Nacht van Loon op Zand, 16 op 17 april 2011

KENNEDYTOCHT

NACHT VAN LOON OP ZAND,

16 op 17 APRIL 2011

Dit is helemaal nieuw voor mij. Een wandelwedstrijd met heel veel dezelfde rondjes. Twee kleine om precies te zijn, gevolgd door 18 grote. Stel dat ik onder deze ideale omstandigheden nu eens de 80 binnen de 12 uur zou lopen. Als het ergens moet kunnen dan hier! En hoe pak je dat aan? Ik heb in ieder geval vooraf alvast helemaal uitgerekend hoe laat ik elke ronde moet ‘finishen’. En dan heb ik nog een half uur speling blijkt aan het einde van de som.

ENTHOUSIAST AANGEMOEDIGD

We zijn lekker op tijd in Loon op Zand bij ´De Wetering´ dus kunnen rustig aanmelden en nog wat drinken om ons dan op het gemak naar buiten te begeven voor de toespraak, als we willen mogen we na de 80 km gewoon door lopen, en de ´startbel´. Ik vind het aantal deelnemers op het oog nogal meevallen, hoewel het de eerste honderden meters wel even moeite kost om uit de meute te komen. Het is nog niet helemaal donker en de grote witte pijlen op de stoep zijn zeker nu nog goed te zien.

Langs het parkoers staan al enkele dames onder een party-tent ons aan te moedigen en ook bij de verzorgingstent van Waalwijk is het gezellig.  Zo lopen we de eerste twee kleine rondjes. Dan moeten we de grote ronde op, maar we gaan weer gewoon hetzelfde…. Dit gaat toch wel goed? Maar na De Wetering gepasseerd te zijn komt er inderdaad een nieuwe lus achteraan.

Ook in het donker zijn de witte pijlen goed zichtbaar. Later hoor ik dat normaliter de helft van de lantaarnpalen ´s nachts uit gaat maar vannacht speciaal voor ons is aangebleven. Het is dan ook een prima verlichtte tocht en ik heb mijn vergeten zaklantaarn helemaal niet gemist. In de tweede lus is ook een partytent opgezet met vuurkorven er bij en de  bewoners staan buiten aan te moedigen. De lokale bevolking is enthousiast aanwezig! Hoewel het in de loop van de nacht toch wel rustiger wordt en de lichten in de huizen steeds meer doven. Maar de heer met hoed achterin de tweede ronde op de gezamenlijke verzorgingspost gaat in de loop van de nacht steeds enthousiaster aanmoedigen. Hij heeft zelfs een rijtje waxinelichtjes langs het parkoers op de stoep gezet.

GOED VOORBEELD DOET GOED VOLGEN

Wat valt er over het parkoers te vertellen….. het wordt toch 18 (+2) maal dezelfde route langs enkele oudere huisjes, de kerk en het kerkhof. Wel een beetje vreemd idee straks om twaalf uur. Maar tegen die tijd zie ik het al niet meer! Wat verder op valt is op een wat donkerder stuk een wit papieren zakdoekje dat opgevouwen op de stoep ligt. Vast door een wandelaar verloren. (En het viel niet alleen mij op. Als ik het later noem zegt Adriaan ook “Oh ja!”) Je kunt wel de kerkklok horen luiden en weet dan precies hoe laat het is. Maar dat weet ik toch wel want na elke ‘8’ kruis ik een vakje op mijn briefje aan en maak een foto van de finish. Daar zal straks wel niet veel meer van te zien zijn, maar dan weet ik wel precies hoe ik gelopen heb qua tijd. Achteraf blijkt dat niet nodig te zijn geweest want ik krijg een prachtig overzicht mee hoe laat ik elke keer langs kwam. Maar voorlopig gaat het goed. Na ronde twee heb ik al ruim een kwartier speling. Met Adriaan gaat het minder. Hij kan me al niet bij houden. Maar hij is dan ook niet helemaal optimaal fit. Ik moet hem dus nu al lossen.

Op de punten waar mensen staan is ook vaak muziek. Hoewel dat niet allemaal, zo als bij André Hazes b.v., aansluit bij het wandeltempo. Ik doe het dus maar met een muziekje in mijn hoofd om het tempo er in te houden. Geregeld hou ik achter wat bosjes een sanitaire stop. Maar het is heerlijk als ik na de eerste vijf rondes even de moeite neem om naar binnen te gaan en er gewoon bij kan zitten! Wel een voordeel dat je tas in de sporthal staat waar je elk rondje langs komt en dus elk rondje iets uit kunt gebruiken als je dat wilt. Maar ik blijf er niet lang, ik wil mijn speling niet nu al op maken.

De dames van de party-tent staan er nog steeds. Ze moedigen je nu zelfs met je naam aan. (Opgezocht in het programmaboekje.) “Blijven jullie dit tot morgen 12 uur zo doen?” Dat weten ze nog niet. De opgeschoten jeugd die inmiddels het nodige tot zich heeft genomen ‘moedigt’ op minder positieve wijze aan, met je naam! Elke keer als we De Wetering passeren, twee maal per ronde, is er de mogelijkheid iets te eten en/of drinken. Zo werk ik in de loop van de nacht en ochtend minstens een halve snijkoek, een pak biscuitjes, enkele bananen en liters cola en sinas weg. En dan worden we ook steeds geregistreerd. Een kruisje op een papieren lijst en doorgave van je nummer per mobilofoon waarna het in de computer wordt verwerkt. En dan zijn er ook nog ´geheime´ controles onderweg. Dus ook al kun je natuurlijk afsnijden, wat bij daglicht goed te zien is, het valt dan toch op!

Ik besluit na tien rondes nog een stop te doen. Ook al loop ik nu ongeveer op schema. Ik heb tenslotte een half uur aan het eind over. Adriaan zit er ook. Hij loopt een ronde op me achter. Na de sanitaire stop ga ik al weer door, hij even naar de EHBO. Maar echt lekker gaat het bij mij ook niet meer. Ik voel me over de weg zwalken en het half uur is na ronde 13 op. Ik heb het idee dat ik alleen maar ingehaald wordt en niemand meer in haal. Als ik nu door blijf lopen in het voorgenomen tempo van 6,7 km/uur haal ik negen uur nog….. maar ik weet dat het deze tocht niet zal gaan lukken dus ik ga de sporthal in om ergens in een hoekje een half uurtje mijn ogen te sluiten. En ik ben niet de enige want er liggen al drie wandelaars op een ‘gym-matje’ dus ik volg het goede voorbeeld.

ALLES GAAT EEN BEETJE DRAAIEN!

Als ik om half zeven door ga is het buiten al helemaal licht, hoewel het me op valt dat de lantaarnpalen nog steeds branden! De vogels geven een concert weg. Af en toe heb ik last van mijn rug. Maar ik zie er meer rekken en strekken. En de gang van sommige wandelaars…. stampend, slepend en scheef lopend bewegen ze zich voort. Maar goed, ik kan mezelf natuurlijk niet zien….. Een wedstrijdloper gaat met moeite op een tuinmuurtje langs het parkoers zitten. Ik heb met hem te doen. Ik ben aan mijn laatste rondes bezig, hij moet nog door tot twaalf uur.

Bij een party-tent smeulen de laatste resten na in een vuurkorf, maar de mensen zijn naar binnen. De eerste dame staat er echter ook al weer. De anderen zouden er ook om zeven uur zijn, maar zijn er nog niet. Die komen de volgende rondes één voor één opdagen.

In ronde 16 voel ik ineens een blaar opkomen. M’n sok zit dubbel. Maar ik vind het wel goed, die laatste twee loop ik zo wel uit. Het steeds maar rondjes lopen heeft ook voordelen. Je weet nu ik moet zo-en-zo-en-zo en dan heb ik weer een rondje.

Mijn laatste ronde bedank ik de dames voor hun support en de ‘heer met hoed’ achterin de tweede lus. Is het mijn laatste ronde? Dan moet ik even wachten! Alsof ik daar nu zin in heb! Maar ik krijg heel lief een witte roos van hem mee. En ook een enkele wedstrijd loper, die me nog heel fris inhaalt, feliciteert me alvast met het behaalde resultaat.

‘Pas om 10:06’ meld ik me af met de vraag of ik goed heb afgestreept, wat inderdaad het geval blijkt te zijn, en handel ´rugnummer´ en stempels gelijk af. In extra rondes heb ik écht geen zin meer! Dan loop ik even terug naar de finish. Als het goed is komt Adriaan hier nog langs voor de tweede helft van zijn laatste ronde. Of anders in ieder geval na de finish. Ik ga maar even op een muurtje zitten. Als ik denk hem aan te zien komen kom ik er met moeite weer af….. het is hem nog niet. Dus hijs ik mij terug op het muurtje en kijk hoe enkele lopers finishen en een paard en wagen voorbij rijdt. Zou hij toch al aan de laatste kilometers bezig zijn? Hem kennende zal de laatste ronde wel lang duren. Dat blijkt inderdaad het geval. Hij moet uitgebreid van iedereen ‘afscheid’ nemen (krijgt onderweg nog een biertje en van ‘de heer met hoed’ geen roos maar een schrobbelaartje) en vraagt of ik even zijn crocks uit de auto wil halen. Dat wil ik wel, maar ik ga eerste even binnen zitten want alles begint om mij heen een beetje te draaien…..

ZO’N TOCHT VRAAGT TOCH HEEL WAT VAN JE!

Na afloop doe ik op een matje weer mijn ogen een uurtje dicht. Even over twaalven schrik ik wakker en besluit me toch maar richting douches te begeven. Het is heerlijk om even onder de hete straal te staan. We wisselen gelijk wederwaardigheden uit. De ene (wedstrijd)dame heeft 110 kilometer gelopen. De andere 108! Wat ik heb gedaan? Ik heb maar 80 gelopen. Maar ik wordt gelijk terecht gewezen. Daar moet ik niet zo min over doen, ook 80 is een hele prestatie! En gelijk hebben ze. Ik heb ook weer afgezien en nu vermoeide spieren.

Dan wacht ons nog de maaltijd. Zou ik er wel trek in hebben? Maar de soep smaakt heerlijk. Ondertussen vindt de prijsuitreiking plaats. Die zou voor de 80 op volgorde van binnenkomt zijn. Nou, als dat klopt dan ben ik nog behoorlijk voorin geëindigd! Maar even het beloofde overzicht afwachten dat ik thuis gemaild zal krijgen. We krijgen allemaal een oorkonde en een gigantisch grote beker. De tweede gang, een salade die ook prima smaakt, wordt opgediend en ondertussen volgt de ene toespraak op de andere. IJs toe met een toespraak… en nog een toespraak… het duurt allemaal toch wat lang. Menig wandelaar is al opgestapt en ook wij verlaten heel oneerbiedig voortijdig de sporthal….

Als een stelletje bejaarden stappen we thuis uit de auto en zelfs op maandag heb ik nog vermoeide benen.