang Koevlak. Daar worden we eerst gecontroleerd met een echt knipje.



Klein duimpje en de reus.
Door de vertekening van
de foto lijkt het wel:
'stap maar in mijn tas,
dan mag je verder mee!'

 We volgen geruime tijd de leuke bordjes van het Veldloopparcours door het echte duinterrein. Geregeld maken we foto's van de kardinaalshoed die al volop bessen heeft, evenals de liguster zijn zwarte, de prunus zijn rode en de duindoorn zijn oranje bes. Daarbij moeten we steeds weer dezelfde mensen in halen waarbij een man die voor ons opzij stapt lachend zegt: "Ik ben ingehuurd als hindernis!"

De bomen en struiken krijgen al herfstkleuren en hoe langer we kijken hoe meer paddenstoelen we zien. Maar er is meer te zien. Zo passeren we een monument op de plek waar na de oorlog de lichamen van gefusilleerde verzetsstrijders zijn gevonden. We genieten van de rust in het duin, en van de gesprekken met medewandelaars. Zoals wel vaker deel ik links en rechts een 'kaartje' uit van mijn blog. Ook aan een man die gelijk 'Groene Wissels' bij mij aanbeveelt!

Een parkoersbewaker passeert ons op zijn fiets en we passeren een tweede monument waar in 1943 de lichamen van een aantal vermoorde verzetsstrijders zijn gevonden.

Gezellig kletsend met Kokkie die volgend jaar ook naar Boras gaat bereiken we de rand van het duin bij de Bloemendaalse hockey club. Langs een konikpaard, een wilde grazer in het duin, en met zicht op de ruïne van Brederode gaan we richting hoeve Duin en Kruidberg voor een rust.

Er zit inmiddels 12 km op en we vinden dat we dat wel verdiend hebben. We moeten een stempel halen bij een jonge dame die het wel heel erg druk heeft met haar nintendo, en het is even zoeken naar het hoekje waar ze zit. Ik haal eerst mijn consumptie en tegen de tijd dat ik aan het stempeltje toe ben stapt ze op, ze moet naar huis. Maar de stempel staat nog op een tafeltje klaar voor een doe-het-zelf-stempel. Het is zo lekker dat we buiten op het terras kunnen zitten. En dat is maar goed ook, want er zijn zo veel wandelaars dat het binnen al snel vol zit.

Na de rust gaan we direct landgoed Duin en Kruidberg over en daarna Nat.Park Zuid Kennemerland weer in. Af en toe moeten we bukken om onder over het pad hangende stammen door verder te kunnen. Er wordt duidelijk niet opgeruimd in het duin wat een leuke variatie geeft zoals dode boomstammen met spechtengaten en paddenstoelen.

En ondertussen klimmen en dalen we over duinen, langs het prachtige Vogelmeer dat zijn naam eer aan doet. Langzaamaan voert de route ons meer richting de Zeereep. Daar hebben we uiteindelijk de keuze om te rusten bij restaurant Parnassia, wat we ons natuurlijk niet laten ontgaan, of door te lopen.

Na een blik op de rustige zee te hebben geworpen, gaan we weer langs het Vogelmeer. Net naast het pad ontwaar ik de afdrukken van reeënpootjes en daar maak ik natuurlijk een foto van. Ondertussen gaat het verhaal tussen Adriaan en een achter ons lopende wandelaar: "De organisatie heeft hier natuurlijk met een stok met onderaan een hertenpootje gelopen, want dat is zo leuk voor de wandelaars." En de wandelaar achter ons voegt daar nog aan toe: "Er is altijd wel een gek die er een foto van maakt." Als we weer verder gaan zegt Adriaan: Ik zou het niet pikken dat iemand me een 'gek' noemt. Sla hem in elkaar..... Ik zou denken 'Hou me tegen.......'

Bij het passeren van een uitkijkpunt klimmen we toch nog eens helemaal naar boven en hebben zicht op een duintop met een groot kruis, Zandvoort, de Hoogovens, oh nee Corus, oh nee, Tata staal, en volgens een medewandelaar is het bedrijf inmiddels al weer over genomen!

We passeren rozetten van gele toorts die volgend jaar dus weer volop zullen bloeien en bomen die met de wind mee zijn gegroeid.

Een dame die 'met haar vier meiden' op stap is reageert heel serieus op hetgeen Adriaan zegt. Ik zeg: "Daar moet je niet naar luisteren hoor, dat doe ik ook niet." "Ja, zo'n man heb ik ook thuis zitten, maar hém ken ik nog niet..." waarbij ze gezellig lacht.

We gaan langs nog twee monumenten waarbij na de tweede wereldoorlog 92 c.q. 21 vermoorde verzetslieden werden gevonden. Deze duinen waren in WOII nl. Sperrgebied.

Enkele Schotse Hooglanders liggen midden op het pad en dan bereiken we recreatieplas 't Wed waarachter boven de bomen de Watertoren van Overveen uit torent.

We verlaten het duin en gaan langs bezoekerscentrum 't Zandspoor,

langs de auto, die daar nog altijd zonder bon staat, terug naar sportcomplex Tetterode.

PEGASUSTOCHT, 22 oktober 2011

PEGASUSTOCHT

OTTERLO, 22 oktober 2011

Tien voor tien starten we via het hekje achterop het terrein van 's Heerenloo direct de bossen in. Het zonnetje schijnt gezellig. Het is best druk met andere wandelaars, gezellig. Zo maken we met menig bekende of onbekende een kort praatje. Natuurlijk maakt Adriaan daarbij weer de nodige, voor hem zo typerende, opmerkingen die nergens op slaan: "Ik hou niet van wandelen." Zegt een andere wandelaar: "Nou, dan heeft je vrouw je aardig afgericht!" maar eigenlijk wilde hij door gaan met: maar wel van bier en appeltaart.

We genieten weer van de wilde paarden die nu in de buurt van het pad lopen en van de vele paddenstoelen en laatste bloeiende blauwe klokjes langs de paden. Heel voorzichtig laten de eerste herfstkleuren zich ook al zien. Bij het uitkijkpunt verlaten we het pad even en kijken ver uit over het stuk heide, met de paarden en grazende wilde koeien, en over de daarachter liggende bossen.

We doorkruisen de bossen over ons inmiddels bekende paden. De route is elk jaar hetzelfde, maar dat kan niet anders als je 'het spoor' volgt van de twee historische vluchtoperaties die in oktober 1944 plaats vonden.

We gaan langs de welbekende gladde stenen die we uitschelden voor zwerfkeien, maar ze lijken meer op gepolijst graniet. En langs de eerste Rode Kruisauto die we vandaag nog veelvuldig zullen zien. We worden goed in de gaten gehouden, Big Brother..... Net als die foto's nemende man die we onderweg aanspreken. Hij moet foto's maken, zegt hij, om thuis te kunnen bewijzen dat hij hier echt gelopen heeft. Moet je ze soms ook direct doorsturen naar huis? Big mama is watching you.

Langs rustgebieden voor dieren (wat een luie beesten) komen we langs nog een stel van die gepolijste stenen, die ons hier vorig jaar niet zijn opgevallen dus dit zijn vast echte zwerfkeien, komen we op de eerste buitenpost. De koffie is nog niet klaar dus we nemen genoegen met een bak thee.

Juffrouw Tok

En dan is het ook niet ver meer naar de rand van het bos. We gaan door een maïsveld en  praten mee met een dame en haar dochter.... maar dan blijkt dat wij het ergens anders over hebben. Dat heb je wel eens als je maar een deel van het gesprek op vangt. Maar dat vinden ze niet erg, ze kunnen er zelfs wel om lachen. We hebben wel de klok horen luiden.... of zo iets.

Zo bereiken we Juffrouw Tok ofwel de Zuid Ginkel in Ede. Het parkeerterrein staat vol legervoertuigen die wandelaars vanaf het einde van de 1e etappe terug brengen naar de start. 

Appeltjes voor de dorst

Maar wij gaan door. Even een stempel op onze kaart laten zetten, een appeltje voor de dorst mee nemen en een bak koffie o.i.d. naar binnen werken.

Alleen staat er voor dat laatste zo'n lange rij dat we dat maar doorschuiven naar de volgende rust. We worden door een verkeersregelaar over gezet en gaan verder langs de schaapskooi waar maar enkele schapen binnen staan.

De rest graast verderop op de heide. Wij gaan nu ook echt de heide over en uiteindelijk het spoor over waar zoonlief Timothy vorig jaar in de kant van de weg lag met zijn paraplu (oh nee, Adriaans paraplu) in de aanslag. Nu staat er een ijscoman, maar die heeft nog geen klandizie.

Het is dan ook best fris, maar wel lekker gezond wandelweer, want ook de zon schijnt vrolijk. Nu ga ik een voor mij nieuwe route op voor de 30, of eigenlijk de 28 km. (Vorig jaar deden we 20.)



Zoek de grootste aap



Langs een natuurvriendenhuis en een stuk route van het Trekvogelpad gaan we nu echt de bossen in.

Daar treffen we enkele ruim 4000 jaar oude prehistorische grafheuvels en bij een boerderij een beeldententoonstelling met Afrikaanse beelden. Ze zijn ook te koop en de prijzen variëren van 5000 tot 245 euro waarop een andere toevallige toeschouwer die ons gehoord heeft zegt: 10 voor 500!

Het lukt ons zelfs nog om heel even fout te lopen, maar als het pad al snel dood loopt komen we toch weer op de route bij een bord dat 'het begin van de Veluwe' aan geeft  en op de volgende rust bij Nol in 't Bosch te Wageningen waar we genieten van een glas bier c.q. cappuccino.

Erg opschieten doet de route niet, daarvoor zijn er veel te veel paddenstoelen en andere fotowaardige punten als een leuk huisje met rood/groene luiken. We passeren een dame die het zichtbaar zwaar heeft. Ze loopt achteraan een groepje van zeven man. Dan komt er net een Rode Kruis busje aan dat aan het eind van het pad parkeert. Een van het groepje roept naar achteren: "daar is het Rode Kruis." Dat vindt Adriaan wel heel pessimistisch opgemerkt. Maar kennelijk weten die Rode Kruisers precies waar ze moeten zijn, en zijn ze soms net terug van de vorige pendeldienst, er kunnen 9 mensen in het busje...... en zo keuvelen we nog even door.

We gaan onder de snelweg door en over het terrein van een psychiatrische inrichting. Er liggen grote stapels boomstammen waar je volgens bordjes beter niet op kunt klimmen! En dan gaan we het spoor weer over en bereiken de tweede rust, verzorgd door wandelsportver. Blauw/wit uit Ede waar we ons tegoed doen aan een broodje worst

We gaan langs wat ik noem een kazerne, of is het toch een psychiatrische inrichting? Maar dat is volgens Adriaan hetzelfde. Bewaking met honden staat er op een bordje..... dus toch een psychiatrische inrichting.

We gaan uiteindelijk van vorig jaar bekende straten door waar veel monumenten te vinden zijn, o.a. aan WOII. Adriaan blijft fotograferen dus ik ga maar alleen door... naar 'De Bosrand' in Ede waar voor ons dan de finish is. Ik vang een gesprek op over problemen met de organisatie. Het VVV wil stoppen met het organiseren van deze tocht en de Capitulatiewandeltocht vanuit Ede.

Wij moeten vanaf hier de bierviltjes volgen wat geen probleem moet zijn, zou je zeggen. Maar na enkele viltjes is de rest verdwenen dus we wandelen op het gevoel maar recht door, en dat pakt goed uit.

Het is niet druk dus we kunnen direct in een legervoertuig stappen dat ons over modderige bospaden, straks moeten we duwen wordt er gegrapt, terug rijdt naar 's Heerenloo.

De dame die het zo zwaar had komt toch binnen, eigenlijk niet eens zo heel ver achter ons.

Na een drankje begeven we ons weer langs vele legervoertuigen naar de auto. We moeten het helaas zonder doedelzakmuziek doen, de heren zijn al aan het opbreken.



IML WANDELING SPANJE 15 en 16 oktober 2011

CAMINADA INTERNATIONAL DE BARCELONA,

IML Spanje, (14), 15 en16 (17) oktober 2011

We halen de laatste boodschappen (eetwerk voor tijdens de busreis) en gaan dan richting Rotterdam, Capelsebrug, waar we in de bus stappen van 'Huib Bavelaar'. Via 's Hertogenbosch verlaten we Nederland en langzaamaan wordt het donker en proberen we zo veel mogelijk te slapen.

Als het weer licht begint te worden zijn we de Frans-Spaanse grens al dicht genaderd en kunnen genieten van een schitterend landschap met de Pyreneeën voor ons. Af en toe zien we aan onze linker zijde de Middellandse Zee en de temperatuur is een stuk aangenamer geworden.

HET FOTOTOESTEL STAAT GEEN MOMENT STIL

Rond half twaalf checken we in in het Barcelona Urbany Hostel. We nemen een drankje beneden op het terras en gaan dan naar het dichtstbijzijnde metrostation, El Clot, voor een 10-rittenkaart. Maar eerst gaan we lopend naar de Basilica de la Sagrada Familia, ontworpen door Gaudi en nog steeds in aanbouw, inmiddels al bijna 130 jaar. Geen onaangename wandeling langs leuke huizen, bakkerijtjes met zoet gebak en koeken en palmen en olijfbomen die hier gewoon als straatboom staan.

Via een parkje, waarin onze kamerplanten gewoon buiten groeien, en dan drie keer zo groot, bereiken we de rij met wachtenden voor de ingang. En dat is nu om even over tweeën nog steeds een flinke rij!

Als groep mogen we ook niet direct naar binnen dus we besluiten de stad verder maar te verkennen. Om de Sagrada wemelt het van de souvenirkraampjes, taxi's en open toeristenbussen en we zien de eerste 'levende standbeelden'. Uiteraard met het geldbakje er voor. En wil je een foto maken maar betaal je niet, dan draait een dame in groene jurk haar parasolletje voor!

Bij Starbucks, wereldberoemd alleen nog niet zo heel erg in Nederland, halen we een bak koffie en vervolgen dan onze wandeling langs prachtige oude gebouwen met mooi stucwerk en prachtige balkonhekjes aan de gevel. En kerken, rijkelijk versierd, vele beelden en gedenktekens. We kijken onze ogen uit en de fototoestellen staan niet stil.
Oversteken gaat prima. Al staat ons licht op groen, auto's en brommertjes/scootertjes mogen toch afslaan, maar wachten wel netjes op ons! En van die brommers en scooters zijn er opvallend veel. Er zitten zelfs heren op in driedelig kostuum met stropdas. En gas geven, dat kunnen ze! Zodra het licht op groen staat scheuren ze weg.

Uiteindelijk besluiten we bij La Pedrera maar eens iets van binnen te bekijken. Dit gebouw, met veel ronde vormen, is ook ontworpen door Gaudi. Vooral de vele schoorstenen op het dakterras zijn opvallend.

Veel is in zandkleur, deels bedekt met de welbekende tegeltjes. Maar ik ben niet zo'n held en vindt het eigenlijk maar eng zo 'boven op het dak' zes hoog. Ik blijf maar een beetje middenop. Toch is het er prachtig en het uitzicht over de stad is geweldig.

Op de terugweg naar beneden, ook nu moeten we weer veel traplopen, komen we langs schaalmodellen van, en uitgebreide info over, de gebouwen van Gaudi en door een appartement dat helemaal ingericht is in de stijl van begin 20e eeuw.

We besluiten langzaamaan terug te lopen richting hotel en dan achter torre Agbar te gaan eten want daar moet een groot winkelcentrum zijn. Uiteindelijk zeggen we tegen elkaar dat we maar eens op moeten houden met foto's nemen en door moeten lopen. Het stukje stad achter de toren is heel anders dan de stad die we tot nu toe doorkruist hebben. Voorbij het drukke verkeersplein rijdt ook een tram en er is zelfs een C&A. We nemen onze intrek in een klein eethuisje waar ik kies voor ringen calamari met patat en..... een gebakken ei.

En bij wijze van toetje doen we nog een patisseria aan voor een heerlijke zoete koek. Langs een plek waar de huurfietsen die je hier volop ziet gaan gestald kunnen worden bereiken we uiteindelijk het eindpunt voor vandaag in ons hostel. Terug kijkend naar torre Agbar, die duidelijk zichtbaar is vanaf het dakterras, zien we dat deze nu kleurig verlicht is.

We zijn het zat dus kruipen vroeg onder de wol.....

HEEL VEEL TRAPPEN 

Museu Nacional d'Art
de Catalunya

.....want vandaag worden we om half zeven buiten op de stoep verwacht. We gaan gezamenlijk met de metro naar de start. Het ontbijt hebben we mee in een tasje: harde witte bolletjes met kuipjes boter, jam, marmelade en pasta, een plastic mes, servetje, appel en pakje sap. Bij de start staan lange tafels dus daar gaat met ons menigeen even rustig zitten om het ontbijt eerst naar binnen te werken.

Als het al licht begint te worden gaan we van start. In de eerste de beste bakkerij staan al enkele wandelaars voor de toonbank, maar wij gaan door langs weer mooie monumenten en klimmen de trappen op naar het Museu Nacional d'Art de Catalunya. Een prachtig wit gebouw met torentjes, beelden en terrassen die met vele trappen te bereiken zijn. Maar deels zijn dit roltrappen..... en die nemen de meeste wandelaars dan ook! Steeds keren we ons om en hebben zicht over de stad die nog enigszins verlicht is en waar een prachtige lucht boven hangt.

Dan zetten we koers richting het Olympisch stadion. Op kruispunten staan parkoersbewakers met rode jasjes aan, dus ze vallen op. De stad is vele leuke parkjes en plantsoentjes rijk waaronder één met cactussen die wij ook wel schoonmoeders stoel noemen. We huppelen over 'kussens' die muziek maken en als we al een heel stuk verder zijn horen we ze in de verte nog klinken. We klimmen door het groen van Parc de Montjuïc om uiteindelijk beloond te worden met een prachtig vergezicht over de Middellandse Zee en de haven van Barcelona.

Castell de Montjuic

Er liggen enkele jachten, kolossale rondvaartboten en zeilschip Cutty Sark en er liggen heel veel containers. We gaan langs de hoge muren van het oude Castell de  Montjuïc. Bij de vijgenbomen zegt Adriaan dat het de bedoeling is dat we alles uittrekken..... Ja, en dan zeg jij zeker dat die bladeren voor jou veel te klein zijn.... 

En zo komen we op de eerste rustpost op 5,4 km. En daar hebben we dan wel anderhalf uur over gedaan! (Maar over de afstanden zijn de meningen de hele dag verdeeld.....)

Vijgenboom

Langs de andere zijde van het Olympisch stadion, en het opvallende monument torre de Calatrava dat van grote afstand te zien is, gaan we de stad weer in. Ik loop inmiddels ook gezellig kletsend met Koos op. Uiteindelijk besluiten we op een terrasje te rusten. De prijzen zijn hier toch net iets schappelijker dan thuis: gemiddeld 1,50 voor een bakje koffie. En natuurlijk hoort er dan ook iets zoets bij. Als ik naar het toilet ga wordt er verzocht om alstublieft (por favor....) het toiletpapier in een mandje te doen i.v.m. verstopping van het toilet.



Kunstbloemen-seizoen

De route voert een klein marktje over waar volop kunstbloemen worden verkocht. Volgens een wandelaar achter me is het 'kunstbloemenseizoen' aangebroken. We wandelen over brede wegen waar in het midden vaak een brede wandel- en fietsgang is met palmen en platanen als straatbomen en zo komen we op de tweede rust, nog 19,7 km te gaan. Hier wordt water aangeboden (in flesjes) en een appel.

Langs een huisje vol mozaïek met een prachtig smeedijzeren hek met een draak, ontworpen door Gaudi, bereiken we, steeds omhoog gaand, niet eens meer via 'vals' plat, de rand van de stad en het Monestir de Santa Maria de Pedralbes, een oud klooster. Daar gaan we even binnen kijken, voor zover dat gratis is. En dat geldt in ieder geval voor de kerk.

Monestir de Santa
Maria de pedralbes

Dan verlaten we de stad echt en gaan de 'bergen' in. We passeren kleine huisjes en een sinaasappelboom waar ik een sinaasappel uit pluk waarbij ik vergeet dat die stekels hebben. En die doen zeer! Ik moet van narigheid nog een pleister uit mijn tas opdiepen ook. En wat doet Koos met die sinaasappel? Die stopt hij stiekem tussen mijn heuptas waarna hij naar beneden rolt als ik mijn fles pak voor een slok drinken. Het begint namelijk warm te worden. Ik ben blij dat het niet helemaal helder is, dat scheelt nog iets in de temperatuur. Maar niet zeuren, het is half oktober dus dan moet je alleen maar genieten van een graad of 27!

Langs het pad staan twee afgesneden jerrycans met kattenbrokjes en achter een hek ligt het vol lege kuipjes van kattenvoer. Vast voor de zwerfkatten.

En dan staan we er voor: de trap, nu eens niet begeleidt door een roltrap. Het wordt echt klimmen geblazen! De trap is zo lang dat we halverwege, als we een weg overgestoken zijn, maar even gaan zitten. We vragen aan passerende wandelaars hoeveel treden het waren..... "Terug....tellen!" Van de organisatie horen we later dat het 478 treden waren.

Boven staan weer twee controleurs. Het is nog maar twee kilometer naar de volgende rustpost. Maar we realiseren ons gelijk dat dat met dit parkoers makkelijk nog een uur kan duren! We gaan namelijk gewoon door met klimmen, al is dat nu over een sterk stijgend pad. We komen onder een zendmast door die we vanuit de stad als één van de hoogste punten boven ons hebben zien staan en zien voor ons het leuke klooster wat we eigenlijk wel van dichterbij willen zien. Maar dat wordt ons niet gegund. We gaan na vele mooie uitzichten wel de natuur in. Een voor ons lopende wandelaar plukt rode bessen van een struik welk voorbeeld we volgen. Ze smaken goed. We slingeren lange tijd zonder aanwijzing over de paden, steeds de meest logische volgend, en hopend dat het goed gaat. Dat blijkt uiteindelijk gelukkig het geval en zo komen we op de volgende rustpost. Mijn fototoestel heeft helaas gezegd dat ik het zelf maar moet doen: de batterij is leeg. En ik heb nog maar zo'n 500 foto's gemaakt!

We slingeren nu langzaam naar beneden langs grote cactussen en de stad in om uit te komen bij parc Guell. Dat heb ik al in folders zien staan, maar het valt me uiteindelijk een beetje tegen. De lange bank met mozaïek is mooi, maar niet te fotograferen door de grote hordes toeristen die erop zitten. Wel leuk zijn de souvenirverkopers die op een kleedje een handjevol sieraden of beeldjes hebben uitgespreid. Op zeker moment hebben ze allemaal hun spulletjes in het kleedje gerold en zijn verdwenen..... en loopt er een agent over het plein!

We verlaten het plein en gaan verder naar beneden waarbij we nog veel meer moois passeren. Onder het plein blijkt nog een 'overdekt' plein te liggen en de twee gebouwtjes die we na de rust bekijken zijn ook al prachtig. Ik neem mijn woorden terug: Parc Guell is wel schitterend en na de rust nemen we een kijkje in het éne gebouwtje dat helemaal fel blauw is van binnen. En door de ramen hebben we toch een mooi uitzicht over het hele parc! 

Voor de foto van Koos
even de linten vast houden...
maar dan moet 'ie mij
er natuurlijk niet op zetten!

We slenteren de stad door  ons verder vergapend aan de huizen tot we na de laatste rust, nog maar een kilometer of vier te gaan, toch maar besluiten een beetje voort te maken. Hoe laat moesten we ook weer binnen zijn? Was dat vijf uur?

Laten we het daar maar op houden! We zetten er flink de pas in maar deze laatste kilometers lijken welhaast eindeloos. Ze zitten weer vol trappen, gelukkig deels ook weer met roltrappen er naast. En zo komen we pas om kwart voor vijf terug.

 We melden af en krijgen al onze eerste oorkonde. En een bak salade, blikje cola en beker wijn. Ondertussen gaan allerlei geruchten de ronde: het zou 33 km zijn of zelfs 37!

Wij zijn het zat en gaan lekker terug naar het hostel om te douchen. Daarna gaan we het oude centrum aan de overkant van de Avenue Meridiana in, tegenover ons hostel, om wat te eten. Daarbij stuiten we nog op een moskee die we van binnen mogen bekijken. Gelukkig is de batterij van mijn fototoestel snel een beetje opgelaten dus ook ik fotografeer er weer lustig op los. En onze honger stillen we maar met..... een flink stuk pizza.

BEK AF!

Vandaag worden we al om kwart over zes op de stoep verwacht. We stappen snel de metro in die vrijwel direct het station in loopt.... en blijken er nog maar met zijn drieën in te zitten. Maar we weten inmiddels de weg. Vandaag worden we weggebracht met de bus naar het startpunt en wandelen daarvandaan terug naar de finish, zo te zien op de plattegrond lekker bergafwaarts.

We klimmen een trap op naar een plein langs een grote vijver en kunstwerk, maar het is helaas nog te donker om te fotograferen, en zitten voor zevenen in de bus terwijl de overige 'Bavelaartjes' er net aan komen. Ze hadden een metro later. Uiteindelijk zal blijken dat ze in bus vijf zaten die pas rond half acht richting startpunt reed. Wij vertrekken al om zeven uur. Bij een benzinestation stoppen de bussen en wachten. Zouden ze de weg niet weten? Ik maak van het oponthoud gebruik door mijn ontbijt klaar te maken en in de bus op te eten. Scheelt weer gesjouw.

Verse pinda's, hazelnoten
en amandelen

Uiteindelijk worden we onder politiebegeleiding naar de startplek gebracht. Het begint 'te dagen' en we hebben prachtig uitzicht op de nog verlichtte stad onder ons. Ik neem mijn ontbijttasje maar mee, achterlaten in de bus is niet zo netjes. Ik stop het gewoon in de eerste de beste prullenbak.

En geloof het of niet, al zijn we al heel hoog, we moeten toch steeds klimmen. En elke keer als we denken hé, nu gaan we lekker dalen, dan wordt de afdaling toch al snel weer gevolgd door een klim. Maar de natuur is schitterend dus we genieten volop. Af en toe gaan we langs wat huisjes waar ik dan toch de restanten van mijn ontbijtpakket weg kan gooien. 

Boom met niet alleen mooie
maar ook lekkere bessen



Af en toe wel oppassen
voor de enkels!



Op een muurtje zitten twee jonge katjes, maar als ik ze wil aaien lopen ze snel weg. Zouden dit nu die zwerfkatten zijn? Zo komen we op de eerste rustpost. Hier wordt weer water aangeboden met nootjes. En die zijn heerlijk vers. Je krijgt zelfs bruine handen van de nog niet helemaal droge velletjes die er omheen zitten. Er volgt heel veel prachtige natuur, ook met van die heerlijke bessenstruiken waarvan ik af en toe wat snoep.

Soms lijken we wel door een rivierbedding te gaan en is het oppassen waar je je voeten neer moet zetten, maar voordeel is weer dat hier geen mountainbikers langs komen. Verder wordt er hier volop gefietst. Zelfs tegen de steile heuvels op. In de eerste versnelling en in laag tempo, maar ze komen boven!

We bereiken de volgende rust bij een gezellig restaurantje waar ook veel dagjesmensen zijn of hun auto hebben neergezet om de omgeving in te trekken. En vanuit het restaurantje stijgt een heerlijk (vlees)baklucht op. Ik ga rustig op een muurtje zitten en zie dan ineens een amandel op de grond liggen met het omhullende bastje er nog omheen. De boom boven me is helemaal ontdaan van zijn blad, maar hangt nog vol noten!

Riet dat bij ons niet veel
hoger dan 2 meter wordt

Langs een plaats waar mensen kunnen barbecueën na meenemen van kolen en vlees starten we aan de vier km tot de volgende rust. Dat begint gelijk met steile paden en bergwanden waarin trappen zijn gemaakt. Maar het is goed te doen. Het is ons al meer opgevallen dat het riet hier zo hoog is, ik schat wel een meter of zes, tegenover een meter of twee bij ons. Het lijkt wel of Adriaan voor een suikerrietplantage staat!

Op elke rust aangegeven.
Vanaf hier nog 17 km

We zijn verrassend snel op de volgende rust, waar ik toch maar een fles water naar binnen giet. Ik drink liever iets waar wat suiker in zit, maar die keuze is hier niet en de temperatuur stijgt al weer dus drinken moet!

We passeren een tuincentrum en manege en leuke villa's. Toch begin ik nu een beetje genoeg te krijgen van de natuur, van mij mag er iets anders komen. Maar ik ben gisteren natuurlijk verwend met zo veel variatie in het parkoers! En dan komt, met nog maar 8,6 km te gaan, een picknickplaats in zicht. Het is er druk met de plaatselijke bevolking die hier recreëert, maar er is ook weer een rustpost, met nootjes, waar we eindelijk weer eens wat anderen treffen uit de bus: de wandelaars op de 20 km. 

Nu gaan we echt afdalen naar de stad. We gaan langs een eindeloze rij auto's van mensen die recreëren op de picknickplaats. We passeren het hospital en na het oversteken van een drukke weg die om de stad leidt, stuiten we al weer op de cola/chocoladerust. Er staat weer zo'n schitterende waterpomp bij.

Waterpomp

Er volgt een mooi park en zo naderen we langzaamaan Camp Nou, het 'Estadi del F.C. Barcelona'. We duiken de stad weer in langs de mooiste gebouwen en al is het nog maar een paar kilometer, ik loop niet zo lekker want ik moet naar het toilet. En het is niet zo dat je hier zo maar een café binnen kan stappen, overal hangen briefjes dat de toiletten alleen voor klanten zijn. Dan moet ik maar wat halen bij een bakker/koffieterrasje. Maar de bediening heeft het zo druk dat ik even later opgelucht (en met een lege maag) weer verder ga. Vandaag stappen we al om 14:05 de finishlijn over. Buiten op het bankje zit nog steeds de dame die vanmorgen bij ons in de metro zat en daar vanmorgen ook al ging zitten. Ze heeft toch niet de hele dag.....

Het bewuste truitje van Ria

Na alle stempels en herinneringen afgehandeld te hebben gaan we zitten met salade, wijn en cola en ondertussen vindt de huldigingceremonie plaats van het IML. Het is gezellig met de andere busreizigers, maar langzaamaan gaat ieder toch terug richting hostel. Ook Ria. Ze is nog maar net weg als ik op de bank achter me een wit jasje zie liggen dat wel heel veel lijkt op het exemplaar dat ze vanmorgen aan had. Ik hol snel achter haar aan..... en had het goed gezien, maar ze had hem expres laten liggen omdat hij zijn beste tijd gehad had. Denk je zo van je jasje af te kunnen komen lukt het nog bijna niet....



Kunstwerk... bij daglicht

Wij lopen nog even terug naar de waterpartij en het kunstwerk die we vanmorgen in het donker niet konden fotograferen voor een tweede kans en gaan dan eerst lekker douchen.

We rapen alle moed bijeen en nemen de metro naar het 'Place de la Catalunja', boordevol beelden en waterpartijen, om vervolgens de Rambla af te gaan, een oude, gedempte rivierarm waarop nu een lange markt is met alle daarbij behorende drukte. Er rijden koetsen langs, er staan levende beelden als Columbus en er zitten portrettekenaars. We lopen de hele Rambla af tot bij de haven waar Columbus nogmaals staat op een enorme sokkel die rijk versierd is met beeldhouwwerken en omgeven door stenen leeuwen. Als we terug lopen wordt het steeds drukker en gezelliger. Maar wij gaan terug naar de metro en eten vlak bij het hotel want Adriaan zegt dat hij als hij eenmaal gaat zitten waarschijnlijk niet meer overeind kan komen. Zo moe is hij. En als hij even voor achten een groot glas bier besteld in het hostel krijgt hij er een tweede gratis bij: het is nog nét happy hour! Wat overigens niet geldt voor de fles wijn die ik haal. Wijn gaat hier alleen per hele fles tegelijk.

NIETS VAN GEMERKT

Vandaag genieten we van een 'gewoon' ontbijt, op het buitenterras. We gaan met onze koffers naar de bus, en die staat toch een eind weg..... en wandelen dan door naar de Basilica de la Sagrada Familia. Die willen we toch van binnen nog bekijken en er gaan geruchten dat de rij 's morgens nog niet zo lang is. En inderdaad, na een kwartier of drie staan we binnen de omheining na de nodige souvenirverkopers met kleedjes op de stoep, een collectante voor één of andere religieus doel en een bedelares te zijn gepasseerd. De collectante probeerde de bedelares nog weg te sturen wat niet lukte..... concurrentie!

Ik vind de kerk van binnen veel soberder dan de buitenkant, maar er is genoeg moois te zien. En als ik ben uitgekeken ga ik buiten in de zon zitten, alleen maar kijkend naar alle beelden op de gevel. Hoe langer je kijkt, hoe meer Bijbeltaferelen je ziet met daartussen de hagedissen die zo typerend zijn voor Gaudi. In de kelder is een expositie over de bouw en Gaudi zelf die om het leven is gekomen onder een tram!

Casa Amatller

Na enkele uren zoeken we starbugs weer op voor koffie en wandelen dan op het gemak de stad door. We zien een onafhankelijkheidsvlag. De rood-geel gestreepte van Catalunya met een blauwe punt met ster. Hier woedt ook een onafhankelijkheidsstrijd die tot in het startgebouw van de IML tocht te merken was. Daar hingen namelijk wel de vlaggen van Catalunya en Barcelona, maar niet die van Spanje zelf!

Casa Batiló

We bereiken Casa Batiló, het andere beroemde door Gaudi ontworpen huis. De buitenkant ziet er al fantastisch uit en daar laten we het maar even bij want de toegangsprijzen zijn niet mis: E 18,50 voor dit gebouw. We bewonderen ook het er naast gelegen huis Casa Amatller en volgen dan de weg verder. We kijken onze ogen uit naar de dure parfumwinkels, juweliers en alle grote merken kleding als Diesel en the Hilfigers. Het lijkt hier wel de Kalverstraat van Barcelona. 

We stuiten weer op het Place de la Catalunya en wandelen de Rambla nog eens over. Nu vereren we ook de Mercat St. Josep, de stadsmarkt, met een bezoekje waar fruit, noten, vis en vlees prachtig liggen uitgestald. Wat een kleuren!

We lopen nog wat oude, smalle straten achteraf door en zoeken dan een terrasje op om nog wat te eten. En zo is ook deze dag omgevlogen, en vandaag ben ik bek af!. Om half zes worden we in de bus verwacht en vangen we de thuisreis aan...... met nog één leuk voorval:

Een dame wil haar schoenen aan trekken en treft twee verschillende schoenen. Haar buurvrouw heeft één van haar schoenen aan. Ze blijft zitten in de veronderstelling dat ze zo wel terug zal komen tot de chauffeur haar aan kijkt, die wil ook een bakkie doen en de bus af sluiten. Dus dan maar met twee verschillende schoenen het restaurant in op zoek naar buurvrouw die nog helemaal niets gemerkt heeft...
Slapen in de bus gaat nu een stuk beter, we zijn natuurlijk moe, en rond één uur 's middags stappen we uit bij Capelsebrug waar de zon ook nu weer vrolijk schijnt. De laatste IML-tocht van dit jaar zit er al weer op. Het was een prachtige tocht, maar ook zwaar. De routes van 30 km zijn lang genoeg!