PEGASUSTOCHT, 22 oktober 2011

PEGASUSTOCHT

OTTERLO, 22 oktober 2011

Tien voor tien starten we via het hekje achterop het terrein van 's Heerenloo direct de bossen in. Het zonnetje schijnt gezellig. Het is best druk met andere wandelaars, gezellig. Zo maken we met menig bekende of onbekende een kort praatje. Natuurlijk maakt Adriaan daarbij weer de nodige, voor hem zo typerende, opmerkingen die nergens op slaan: "Ik hou niet van wandelen." Zegt een andere wandelaar: "Nou, dan heeft je vrouw je aardig afgericht!" maar eigenlijk wilde hij door gaan met: maar wel van bier en appeltaart.

We genieten weer van de wilde paarden die nu in de buurt van het pad lopen en van de vele paddenstoelen en laatste bloeiende blauwe klokjes langs de paden. Heel voorzichtig laten de eerste herfstkleuren zich ook al zien. Bij het uitkijkpunt verlaten we het pad even en kijken ver uit over het stuk heide, met de paarden en grazende wilde koeien, en over de daarachter liggende bossen.

We doorkruisen de bossen over ons inmiddels bekende paden. De route is elk jaar hetzelfde, maar dat kan niet anders als je 'het spoor' volgt van de twee historische vluchtoperaties die in oktober 1944 plaats vonden.

We gaan langs de welbekende gladde stenen die we uitschelden voor zwerfkeien, maar ze lijken meer op gepolijst graniet. En langs de eerste Rode Kruisauto die we vandaag nog veelvuldig zullen zien. We worden goed in de gaten gehouden, Big Brother..... Net als die foto's nemende man die we onderweg aanspreken. Hij moet foto's maken, zegt hij, om thuis te kunnen bewijzen dat hij hier echt gelopen heeft. Moet je ze soms ook direct doorsturen naar huis? Big mama is watching you.

Langs rustgebieden voor dieren (wat een luie beesten) komen we langs nog een stel van die gepolijste stenen, die ons hier vorig jaar niet zijn opgevallen dus dit zijn vast echte zwerfkeien, komen we op de eerste buitenpost. De koffie is nog niet klaar dus we nemen genoegen met een bak thee.

Juffrouw Tok

En dan is het ook niet ver meer naar de rand van het bos. We gaan door een maïsveld en  praten mee met een dame en haar dochter.... maar dan blijkt dat wij het ergens anders over hebben. Dat heb je wel eens als je maar een deel van het gesprek op vangt. Maar dat vinden ze niet erg, ze kunnen er zelfs wel om lachen. We hebben wel de klok horen luiden.... of zo iets.

Zo bereiken we Juffrouw Tok ofwel de Zuid Ginkel in Ede. Het parkeerterrein staat vol legervoertuigen die wandelaars vanaf het einde van de 1e etappe terug brengen naar de start. 

Appeltjes voor de dorst

Maar wij gaan door. Even een stempel op onze kaart laten zetten, een appeltje voor de dorst mee nemen en een bak koffie o.i.d. naar binnen werken.

Alleen staat er voor dat laatste zo'n lange rij dat we dat maar doorschuiven naar de volgende rust. We worden door een verkeersregelaar over gezet en gaan verder langs de schaapskooi waar maar enkele schapen binnen staan.

De rest graast verderop op de heide. Wij gaan nu ook echt de heide over en uiteindelijk het spoor over waar zoonlief Timothy vorig jaar in de kant van de weg lag met zijn paraplu (oh nee, Adriaans paraplu) in de aanslag. Nu staat er een ijscoman, maar die heeft nog geen klandizie.

Het is dan ook best fris, maar wel lekker gezond wandelweer, want ook de zon schijnt vrolijk. Nu ga ik een voor mij nieuwe route op voor de 30, of eigenlijk de 28 km. (Vorig jaar deden we 20.)



Zoek de grootste aap



Langs een natuurvriendenhuis en een stuk route van het Trekvogelpad gaan we nu echt de bossen in.

Daar treffen we enkele ruim 4000 jaar oude prehistorische grafheuvels en bij een boerderij een beeldententoonstelling met Afrikaanse beelden. Ze zijn ook te koop en de prijzen variëren van 5000 tot 245 euro waarop een andere toevallige toeschouwer die ons gehoord heeft zegt: 10 voor 500!

Het lukt ons zelfs nog om heel even fout te lopen, maar als het pad al snel dood loopt komen we toch weer op de route bij een bord dat 'het begin van de Veluwe' aan geeft  en op de volgende rust bij Nol in 't Bosch te Wageningen waar we genieten van een glas bier c.q. cappuccino.

Erg opschieten doet de route niet, daarvoor zijn er veel te veel paddenstoelen en andere fotowaardige punten als een leuk huisje met rood/groene luiken. We passeren een dame die het zichtbaar zwaar heeft. Ze loopt achteraan een groepje van zeven man. Dan komt er net een Rode Kruis busje aan dat aan het eind van het pad parkeert. Een van het groepje roept naar achteren: "daar is het Rode Kruis." Dat vindt Adriaan wel heel pessimistisch opgemerkt. Maar kennelijk weten die Rode Kruisers precies waar ze moeten zijn, en zijn ze soms net terug van de vorige pendeldienst, er kunnen 9 mensen in het busje...... en zo keuvelen we nog even door.

We gaan onder de snelweg door en over het terrein van een psychiatrische inrichting. Er liggen grote stapels boomstammen waar je volgens bordjes beter niet op kunt klimmen! En dan gaan we het spoor weer over en bereiken de tweede rust, verzorgd door wandelsportver. Blauw/wit uit Ede waar we ons tegoed doen aan een broodje worst

We gaan langs wat ik noem een kazerne, of is het toch een psychiatrische inrichting? Maar dat is volgens Adriaan hetzelfde. Bewaking met honden staat er op een bordje..... dus toch een psychiatrische inrichting.

We gaan uiteindelijk van vorig jaar bekende straten door waar veel monumenten te vinden zijn, o.a. aan WOII. Adriaan blijft fotograferen dus ik ga maar alleen door... naar 'De Bosrand' in Ede waar voor ons dan de finish is. Ik vang een gesprek op over problemen met de organisatie. Het VVV wil stoppen met het organiseren van deze tocht en de Capitulatiewandeltocht vanuit Ede.

Wij moeten vanaf hier de bierviltjes volgen wat geen probleem moet zijn, zou je zeggen. Maar na enkele viltjes is de rest verdwenen dus we wandelen op het gevoel maar recht door, en dat pakt goed uit.

Het is niet druk dus we kunnen direct in een legervoertuig stappen dat ons over modderige bospaden, straks moeten we duwen wordt er gegrapt, terug rijdt naar 's Heerenloo.

De dame die het zo zwaar had komt toch binnen, eigenlijk niet eens zo heel ver achter ons.

Na een drankje begeven we ons weer langs vele legervoertuigen naar de auto. We moeten het helaas zonder doedelzakmuziek doen, de heren zijn al aan het opbreken.