23 APRIL 2011
We installeren ons in de slaapzaal waar een plekje voor ons is vrij gehouden, parkeren de auto op het terrein van DSM waar de wandelaars gratis mogen parkeren en gaan Sittard in voor een diner op de Markt. Natuurlijk gaan we even langs het beeld van Toon Hermans die hier ooit geboren werd. 's Avonds een biertje aan de bar en dan lekker rozig ons 'bed' in waar we zowaar nog redelijk slapen ook!
Rond half acht komen we op de eerste controle waar nog ouderwets met een tang een gaatje in je kaart wordt geknipt en een laatste pijl wordt opgehangen. En hoe! Er is ook een verzorgingspost waar ik verwend word met een (geverfd) ei, broodje kaas, een halve banaan, een mandarijn en druivensuiker. En er zijn toiletten. Helaas geen drinken, maar dat heb ik gelukkig zelf nog bij me. We gaan poldergebied in en langs de route staan nu veel auto's van persoonlijke verzorgers van wandelaars of kleine groepjes/verenigingen. Op de velden staan asperges die door Polen gestoken worden, te zien aan de rijtjes Poolse auto's. De route voert langs een zandafgraving en verkeersregelaars die op elk wat drukker oversteekpunt te vinden zijn. Wat een organisatie! In MARIA HOOP is het gezellig met muziekkapel 'Eige Wies'. Af en toe gaan we wat bossiger terrein door. Lekker, want was het aanvankelijk koel met een windje en de zon achter lichte wolken, nu komt hij steeds feller door.
We gaan PUTBROEK door langs een kruisbeeld met twee beelden er onder. Langs het betonnen fietspad dat volgt treffen we weer vele verzorgers aan op stoeltjes naast hun auto's langs de weg. Het lijkt wel Nijmegen, zeker met het grote aantal deelnemers. 2646 om precies te zijn. Niet de aantallen van Nijmegen, maar wel veel meer dan op de andere Kennedymarsen die ik gelopen heb. De volgende plaats is POSTERHOLT met een flinke kerk. Elk plaatsje heeft overigens een flinke kerk! In De Wieë is weer een controlepost en we gaan er even lekker zitten om te rusten. Een koude fles aquarius gaat er wel in en ook de bierworstjes smaken goed! We vervolgen de route met een krentenbol en druivensuiker van de verzorgingsstand langs een bandje dat gezellig muziek speelt in een voortuin. Langs een kapelletje, het is hier een zeer Katholieke streek, en langs een bollenveld met tulpen gaan we REUTJE door waar een prachtig vakwerkhuis staat.
We gaan over de A73 heen met zicht op de enorme energiecentrales die je altijd ziet als je Limburg net in gereden bent richting het zuiden. Na BRACHTERBEEK gaan we langs de Maas waar een heerlijk windje staat en om 12 uur stappen we MAASBRACHT binnen. Voor een kolossale kerk, duidelijk in verschillende (stijl)periodes gebouwd, slaan we af en komen de bezembus tegen. Een dubbeldekker met open dak. Op de sponsorpost krijgen we isotone drank en bouillon aangeboden, de partjes sinaasappel laten we voor wat ze zijn. We gaan de Maas volgen richting THORN. Ik heb al enige tijd last van mijn knie en ja, hoe meer je er aan denkt hoe erger het wordt. Met Adriaan ben ik even een beetje uitgepraat dus als we enige Maastrichtenaren achterop lopen maak ik dankbaar gebruik van de afleiding van het gezellige praatje met hen. En zij andersom ook. Zij hebben deze tocht al vele malen gedaan en vinden het nu komende stuk een saai stuk. Halverwege de laatste bocht staat hun verzorgingsauto en haken ze af. Ik loop nog een stuk op met Roeligan, dat staat achterop zijn rug en is een samenvoeging van Roel en hooligan, tot het terras van Oad Thoar waar Adriaan me op wacht. Er zit ruim 51 km op en we houden hier een uitgebreide rust. Adriaan kleed zich om en laat zijn voeten nakijken door het R.K., maar hij komt goed door de APK en na een half uur gaan we weer op pad. We horen nog dat één van de wedstrijdlopers is afgevoerd naar het ziekenhuis in Maastricht met uitdrogingsverschijnselen!
'De koningin treedt hier 30 april in uw voetsporen!' mogen we over de oranje loper waar het gemeentebestuur vele lekkernijen uitdeelt waaronder heerlijke wafels en flessen water. We wandelen verder over de kinderkopjes. Zou Maxima hier volgende week op haar hoge hakjes ook overheen lopen? 
WANDELEN DOOR DRIE LANDEN
We verlaten Thorn langs een kapelletje en infobord van het Pelgrimpad en Adriaan kan zowaar een foto maken van enkele flinke paddo's in de mik van een geknotte wilg. Langs een grenspaal gaan we België in waar al snel de verkeersregelaars opvallen. Overwegend 'oude mannetjes' die buiten een fel gekleurd hesje ook een bandje om hun arm hebben met de nationale driekleur. Zo voert de route ons naar KESSENICH (KINROOI) met ook hier een flinke kerk en schattig kapelletje achter een beeld op een 'berg'. We komen voor de tweede maal het felgekleurde muziekbandje tegen dat gezellig speelt. We gaan de Maas weer volgen en over de Witbeek. Er volgen nu even wat kalere polderwegen maar dat loopt ook lekker door. Vooral met leuke spandoeken langs de weg als: 'Elleke, zolang 't pijn doet weet je tenminste dat je nog leeft.' Rijst gelijk de vraag bij iemand die met ons oploopt of je niet meer leeft als je geen pijn hebt. Maar deze stelling kun je dus niet omdraaien!
Aan de rand van ALDENEIK gaan we even naar het toilet en vullen ons water aan terwijl er net een ambulance weg rijdt. Ook hier weer een kerk in verschillende stijlen gebouwd en prachtige met bloemtrossen overladen blauwe regens. MAASEIK is even wennen. Wat een drukke stad(?). De verkeersregelaar laat ons echt even wachten voor het rode licht voor we de brug over de Maas over gaan. "Halverwege de brug begint Nederland toch?" vraagt Adriaan. De man weet precies wat hij bedoelt: "Ja, maar dat is halverwege de brug pas!" 
Halverwege die brug is een prachtig 'monument' in de brugleuning gemaakt: van een knoop die aan beide zijden door twee 'handen' wordt aangetrokken. In ROOSTEREN gaan we over het Julianakanaal waar langs de weg ook weer veel individuele verzorgers staan. Dan volgt DIETEREN waar het in de dorpskern wel heel gezellig is. De plaatselijke bevolking doet overal ook flink mee om het gezellig te maken langs de route. En hier staat ook een percussiegroep.
Dan volgen nog enkele lange stukken langs de A2 en het spoor. Maar halverwege heeft iemand het fietspad versierd met een slinger met palmbomen wat jaarlijks een leuke onderbreking van het pad moet zijn.
In NIEUWSTADT is het helemaal gezellig met een erepoort en muziekkorps boven ons wandelpad! En een bord 'Bien Oa klaor Tot volgend joar’. En dan gaan we al snel Sittard in langs het bord dat aangeeft ‘nog 5 km’. Nog een sponsorpost met bouillon en op een plein een omroeper van de radio? De laatste straten zijn versierd met vlaggetjes terwijl we de laatste kilometers af tellen en er steeds meer niet-wandelaars op de route verschijnen zoals partners en kinderen die soms hinderlijk in de weg lopen. Maar als het DSM gebouw in zicht komt zijn het nog maar een paar bochten tot we tussen de dranghekken door om 19:17 de sporthal in lopen om de finishlijn te passeren als nummer 652 en 655.
GEZELLIGHEID ACHTERAF
We denken de volgende ochtend uit te kunnen slapen tot een uur of acht, maar rond zes uur/half zeven is er al veel reuring en staan we ook maar op. Onder het inpakken halen we in het halletje een eitje en broodje ham op. Die zijn nog over van de verzorgingposten van gisteren. Menigeen is stijf en strompelt om zijn bed heen. Een wandelaar merkt op dat hij het gevoel heeft op eieren te lopen, paaseieren! Een ander heeft 'hele bekende broodjes' in het halletje zien liggen. Iemand heeft het gevoel in één dag tien jaar ouder te zijn geworden. Alleen gaat het in dit geval wel weer over. En Pedro uit Geleen zegt het maximale uit de tocht te hebben gehaald: als eerste gestart en om één uur vanmorgen als laatste binnen! Verder gaan de verhalen over bomen zagende en van achteren trompetterende slaapgenoten. Misschien zijn dit wel de gezelligste momenten van de hele Kennedymars onder het mom van ‘gedeelde smart is halve smart’.
EEN KATHOLIEKE STREEK.
Om vier uur staan we op. Adriaan grapt waar zijn croissantje en eitje blijven..... en uiteindelijk heeft hij het natuurlijk weer voor elkaar: van een buurman een croissant en iemand komt met een hardgekookt eitje aan. En ik..... moet het doen met een oude krentenbol. (Gisteren vers gehaald bij AH.) Ik heb mijn dompelaar in de tas laten zitten dus we kunnen er nog een bakkie koffie bij nemen en na een koude douche en het inpakken van de spullen begeven we ons tegen vijven naar beneden in de sporthal voor het startknipje en de toespraak van een Duitse burgemeester. De toespraak duurt echter vrij lang en als de laatste seconden aanbreken telt iedereen af van 10 naar 1 en breekt de burgemeester zijn toespraak wijselijk maar af en lost het startschot.
Buiten is het druk en het kost moeite om ruimte te vinden. Het is ook nog donker, maar op het stukje door Duitsland, door MILLEN, wordt het al snel licht. Het is slechts een klein stukje Duitsland en al snel gaan we in
SUSTEREN over camping Hommelheide waar het mogelijk moet zijn naar het toilet te gaan. Er zit inmiddels zo'n 12 km op dus we zijn er wel aan toe. Maar we kunnen de toiletten niet vinden dus wandelen maar door, gezellig kletsend met een echtpaar. Er rijdt zelfs een rolstoel mee. Dat mag hier en de dame doet ook mee in Nijmegen. Ook dat mag weer sinds enkele jaren. Als de heer van het echtpaar vraagt of hij mee mag rijden zegt de dame dat hij daar wel voor moet betalen. Als de heer vraagt of zij zo'n type is dat ook in natura accepteert krijgt hij een por van zijn vrouw. "Ik heb boterhammen in mijn rugzak....." reageert hij.
Rond half acht komen we op de eerste controle waar nog ouderwets met een tang een gaatje in je kaart wordt geknipt en een laatste pijl wordt opgehangen. En hoe! Er is ook een verzorgingspost waar ik verwend word met een (geverfd) ei, broodje kaas, een halve banaan, een mandarijn en druivensuiker. En er zijn toiletten. Helaas geen drinken, maar dat heb ik gelukkig zelf nog bij me. We gaan poldergebied in en langs de route staan nu veel auto's van persoonlijke verzorgers van wandelaars of kleine groepjes/verenigingen. Op de velden staan asperges die door Polen gestoken worden, te zien aan de rijtjes Poolse auto's. De route voert langs een zandafgraving en verkeersregelaars die op elk wat drukker oversteekpunt te vinden zijn. Wat een organisatie! In MARIA HOOP is het gezellig met muziekkapel 'Eige Wies'. Af en toe gaan we wat bossiger terrein door. Lekker, want was het aanvankelijk koel met een windje en de zon achter lichte wolken, nu komt hij steeds feller door.
We gaan PUTBROEK door langs een kruisbeeld met twee beelden er onder. Langs het betonnen fietspad dat volgt treffen we weer vele verzorgers aan op stoeltjes naast hun auto's langs de weg. Het lijkt wel Nijmegen, zeker met het grote aantal deelnemers. 2646 om precies te zijn. Niet de aantallen van Nijmegen, maar wel veel meer dan op de andere Kennedymarsen die ik gelopen heb. De volgende plaats is POSTERHOLT met een flinke kerk. Elk plaatsje heeft overigens een flinke kerk! In De Wieë is weer een controlepost en we gaan er even lekker zitten om te rusten. Een koude fles aquarius gaat er wel in en ook de bierworstjes smaken goed! We vervolgen de route met een krentenbol en druivensuiker van de verzorgingsstand langs een bandje dat gezellig muziek speelt in een voortuin. Langs een kapelletje, het is hier een zeer Katholieke streek, en langs een bollenveld met tulpen gaan we REUTJE door waar een prachtig vakwerkhuis staat.BEATRIX TREEDT IN DE SPOREN VAN ADRIAAN EN MONIQUE.
In het glooiende landschap is een monument van keien gemaakt op de vindplaats van vele Romeinse munten en dan gaan we MONTFORT in, waar het gezellig druk is op straat. Er zijn veel oude gebouwen te zien met als toppunt bij het verlaten van de plaats kasteel Montfort.
We gaan over de A73 heen met zicht op de enorme energiecentrales die je altijd ziet als je Limburg net in gereden bent richting het zuiden. Na BRACHTERBEEK gaan we langs de Maas waar een heerlijk windje staat en om 12 uur stappen we MAASBRACHT binnen. Voor een kolossale kerk, duidelijk in verschillende (stijl)periodes gebouwd, slaan we af en komen de bezembus tegen. Een dubbeldekker met open dak. Op de sponsorpost krijgen we isotone drank en bouillon aangeboden, de partjes sinaasappel laten we voor wat ze zijn. We gaan de Maas volgen richting THORN. Ik heb al enige tijd last van mijn knie en ja, hoe meer je er aan denkt hoe erger het wordt. Met Adriaan ben ik even een beetje uitgepraat dus als we enige Maastrichtenaren achterop lopen maak ik dankbaar gebruik van de afleiding van het gezellige praatje met hen. En zij andersom ook. Zij hebben deze tocht al vele malen gedaan en vinden het nu komende stuk een saai stuk. Halverwege de laatste bocht staat hun verzorgingsauto en haken ze af. Ik loop nog een stuk op met Roeligan, dat staat achterop zijn rug en is een samenvoeging van Roel en hooligan, tot het terras van Oad Thoar waar Adriaan me op wacht. Er zit ruim 51 km op en we houden hier een uitgebreide rust. Adriaan kleed zich om en laat zijn voeten nakijken door het R.K., maar hij komt goed door de APK en na een half uur gaan we weer op pad. We horen nog dat één van de wedstrijdlopers is afgevoerd naar het ziekenhuis in Maastricht met uitdrogingsverschijnselen!Raar, maar waar, ik voel mijn hele knie niet meer dus we nemen de tijd om in het prachtige plaatsje Thorn rond te kijken. Het is Adriaan vorig jaar niet zo opgevallen dat het stadje zo veel witte huisjes rijk is. Nu wel, komt dat doordat het zonnetje dit jaar zo fel schijnt of zijn de huizen allemaal van een extra wit laagje verf voorzien i.v.m. het komende bezoek van Beatrix op 30 april? Wij treffen het in ieder geval, want na het passeren van een spandoek
'De koningin treedt hier 30 april in uw voetsporen!' mogen we over de oranje loper waar het gemeentebestuur vele lekkernijen uitdeelt waaronder heerlijke wafels en flessen water. We wandelen verder over de kinderkopjes. Zou Maxima hier volgende week op haar hoge hakjes ook overheen lopen? 
Na een bezoekje aan het VVV, waar een oranje fiets binnen staat, passeren we een poster met de tekst: Fokke en Sukke constateren tot nu toe een gecontroleerde uitbraak van oranjekoorts in Thorn. Volgende week maar eens kijken of we op t.v. nog dingen herkennen!
WANDELEN DOOR DRIE LANDEN
We verlaten Thorn langs een kapelletje en infobord van het Pelgrimpad en Adriaan kan zowaar een foto maken van enkele flinke paddo's in de mik van een geknotte wilg. Langs een grenspaal gaan we België in waar al snel de verkeersregelaars opvallen. Overwegend 'oude mannetjes' die buiten een fel gekleurd hesje ook een bandje om hun arm hebben met de nationale driekleur. Zo voert de route ons naar KESSENICH (KINROOI) met ook hier een flinke kerk en schattig kapelletje achter een beeld op een 'berg'. We komen voor de tweede maal het felgekleurde muziekbandje tegen dat gezellig speelt. We gaan de Maas weer volgen en over de Witbeek. Er volgen nu even wat kalere polderwegen maar dat loopt ook lekker door. Vooral met leuke spandoeken langs de weg als: 'Elleke, zolang 't pijn doet weet je tenminste dat je nog leeft.' Rijst gelijk de vraag bij iemand die met ons oploopt of je niet meer leeft als je geen pijn hebt. Maar deze stelling kun je dus niet omdraaien!
Aan de rand van ALDENEIK gaan we even naar het toilet en vullen ons water aan terwijl er net een ambulance weg rijdt. Ook hier weer een kerk in verschillende stijlen gebouwd en prachtige met bloemtrossen overladen blauwe regens. MAASEIK is even wennen. Wat een drukke stad(?). De verkeersregelaar laat ons echt even wachten voor het rode licht voor we de brug over de Maas over gaan. "Halverwege de brug begint Nederland toch?" vraagt Adriaan. De man weet precies wat hij bedoelt: "Ja, maar dat is halverwege de brug pas!" 
Halverwege die brug is een prachtig 'monument' in de brugleuning gemaakt: van een knoop die aan beide zijden door twee 'handen' wordt aangetrokken. In ROOSTEREN gaan we over het Julianakanaal waar langs de weg ook weer veel individuele verzorgers staan. Dan volgt DIETEREN waar het in de dorpskern wel heel gezellig is. De plaatselijke bevolking doet overal ook flink mee om het gezellig te maken langs de route. En hier staat ook een percussiegroep.
Dan volgen nog enkele lange stukken langs de A2 en het spoor. Maar halverwege heeft iemand het fietspad versierd met een slinger met palmbomen wat jaarlijks een leuke onderbreking van het pad moet zijn.
In NIEUWSTADT is het helemaal gezellig met een erepoort en muziekkorps boven ons wandelpad! En een bord 'Bien Oa klaor Tot volgend joar’. En dan gaan we al snel Sittard in langs het bord dat aangeeft ‘nog 5 km’. Nog een sponsorpost met bouillon en op een plein een omroeper van de radio? De laatste straten zijn versierd met vlaggetjes terwijl we de laatste kilometers af tellen en er steeds meer niet-wandelaars op de route verschijnen zoals partners en kinderen die soms hinderlijk in de weg lopen. Maar als het DSM gebouw in zicht komt zijn het nog maar een paar bochten tot we tussen de dranghekken door om 19:17 de sporthal in lopen om de finishlijn te passeren als nummer 652 en 655.
GEZELLIGHEID ACHTERAFWe handelen de stempels af en nemen de beloning in ontvangst. Voor mij een klein pinnetje waar nog wel op staat dat het om de kennedytocht Sittard gaat, voor Adriaan de vijfde beloning: een simpel nummertje 5 voor op het medaillelint. Dan hijsen we ons naar boven. Ik luier nog wat op bed en raap dan alle moed bij elkaar om te gaan douchen onder de nog steeds koude douche. Na een groot glas bier en een broodje kroket gaan we om half tien naar bed. We zijn ongeveer de eersten en vallen vrijwel direct in coma. Van de anderen horen we niets meer. Ik wordt alleen rond half één wakker van de omroeper die de laatste wandelaars aankondigt en de luidruchtige afbraak van het podium.
We denken de volgende ochtend uit te kunnen slapen tot een uur of acht, maar rond zes uur/half zeven is er al veel reuring en staan we ook maar op. Onder het inpakken halen we in het halletje een eitje en broodje ham op. Die zijn nog over van de verzorgingposten van gisteren. Menigeen is stijf en strompelt om zijn bed heen. Een wandelaar merkt op dat hij het gevoel heeft op eieren te lopen, paaseieren! Een ander heeft 'hele bekende broodjes' in het halletje zien liggen. Iemand heeft het gevoel in één dag tien jaar ouder te zijn geworden. Alleen gaat het in dit geval wel weer over. En Pedro uit Geleen zegt het maximale uit de tocht te hebben gehaald: als eerste gestart en om één uur vanmorgen als laatste binnen! Verder gaan de verhalen over bomen zagende en van achteren trompetterende slaapgenoten. Misschien zijn dit wel de gezelligste momenten van de hele Kennedymars onder het mom van ‘gedeelde smart is halve smart’.Rond half tien stappen we in de auto. Thuis douchen we wel lekker onder een warme douche…..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten