KENNEDYMARS WIK-RWV, 29 op 30 april 2011

 KENNEDYMARS WIK-RWV

29 op 30 APRIL 2011

Het miezert al een beetje dus ik neem mijn regencape die ik thuis nog snel in mijn tas heb gegooid, maar mee. Ondertussen worden er diverse curvers met keurig gesmeerde boterhammetjes langs gedragen, natuurlijk voor op de verzorgingspunten. Eén van de wandelaars heeft een oranje outfit aan, verder is er nog niet veel koninklijks te bekennen.

SLAPEN MAG NIET…

We starten om iets voor elf uur na een korte toespraak onder begeleiding van een busje met zwaailichten waaruit op enkele oversteekpunten een verkeersregelaar stapt die het verkeer even op houdt. Ondanks dat lopen we enkele keren met de hele meute verkeerd. Dan komt toch de routebeschrijving te voorschijn, die niet echt geschikt is om de hele tijd te lezen, en komt het geheel weer in beweging. Soms ook na een stukje terug te lopen. Ik hoop niet dat dit zo blijft want dan stop ik er mee. 80 moet je lekker door kunnen lopen! En dan gaat het ook nog regenen en moet de regencape aan.

Verzorgingspost 1 staat aan de Zeedijk te Dordrecht. Ik geniet er van een boterham met pindakaas, koffie en een handje snoepjes.

Er is natuurlijk niet zo heel veel te zien onderweg, maar wel te horen, zoals kikkers en blatende lammetjes die door ons worden opgeschrikt. We gaan over de brug langs de prachtige spoorbrug en komen zo onderaan de trap, half onder het viaduct, om half twee op Verzorgingspost 2 te Sliedrecht. Het is even opletten waar je staat, want af en toe komt er een auto langs rijden.

We halen wandelaars in en worden ingehaald en maken af en toe een praatje met vreemden, maar ook met wandelaars die we geregeld op Kennedytochten tegen komen. Waar je over praat? Met een oudere man over de prachtige Franse taal. Ik krijg wat tips hoe ik dat weer op kan halen want ik vind het, met het oog op de IML tocht in Frankrijk die ik dit jaar wil gaan lopen, fijn om toch een woordje Frans te kunnen spreken. En dan staan we om half drie al weer voor het Streek- en natuurcentrum van Papendrecht. Ik plunder eerst de folderstand en geniet dan van een heerlijke bak soep. Zelf gemaakt door de ‘uitbater’. En we zijn net op tijd want het duurt niet lang tot de pan leeg is.

Ik leg mijn hoofd even op tafel om van de slaap af te komen, maar echt slapen mag niet van Adriaan…..

VROEGER……

We vervolgen de route over de onverharde én onverlichte paden van het Alblasserbos. Oppassen dus waar je je voeten neer zet. Gelukkig hangen er hier en daar fietsknipperlichtjes waarop je je kunt oriënteren want de pijlen op de grond zijn niet overal even goed te zien. Maar het is er ook mooi en na verloop van tijd gaan we weer gewoon over de weg. We kruisen de Betuwelijn, moeten een doodlopende weg in die voor wandelaars natuurlijk niet doodlopend is en komen uiteindelijk toch op verzorgingspost 3 in Alblasserdam. Ik ga er maar eens even lekker zitten, genietend van een stukje komijnenkaas.

We klimmen een viaduct op, via een trap, om er aan de andere kant wederom via een trap weer af te gaan. Dit soort ´onderbrekingen´ gaan in de loop van de tocht steeds moeizamer.

En zo komen we al weer op verzorgingspost 4 in Ridderkerk. Niet lang daarna begint het licht te worden, helemaal als we om even voor zessen Slikkerveer in gaan. Dan zie je ook gelijk veel meer, zoals een pony die heerlijk op zijn zij in een weiland ligt of monumentale boerderijen.

Rond kwart over zes stappen we sporthal ´De Fakkel´ binnen. Al ben ik voor een groot deel inmiddels al over mijn slaap heen, ik besluit toch een half uurtje mijn ogen dicht te doen. Op zoek naar een geschikt hoekje zie ik ineens een man op een bankje met leren kussen liggen. Het bankje ernaast is slechts bezet door een tas…. Dus ik maak daar mijn ´bed´ maar van. Het ligt heerlijk… tot Adriaan me wakker maakt. We moeten toch weer door na een bakkie koffie. Ik trek schone sokken aan terwijl de heer die naast me lag vraagt of ik nog loop. Hoezo… “Ik ga straks weer lopen ja.” “Ik niet, ik ben gestopt.” Dus dat bedoelde hij.

Ik klets nog even bij met een oudere dame ‘van het eerste uur’ die rond 1951 heeft gestreden voor het recht om te wandelen als vrouw zijnde. Dat heb ik niet meer meegemaakt, maar ik weet nog wel dat je een jaar of 25 terug als vrouw een uitzondering was op de middellange afstand! En lange afstandtochten waren er toen nog niet veel.  

MAKKELIJKER DAN FRANS

We verlaten Ridderkerk langs een poster LENTE, VALLEN DE BUREN NATUURLIJK WEER OVER DE BLOEMETJES DIE WE BUITEN ZETTEN. En die is niet van Loesje! Barendrecht volgt en we gaan over de A16 gevolgd door hele knooppunten van snel- en spoorwegen.

Langs de fietspaden staat het fluitenkruid prachtig in bloei en in een tuin is een gigantische gouden regen helemaal geel. In het gras zitten ganzen met hun kuikens en na een oud ‘volksbuurtstraatje’ komen we rond acht uur al weer op Verzorgingspost 5 heel toepasselijk gesitueerd voor een (gesloten) cafetaria. Ik geniet nog maar van een volgend broodje pindakaas met kippensoep terwijl we aangemoedigd worden toch vooral brood te eten. Hoezo, moet jij anders de komende drie weken tosti’s eten? Maar voor elk probleem is een oplossing: dan ga je straks toch op de vrijmarkt staan…..

Met een biscuitje en een hand snoepjes gaan we door langs een mooie boerderij, luie schapen die herkauwen in een weiland en kauwen die op de rug van een geit zoeken naar eetbare hapjes. Adriaan zwikt nog even zijn enkel door naast de weg te stappen. Er is ook zo veel te zien zoals de uit Charlois verplaatste molen die plaats moest maken voor industrie en de betuwelijn.

Het is heerlijk weer en zelfs de trui kan uit zodat ik bruine armen kan krijgen. Alle bomen zijn fris groen, alleen het aantal vlaggen en verdere versieringen voor Koninginnedag vallen me wat tegen. Ik heb ook helemaal niet het gevoel dat het vandaag Koninginnedag is. En ook op Verzorgingspost 6 is geen oranjetompouce te krijgen. Maar de mueslirepen, kitkat en snoephartjes smaken ook, evenals de stukjes meloen.

Ik praat even bij met een Duitse heer. Maar eerst kreeg ik van Adriaan al op mijn duvel omdat ik hallo tegen hem zei. Ik had de indruk dat hij heel goed begreep wat ik bedoelde, en dat was volgens hem ook zo: “Hallo is internationaal” We praten nog even door. In Duitsland zijn weinig/geen Kennedytochten, daarom is hij hier. En Duits spreken gaat een stuk makkelijker dan Frans…. we begrijpen elkaar tenminste prima.

CHIPS EN TUC

We verlaten de wijk Smitshoek en steken Rhoon door, slechts een honderdtal meters, en gaan dan polderwegen op om langs de Maas te komen lopen, uiteindelijk over het prachtige Truus Visscherpad door de Carnisse grienden.

Hier is het echt genieten van de knotwilgen en het frisse groen terwijl we links op de achtergrond schapen horen blaten en rechts ronken de boten op het water. Allemaal aan het oog onttrokken. Hele stukken van het pad moeten we over vlonders doen.

En uiteindelijk komen we op verzorgingspost 7 op de parkeerplaats van de Carnisse Grienden te Barendrecht. Daar krijgen we heerlijke vlaflip terwijl we informeren wie er naast de auto is opgeveegd. “Dat was de pijler van de eerste kilometers.” De eerste wandelaars waren hier vandaag een uur later dan vorig jaar. Heeft dat te maken met het oponthoudt de eerste kilometers of zijn de ‘snelle jongens’ vandaag naar de mergellandroute of Kennedymars in de Noordoostpolder?

We gaan over de Heinenoordtunnel en via lange fietspaden langs de Maas. Af en toe hebben we zicht op een groot (container)schip en op het minispoorlijntje. Het fluitenkruid staat mooi wit in bloei, plaatselijk doorweven met geel koolzaad. Prachtig! Verder is het inmiddels wel een beetje doorbijten, we worden het zat.

Na Sauna Barendrecht en een prachtig wit gebouw komen we op de volgende tassen-rust bij café Riverside waar we genieten van een biertje/appelsap. En een zakje chips en de tuc die ik in mijn tas had zitten.

GEZELLIGHEID OP DE KONINGINNEDAGMARKT

Weer op pad kom ik tot de conclusie dat ik mijn regencape nog bij me heb. Die had ik eigenlijk wel in mijn tas kunnen doen want het wordt nu echt warm. Het is goed dat er een fris windje staat! We gaan Zwijndrecht in en komen al snel op verzorgingspost 8 voor een bak thee met komijnenkaas en bananensnoepjes.

De route gaat een parkje door dat me vaag bekend voor komt en vervolgens doorkruisen we Zwijndrecht o.a. over de Develweg. Ken ik vast nog van de WS door Zwijndrecht. Verder registreer ik inmiddels niet zo veel meer. Een leuk kerkje nog wel en uiteindelijk de brug tussen Zwijndrecht en Dordrecht waaronder Verzorgingspost 9 moet zijn. Maar wat is het pad naar de brug nog lang…. En dan die trap nog op….. en vooral af…. Maar we worden beloond met een fruithapje en gewapend met een hand dropjes vervolgen we de route maar weer. En we zijn niet de enigen. Van meer horen we dat de finish niet snel genoeg kan komen. Hoewel het in het Weizigtpark toch ook wel heel mooi is en Adriaan tot de conclusie komt dat je inmiddels enigszins uit moet kijken wat je tegen toevallige voorbijgangers zegt want het alcoholpromilage kan inmiddels wat opgelopen zijn. We mogen een blik werpen op kasteel Dord Wijk en langs mooie jaren 30 huizen met op de achtergrond een aubade bij een bejaardenhuis slingeren we door de nieuwbouw gepasseerd door een paard en wagen terug naar Sporting Delta.

Het is gezellig op het plein door de Koninginnemarkt, maar men keurt ons geen blik waardig, zelfs niet als we met opgeheven armen het terreintje op komen. Zou men wel weten wat hier aan de hand is….. We zoeken onze tassen op en begeven ons naar binnen voor het diploma en de nodige stempels in het wandelboekje en op de Kennedykaart.

Lekker omkleden en dan gezellig de koninginnedagmarkt nog even over…… nee, daar hebben we geen zin meer in! Lekker naar huis langs het punt vanwaar paard en wagen vertrekken voor rondritten.  

KENNEDYMARS SITTARD, 23 april 2011

KENNEDYMARS SITTARD,

23 APRIL 2011

We installeren ons in de slaapzaal waar een plekje voor ons is vrij gehouden, parkeren de auto op het terrein van DSM waar de wandelaars gratis mogen parkeren en gaan Sittard in voor een diner op de Markt. Natuurlijk gaan we even langs het beeld van Toon Hermans die hier ooit geboren werd. 's Avonds een biertje aan de bar en dan lekker rozig ons 'bed' in waar we zowaar nog redelijk slapen ook!

EEN KATHOLIEKE STREEK.

Om vier uur staan we op. Adriaan grapt waar zijn croissantje en eitje blijven..... en uiteindelijk heeft hij het natuurlijk weer voor elkaar: van een buurman een croissant en iemand komt met een hardgekookt eitje aan. En ik..... moet het doen met een oude krentenbol. (Gisteren vers gehaald bij AH.) Ik heb mijn dompelaar in de tas laten zitten dus we kunnen er nog een bakkie koffie bij nemen en na een koude douche en het inpakken van de spullen begeven we ons tegen vijven naar beneden in de sporthal voor het startknipje en de toespraak van een Duitse burgemeester. De toespraak duurt echter vrij lang en als de laatste seconden aanbreken telt iedereen af van 10 naar 1 en breekt de burgemeester zijn toespraak wijselijk maar af en lost het startschot.

Buiten is het druk en het kost moeite om ruimte te vinden. Het is ook nog donker, maar op het stukje door Duitsland, door MILLEN, wordt het al snel licht. Het is slechts een klein stukje Duitsland en al snel gaan we in

SUSTEREN over camping Hommelheide waar het mogelijk moet zijn naar het toilet te gaan. Er zit inmiddels zo'n 12 km op dus we zijn er wel aan toe. Maar we kunnen de toiletten niet vinden dus wandelen maar door, gezellig kletsend met een echtpaar. Er rijdt zelfs een rolstoel mee. Dat mag hier en de dame doet ook mee in Nijmegen. Ook dat mag weer sinds enkele jaren. Als de heer van het echtpaar vraagt of hij mee mag rijden zegt de dame dat hij daar wel voor moet betalen. Als de heer vraagt of zij zo'n type is dat ook in natura accepteert  krijgt hij een por van zijn vrouw. "Ik heb boterhammen in mijn rugzak....." reageert hij.

Rond half acht komen we op de eerste controle waar nog ouderwets met een tang een gaatje in je kaart wordt geknipt en een laatste pijl wordt opgehangen. En hoe! Er is ook een verzorgingspost waar ik verwend word met een (geverfd) ei, broodje kaas, een halve banaan, een mandarijn en druivensuiker. En er zijn toiletten. Helaas geen drinken, maar dat heb ik gelukkig zelf nog bij me. We gaan poldergebied in en langs de route staan nu veel auto's van persoonlijke verzorgers van wandelaars of kleine groepjes/verenigingen. Op de velden staan asperges die door Polen gestoken worden, te zien aan de rijtjes Poolse auto's. De route voert langs een zandafgraving en verkeersregelaars die op elk wat drukker oversteekpunt te vinden zijn. Wat een organisatie! In MARIA HOOP is het gezellig met muziekkapel 'Eige Wies'. Af en toe gaan we wat bossiger terrein door. Lekker, want was het aanvankelijk koel met een windje en de zon achter lichte wolken, nu komt hij steeds feller door.

We gaan PUTBROEK door langs een kruisbeeld met twee beelden er onder. Langs het betonnen fietspad dat volgt treffen we weer vele verzorgers aan op stoeltjes naast hun auto's langs de weg. Het lijkt wel Nijmegen, zeker met het grote aantal deelnemers. 2646 om precies te zijn. Niet de aantallen van Nijmegen, maar wel veel meer dan op de andere Kennedymarsen die ik gelopen heb. De volgende plaats is POSTERHOLT met een flinke kerk. Elk plaatsje heeft overigens een flinke kerk! In De Wieë is weer een controlepost en we gaan er even lekker zitten om te rusten. Een koude fles aquarius gaat er wel in en ook de bierworstjes smaken goed! We vervolgen de route met een krentenbol en druivensuiker van de verzorgingsstand langs een bandje dat gezellig muziek speelt in een voortuin. Langs een kapelletje, het is hier een zeer Katholieke streek, en langs een bollenveld met tulpen gaan we REUTJE door waar een prachtig vakwerkhuis staat.

BEATRIX TREEDT IN DE SPOREN VAN ADRIAAN EN MONIQUE.

In het glooiende landschap is een monument van keien gemaakt op de vindplaats van vele Romeinse munten en dan gaan we MONTFORT in, waar het gezellig druk is op straat. Er zijn veel oude gebouwen te zien met als toppunt bij het verlaten van de plaats kasteel Montfort.

We gaan over de A73 heen met zicht op de enorme energiecentrales die je altijd ziet als je Limburg net in gereden bent richting het zuiden. Na BRACHTERBEEK gaan we langs de Maas waar een heerlijk windje staat en om 12 uur stappen we MAASBRACHT binnen. Voor een kolossale kerk, duidelijk in verschillende (stijl)periodes gebouwd, slaan we af en komen de bezembus tegen. Een dubbeldekker met open dak. Op de sponsorpost krijgen we isotone drank en bouillon aangeboden, de partjes sinaasappel laten we voor wat ze zijn. We gaan de Maas volgen richting THORN. Ik heb al enige tijd last van mijn knie en ja, hoe meer je er aan denkt hoe erger het wordt. Met Adriaan ben ik even een beetje uitgepraat dus als we enige Maastrichtenaren achterop lopen maak ik dankbaar gebruik van de afleiding van het gezellige praatje met hen. En zij andersom ook. Zij hebben deze tocht al vele malen gedaan en vinden het nu komende stuk een saai stuk. Halverwege de laatste bocht staat hun verzorgingsauto en haken ze af. Ik loop nog een stuk op met Roeligan, dat staat achterop zijn rug en is een samenvoeging van Roel en hooligan, tot het terras van Oad Thoar waar Adriaan me op wacht. Er zit ruim 51 km op en we houden hier een uitgebreide rust. Adriaan kleed zich om en laat zijn voeten nakijken door het R.K., maar hij komt goed door de APK en na een half uur gaan we weer op pad. We horen nog dat één van de wedstrijdlopers is afgevoerd naar het ziekenhuis in Maastricht met uitdrogingsverschijnselen!

Raar, maar waar, ik voel mijn hele knie niet meer dus we nemen de tijd om in het prachtige plaatsje Thorn rond te kijken. Het is Adriaan vorig jaar niet zo opgevallen dat het stadje zo veel witte huisjes rijk is. Nu wel, komt dat doordat het zonnetje dit jaar zo fel schijnt of zijn de huizen allemaal van een extra wit laagje verf voorzien i.v.m. het komende bezoek van Beatrix op 30 april? Wij treffen het in ieder geval, want na het passeren van een spandoek

'De koningin treedt hier 30 april in uw voetsporen!' mogen we over de oranje loper waar het gemeentebestuur vele lekkernijen uitdeelt waaronder heerlijke wafels en flessen water. We wandelen verder over de kinderkopjes. Zou Maxima hier volgende week op haar hoge hakjes ook overheen lopen?

Na een bezoekje aan het VVV, waar een oranje fiets binnen staat, passeren we een poster met de tekst: Fokke en Sukke constateren tot nu toe een gecontroleerde uitbraak van oranjekoorts in Thorn. Volgende week maar eens kijken of we op t.v. nog dingen herkennen!

WANDELEN DOOR DRIE LANDEN

We verlaten Thorn langs een kapelletje en infobord van het Pelgrimpad en Adriaan kan zowaar een foto maken van enkele flinke paddo's in de mik van een geknotte wilg. Langs een grenspaal gaan we België in waar al snel de verkeersregelaars opvallen. Overwegend 'oude mannetjes' die buiten een fel gekleurd hesje ook een bandje om hun arm hebben met de nationale driekleur. Zo voert de route ons naar KESSENICH (KINROOI) met ook hier een flinke kerk en schattig kapelletje achter een beeld op een 'berg'. We komen voor de tweede maal het felgekleurde muziekbandje tegen dat gezellig speelt. We gaan de Maas weer volgen en over de Witbeek. Er volgen nu even wat kalere polderwegen maar dat loopt ook lekker door. Vooral met leuke spandoeken langs de weg als: 'Elleke, zolang 't pijn doet weet je tenminste dat je nog leeft.' Rijst gelijk de vraag bij iemand die met ons oploopt of je niet meer leeft als je geen pijn hebt. Maar deze stelling kun je dus niet omdraaien!

Aan de rand van ALDENEIK gaan we even naar het toilet en vullen ons water aan terwijl er net een ambulance weg rijdt. Ook hier weer een kerk in verschillende stijlen gebouwd en prachtige met bloemtrossen overladen blauwe regens. MAASEIK is even wennen. Wat een drukke stad(?). De verkeersregelaar laat ons echt even wachten voor het rode licht voor we de brug over de Maas over gaan. "Halverwege de brug begint Nederland toch?"  vraagt Adriaan. De man weet precies wat hij bedoelt: "Ja, maar dat is halverwege de brug pas!"

Halverwege die brug is een prachtig 'monument' in de brugleuning gemaakt: van een knoop die aan beide zijden door twee 'handen' wordt aangetrokken. In ROOSTEREN gaan we over het Julianakanaal waar langs de weg ook weer veel individuele verzorgers staan. Dan volgt DIETEREN waar het in de dorpskern wel heel gezellig is. De plaatselijke bevolking doet overal ook flink mee om het gezellig te maken langs de route. En hier staat ook een percussiegroep.

Dan volgen nog enkele lange stukken langs de A2 en het spoor. Maar halverwege heeft iemand het fietspad versierd met een slinger met palmbomen wat jaarlijks een leuke onderbreking van het pad moet zijn.

In NIEUWSTADT is het helemaal gezellig met een erepoort en muziekkorps boven ons wandelpad! En een bord 'Bien Oa klaor Tot volgend joar’. En dan gaan we al snel Sittard in langs het bord dat aangeeft ‘nog 5 km’. Nog een sponsorpost met bouillon en op een plein een omroeper van de radio? De laatste straten zijn versierd met vlaggetjes terwijl we de laatste kilometers af tellen en er steeds meer niet-wandelaars op de route verschijnen zoals partners en kinderen die soms hinderlijk in de weg lopen. Maar als het DSM gebouw in zicht komt zijn het nog maar een paar bochten tot we tussen de dranghekken door om 19:17 de sporthal in lopen om de finishlijn te passeren als nummer 652 en 655.

GEZELLIGHEID ACHTERAF

We handelen de stempels af en nemen de beloning in ontvangst. Voor mij een klein pinnetje waar nog wel op staat dat het om de kennedytocht Sittard gaat, voor Adriaan de vijfde beloning: een simpel nummertje 5 voor op het medaillelint. Dan hijsen we ons naar boven. Ik luier nog wat op bed en raap dan alle moed bij elkaar om te gaan douchen onder de nog steeds koude douche. Na een groot glas bier en een broodje kroket gaan we om half tien naar bed. We zijn ongeveer de eersten en vallen vrijwel direct in coma. Van de anderen horen we niets meer. Ik wordt alleen rond half één wakker van de omroeper die de laatste wandelaars aankondigt en de luidruchtige afbraak van het podium.

We denken de volgende ochtend uit te kunnen slapen tot een uur of acht, maar rond zes uur/half zeven is er al veel reuring en staan we ook maar op. Onder het inpakken halen we in het halletje een eitje en broodje ham op. Die zijn nog over van de verzorgingposten van gisteren. Menigeen is stijf en strompelt om zijn bed heen. Een wandelaar merkt op dat hij het gevoel heeft op eieren te lopen, paaseieren! Een ander heeft 'hele bekende broodjes' in het halletje zien liggen. Iemand heeft het gevoel in één dag tien jaar ouder te zijn geworden. Alleen gaat het in dit geval wel weer over. En Pedro uit Geleen zegt het maximale uit de tocht te hebben gehaald: als eerste gestart en om één uur vanmorgen als laatste binnen! Verder gaan de verhalen over bomen zagende en van achteren trompetterende slaapgenoten. Misschien zijn dit wel de gezelligste momenten van de hele Kennedymars onder het mom van ‘gedeelde smart is halve smart’.

Rond half tien stappen we in de auto. Thuis douchen we wel lekker onder een warme douche…..

Nacht van Loon op Zand, 16 op 17 april 2011

KENNEDYTOCHT

NACHT VAN LOON OP ZAND,

16 op 17 APRIL 2011

Dit is helemaal nieuw voor mij. Een wandelwedstrijd met heel veel dezelfde rondjes. Twee kleine om precies te zijn, gevolgd door 18 grote. Stel dat ik onder deze ideale omstandigheden nu eens de 80 binnen de 12 uur zou lopen. Als het ergens moet kunnen dan hier! En hoe pak je dat aan? Ik heb in ieder geval vooraf alvast helemaal uitgerekend hoe laat ik elke ronde moet ‘finishen’. En dan heb ik nog een half uur speling blijkt aan het einde van de som.

ENTHOUSIAST AANGEMOEDIGD

We zijn lekker op tijd in Loon op Zand bij ´De Wetering´ dus kunnen rustig aanmelden en nog wat drinken om ons dan op het gemak naar buiten te begeven voor de toespraak, als we willen mogen we na de 80 km gewoon door lopen, en de ´startbel´. Ik vind het aantal deelnemers op het oog nogal meevallen, hoewel het de eerste honderden meters wel even moeite kost om uit de meute te komen. Het is nog niet helemaal donker en de grote witte pijlen op de stoep zijn zeker nu nog goed te zien.

Langs het parkoers staan al enkele dames onder een party-tent ons aan te moedigen en ook bij de verzorgingstent van Waalwijk is het gezellig.  Zo lopen we de eerste twee kleine rondjes. Dan moeten we de grote ronde op, maar we gaan weer gewoon hetzelfde…. Dit gaat toch wel goed? Maar na De Wetering gepasseerd te zijn komt er inderdaad een nieuwe lus achteraan.

Ook in het donker zijn de witte pijlen goed zichtbaar. Later hoor ik dat normaliter de helft van de lantaarnpalen ´s nachts uit gaat maar vannacht speciaal voor ons is aangebleven. Het is dan ook een prima verlichtte tocht en ik heb mijn vergeten zaklantaarn helemaal niet gemist. In de tweede lus is ook een partytent opgezet met vuurkorven er bij en de  bewoners staan buiten aan te moedigen. De lokale bevolking is enthousiast aanwezig! Hoewel het in de loop van de nacht toch wel rustiger wordt en de lichten in de huizen steeds meer doven. Maar de heer met hoed achterin de tweede ronde op de gezamenlijke verzorgingspost gaat in de loop van de nacht steeds enthousiaster aanmoedigen. Hij heeft zelfs een rijtje waxinelichtjes langs het parkoers op de stoep gezet.

GOED VOORBEELD DOET GOED VOLGEN

Wat valt er over het parkoers te vertellen….. het wordt toch 18 (+2) maal dezelfde route langs enkele oudere huisjes, de kerk en het kerkhof. Wel een beetje vreemd idee straks om twaalf uur. Maar tegen die tijd zie ik het al niet meer! Wat verder op valt is op een wat donkerder stuk een wit papieren zakdoekje dat opgevouwen op de stoep ligt. Vast door een wandelaar verloren. (En het viel niet alleen mij op. Als ik het later noem zegt Adriaan ook “Oh ja!”) Je kunt wel de kerkklok horen luiden en weet dan precies hoe laat het is. Maar dat weet ik toch wel want na elke ‘8’ kruis ik een vakje op mijn briefje aan en maak een foto van de finish. Daar zal straks wel niet veel meer van te zien zijn, maar dan weet ik wel precies hoe ik gelopen heb qua tijd. Achteraf blijkt dat niet nodig te zijn geweest want ik krijg een prachtig overzicht mee hoe laat ik elke keer langs kwam. Maar voorlopig gaat het goed. Na ronde twee heb ik al ruim een kwartier speling. Met Adriaan gaat het minder. Hij kan me al niet bij houden. Maar hij is dan ook niet helemaal optimaal fit. Ik moet hem dus nu al lossen.

Op de punten waar mensen staan is ook vaak muziek. Hoewel dat niet allemaal, zo als bij André Hazes b.v., aansluit bij het wandeltempo. Ik doe het dus maar met een muziekje in mijn hoofd om het tempo er in te houden. Geregeld hou ik achter wat bosjes een sanitaire stop. Maar het is heerlijk als ik na de eerste vijf rondes even de moeite neem om naar binnen te gaan en er gewoon bij kan zitten! Wel een voordeel dat je tas in de sporthal staat waar je elk rondje langs komt en dus elk rondje iets uit kunt gebruiken als je dat wilt. Maar ik blijf er niet lang, ik wil mijn speling niet nu al op maken.

De dames van de party-tent staan er nog steeds. Ze moedigen je nu zelfs met je naam aan. (Opgezocht in het programmaboekje.) “Blijven jullie dit tot morgen 12 uur zo doen?” Dat weten ze nog niet. De opgeschoten jeugd die inmiddels het nodige tot zich heeft genomen ‘moedigt’ op minder positieve wijze aan, met je naam! Elke keer als we De Wetering passeren, twee maal per ronde, is er de mogelijkheid iets te eten en/of drinken. Zo werk ik in de loop van de nacht en ochtend minstens een halve snijkoek, een pak biscuitjes, enkele bananen en liters cola en sinas weg. En dan worden we ook steeds geregistreerd. Een kruisje op een papieren lijst en doorgave van je nummer per mobilofoon waarna het in de computer wordt verwerkt. En dan zijn er ook nog ´geheime´ controles onderweg. Dus ook al kun je natuurlijk afsnijden, wat bij daglicht goed te zien is, het valt dan toch op!

Ik besluit na tien rondes nog een stop te doen. Ook al loop ik nu ongeveer op schema. Ik heb tenslotte een half uur aan het eind over. Adriaan zit er ook. Hij loopt een ronde op me achter. Na de sanitaire stop ga ik al weer door, hij even naar de EHBO. Maar echt lekker gaat het bij mij ook niet meer. Ik voel me over de weg zwalken en het half uur is na ronde 13 op. Ik heb het idee dat ik alleen maar ingehaald wordt en niemand meer in haal. Als ik nu door blijf lopen in het voorgenomen tempo van 6,7 km/uur haal ik negen uur nog….. maar ik weet dat het deze tocht niet zal gaan lukken dus ik ga de sporthal in om ergens in een hoekje een half uurtje mijn ogen te sluiten. En ik ben niet de enige want er liggen al drie wandelaars op een ‘gym-matje’ dus ik volg het goede voorbeeld.

ALLES GAAT EEN BEETJE DRAAIEN!

Als ik om half zeven door ga is het buiten al helemaal licht, hoewel het me op valt dat de lantaarnpalen nog steeds branden! De vogels geven een concert weg. Af en toe heb ik last van mijn rug. Maar ik zie er meer rekken en strekken. En de gang van sommige wandelaars…. stampend, slepend en scheef lopend bewegen ze zich voort. Maar goed, ik kan mezelf natuurlijk niet zien….. Een wedstrijdloper gaat met moeite op een tuinmuurtje langs het parkoers zitten. Ik heb met hem te doen. Ik ben aan mijn laatste rondes bezig, hij moet nog door tot twaalf uur.

Bij een party-tent smeulen de laatste resten na in een vuurkorf, maar de mensen zijn naar binnen. De eerste dame staat er echter ook al weer. De anderen zouden er ook om zeven uur zijn, maar zijn er nog niet. Die komen de volgende rondes één voor één opdagen.

In ronde 16 voel ik ineens een blaar opkomen. M’n sok zit dubbel. Maar ik vind het wel goed, die laatste twee loop ik zo wel uit. Het steeds maar rondjes lopen heeft ook voordelen. Je weet nu ik moet zo-en-zo-en-zo en dan heb ik weer een rondje.

Mijn laatste ronde bedank ik de dames voor hun support en de ‘heer met hoed’ achterin de tweede lus. Is het mijn laatste ronde? Dan moet ik even wachten! Alsof ik daar nu zin in heb! Maar ik krijg heel lief een witte roos van hem mee. En ook een enkele wedstrijd loper, die me nog heel fris inhaalt, feliciteert me alvast met het behaalde resultaat.

‘Pas om 10:06’ meld ik me af met de vraag of ik goed heb afgestreept, wat inderdaad het geval blijkt te zijn, en handel ´rugnummer´ en stempels gelijk af. In extra rondes heb ik écht geen zin meer! Dan loop ik even terug naar de finish. Als het goed is komt Adriaan hier nog langs voor de tweede helft van zijn laatste ronde. Of anders in ieder geval na de finish. Ik ga maar even op een muurtje zitten. Als ik denk hem aan te zien komen kom ik er met moeite weer af….. het is hem nog niet. Dus hijs ik mij terug op het muurtje en kijk hoe enkele lopers finishen en een paard en wagen voorbij rijdt. Zou hij toch al aan de laatste kilometers bezig zijn? Hem kennende zal de laatste ronde wel lang duren. Dat blijkt inderdaad het geval. Hij moet uitgebreid van iedereen ‘afscheid’ nemen (krijgt onderweg nog een biertje en van ‘de heer met hoed’ geen roos maar een schrobbelaartje) en vraagt of ik even zijn crocks uit de auto wil halen. Dat wil ik wel, maar ik ga eerste even binnen zitten want alles begint om mij heen een beetje te draaien…..

ZO’N TOCHT VRAAGT TOCH HEEL WAT VAN JE!

Na afloop doe ik op een matje weer mijn ogen een uurtje dicht. Even over twaalven schrik ik wakker en besluit me toch maar richting douches te begeven. Het is heerlijk om even onder de hete straal te staan. We wisselen gelijk wederwaardigheden uit. De ene (wedstrijd)dame heeft 110 kilometer gelopen. De andere 108! Wat ik heb gedaan? Ik heb maar 80 gelopen. Maar ik wordt gelijk terecht gewezen. Daar moet ik niet zo min over doen, ook 80 is een hele prestatie! En gelijk hebben ze. Ik heb ook weer afgezien en nu vermoeide spieren.

Dan wacht ons nog de maaltijd. Zou ik er wel trek in hebben? Maar de soep smaakt heerlijk. Ondertussen vindt de prijsuitreiking plaats. Die zou voor de 80 op volgorde van binnenkomt zijn. Nou, als dat klopt dan ben ik nog behoorlijk voorin geëindigd! Maar even het beloofde overzicht afwachten dat ik thuis gemaild zal krijgen. We krijgen allemaal een oorkonde en een gigantisch grote beker. De tweede gang, een salade die ook prima smaakt, wordt opgediend en ondertussen volgt de ene toespraak op de andere. IJs toe met een toespraak… en nog een toespraak… het duurt allemaal toch wat lang. Menig wandelaar is al opgestapt en ook wij verlaten heel oneerbiedig voortijdig de sporthal….

Als een stelletje bejaarden stappen we thuis uit de auto en zelfs op maandag heb ik nog vermoeide benen.

Halve van Den Helder, 9 april 2011

HALVE VAN DEN HELDER,

WANDELEN LANGS KUNST EN CULTUUR

9 APRIL 2011

Er wordt ons een warme dag beloofd tot wel een graad of 20 dus we doen onze korte broeken aan, voor de zekerheid toch nog even met een lange er overheen. De reis naar Den Helder verloopt voorspoedig en na slechts rechts om in plaats van links om naar Willemsoord te zijn gereden staan we ruim op tijd bij de start en kunnen nog voor de deur parkeren.

EEN PRIVE-VOORDRACHT

We doen een bakkie en wachten dan tot we klokslag negen uur mogen starten na een handtekening van Napoleon op ons wandelpaspoort. We gaan over het terrein van Willemsoord, een voormalige werf waar marineschepen onderhoud kregen. We gaan langs een scheepswrak van rond 1654 dat nu in een glazen gebouw ligt.  Op één van de informatiepanelen staat dat het scheepswrak niet compleet is, waarop Sebastian heel gevat reageert: “Nee, de bemanning is er niet.”

Langs de Bonaire, een ramschip dat nu gerestaureerd wordt en waar men nog jaren voor nodig zal hebben, en het marinemuseum verlaten we het terrein.

We gaan de Mosterdbrug over en volgen de Molengracht om het oude Den Helder heen. Een man zit voor zijn huis buiten met zijn gitaar. We grappen dat zijn vrouw vast gezegd heeft: “Ga jij maar buiten oefenen”. En de man die er naast zit is vast en zeker doof…..

We volgen de weg langs vele scheepswerven en leuke boten het centrum uit tot bij fort Westenoever. Het fort is, na een handtekening op controlestrook twee, alleen voor deelnemers toegankelijk. Het heeft een stervorm om op alle punten goed uitzicht te hebben en rondingen om veel kracht van kanonnen vuur te kunnen weerstaan. En vandaag staan er op het terrein ook veel Windnomaden. Schilderijen, in 2009 gemaakt voor Oerol, die zacht bewegen in de wind.

Na een rondwandeling kunnen we koffie/thee krijgen met Napoleonkoek waarvan we grappen dat het vast ‘oude koek’ is. Maar niets is minder waar, ze smaakt prima. Terwijl we er van genieten komt een dame naast ons staan die enkele gedichten voordraagt.

EN HIER IS JE GITAAR

Dan wordt het tijd om ons naar de bootjes van het Reddingmuseum te begeven die ons over varen. Een dame stelt voor om op de voorsteven te gaan staan met haar armen wijd net als in de film. Maar na de opmerking: “Dat was de Titanic, en het liep niet zo goed af met die boot, dus ik weet niet of dat wel zo’n goed idee is!” ziet ze daar toch maar vanaf.

Als we een leuk scheepje voor onszelf uitzoeken passeert ons van de andere zijde het bootje terug en deinen we flink op de golven. De Napoleonkoek komt nét niet terug langs de weg waarop hij naar binnen is gegaan.

Langs weer de nodige kunstwerken van schoenen, ongetwijfeld is deze kunstuiting speciaal voor ons gemaakt, komen we bij fort Dirks Admiraal. Het begin van de linie die Napoleon heeft laten bouwen. En in de Duitse bezettingstijd hebben de bezetters veel gebruik gemaakt van de bestaande forten door er geschutskoepels op te zetten en bunkers bij te bouwen. Goed te zien als we even naar boven klimmen langs de post voor handtekening drie.

Langs de grachten verlaten we nu Den Helder en gaan de polder in. We volgen een pad langs de buitenzijde van fort Erfprins waarbij ook weer goed de uitgestoken punten van het verdedigingswerk te zien zijn. We passeren versierde parasols. Eén is er beplakt met echte kop-en schotels waarvan er slechts een enkeling is afgevallen in de flinke wind die er staat.

We slaan rechts af langs een schapendijk richting fort Erfprins, in Napoleontische tijd fort Lasalle genoemd. Ook dit terrein is alleen met wandelpaspoort toegankelijk en we krijgen weer een handtekening.

We kijken rond bij alle betonnen bouwwerken en lopen door een tunneltje. Maar als we terug lopen komt ons een man op de fiets tegemoet die zegt dat we hier eigenlijk niet mogen komen. Hij gaat dan ook gelijk linten op hangen. (Maar wij hebben het alvast gezien!!!!!) We ruiken bij voortgang over het terrein een brandlucht. Van het kanon waar juist mee geschoten wordt? Nee, er is ook een kampvuurtje dat heerlijk geurt.

En ondertussen wordt het kanon weer in gereedheid gebracht voor het volgende schot. Voor onze ´soep met brood´ moeten we nog even door lopen. Het is er gezellig in het lekker warme zonnetje en de soep met vers stokbrood smaakt goed. En dan is er ook nog de serenade van een zanger met gitaar. (Hoewel we ons afvragen of ook hij niet door zijn vrouw ’s morgens de deur uit wordt gezet: ….. zo, en niet voor zes uur terug komen….. en hier is je gitaar…..)

TOCH NOG…

We verlaten het fort langs de Keelpoort waar de EHBO lekker in het zonnetje zit en gaan langs de uiterste bebouwing van Den Helder terug naar de Schapendijk die we een heel eind bovenop belopen. We hebben mooi zicht richting Texel en de razende bol. Het is dan ook helder weer. Volgens enkele Den Heldenaren, waarvan het gehalte tijdens deze tocht toch wel hoog is, we zijn echt buitenbeentjes na getipt te zijn via ‘De Zwervers’, zou je zelfs zeehonden kunnen zien. Deze zonnen namelijk op de uiterste west-punt van Texel.

Zo komen we langs de lange Jaap (vuurtoren) bij fort Kijkduin waar ook weer een heel kunstwerk van geverfde schoenen aanwezig is. Bij het poortwachtershuisje krijgen we een handtekening en een zakje Napoleon colaballen waarna we een kijkje in het prachtige fort nemen. Het uitzicht over de achterliggende duinen en zee is prachtig evenals het panorama van het beleg wat zich heeft afgespeeld in de tijd van Napoleons bezetting.

En dan gaan we onderlangs de schapendijk, via de Zeepromenade terug tot aan Lands End. Uiteraard waait het ook hier, en nog tegen ook, dus de korte broeken blijven vandaag onder de lange broek! Het is nog een lang recht eind lopen. Niet voor ons, maar Sebastian begint het zat te worden. Niet door de afstand, maar door alle bezienswaardigheden zijn we inmiddels al ruim drie uur onderweg. Gelukkig zijn ook hier weer wat kunstwerken te bewonderen, w.o. weer schoenen, en de zeehondjes laten zich ook zien. Dan volgt er, na zicht op de boot van Texel die gelijk met ons ‘binnen vaart’ nog een verrassing. Wij krijgen een Texels oorlam. En de één-na-laatste handtekening.  

We steken de oprit naar de boot voor Texel over en gaan dan even mis. Voor ons lopen kennelijk enkele Heldenaren die het wel genoeg vinden voor vandaag. Maar wij willen toch langs de visafslag! En langs de mooie, monumentale gebouwen van het KIM. (Koninklijk Instituut voor de Marine)

Helaas is de viswinkel pas op 10 april geopend dus we lopen onverrichter zaken door langs de vele scheepswerven en het reddingmuseum terug naar de finish in ‘De Kathedraal’. Daar krijgen we de laatste handtekening en een grote plak aan draaglint. Helaas zijn er in de hal alleen tosti’s verkrijgbaar.

En dan lopen we, inmiddels flink bijgekleurd, ongemerkt door de wind, nog even naar de kermis waar we toch nog een hartige hap in de vorm van een patatje vinden met oliebollen toe.

Kortom: het was een heerlijke tocht, die toch nog 430 deelnemers trok.