WALL- UND STADTWANDERUNG, 24 juni 2011

WALL- UND STADTWANDERUNG,

FREDERICIA, DENEMARKEN

24 juni 2011

Dit jaar ga ik voor de tweede maal wandelen in Denemarken. De vorige keer was in 1996 en toen liep ik, hoogzwanger, de afstand van 20 km. De IML-afstand. Veel ben ik er dus al van vergeten. Ik weet nog wel dat ik het leuk vond, maar niet spectaculair. Het landschap heeft veel weg van Nederland. En van de gekleurde huizen die je altijd in de vakantiefolders ziet staan heb ik er maar een stuk of twee gezien. Maar er waren wel veel fluitende vogels en bloeiende bloemen. Ook veel soorten die in Nederland in het wild zeldzaam zijn.

De bus vertrekt om 22:00 uur vanaf station Utrecht Overvecht en na nog wat mensen opgehaald te hebben in Hengelo gaan we via Duitsland met een enkele rustpauze onderweg naar Denemarken. Om 8 minuten over zes 's morgens gaan we de Deense grens over, maar dan slapen de meesten.

We maken een tussenstop in Fredericia waar we een IVV wandeling gaan doen. We starten bij de jeugdherberg waar routes opgehaald worden. Het is even wennen aan de routebeschrijving, in het Duits, waar de routeaanwijzingen en verdere informatie in hetzelfde lettertype achter elkaar aan geschreven zijn.

We starten langs een miniatuurstad die helaas nog gesloten is. Maar we kunnen toch wel het één en ander ervan zien. Het stadje bevat vooral veel vakwerkhuizen.

Langs een speelterrein und dan kommen wir bei eine Ampel. gelukkig zijn er mensen die weten dat een Ampel een verkeerslicht is. We gaan onder het station door en staan dan al snel bij een klein openluchtmuseum met prachtige huizen die je wel echt in Denemarken verwacht. Foto. Daaronder een schuur waarin tabaksbladeren gedroogd worden. En in de tuin ernaast staan ook nog wat tabaksplanten.

We vervolgen de route over de vestingwallen, Fredericia is een vestingstad, die prachtig groen zijn en vanwaaraf we mooi zicht hebben over de stad. We komen langs kanonnen en langs de prachtige witte watertoren en dan komt de splitsing van de 6 km. Wij gaan natuurlijk voor de 11!

De beschrijving verhaalt over het ene monument na het andere en het ene mooie gebouw met zijn functie na het andere, maar dat zal ik u verder besparen..... Wel dat we even fout lopen. Maar omdat we nog steeds met de hele groep gelijk op gaan komen we er samen toch na enkele tientallen meters wel uit en bereiken een prachtig uitkijkpunt vanwaaraf we de haven kunnen overzien. Enkele gigantische vrachtschepen komen vanuit de verte aanvaren. Midden op het grasveldje staat een monument waarvan we de datum op moeten schrijven: 6 juli 1849. Dit als bewijs dat we de tocht gelopen hebben voor degenen die straks een IVV stempel op hun kaart willen hebben.

We dalen weer af naar beneden en komen uiteindelijk op het strand uit. Bij een 'strandtent' houden we een stop. Daar proberen we bij de Chinese uitbaters in het Duits onze bestelling te doen..... en dat valt nog niet mee! Maar ieder zit uiteindelijk toch met zijn bestelling buiten als de lucht begint te betrekken en er enkele druppels regen vallen. Maar als we ons allemaal naar binnen hebben gewurmd in het niet al te grote gebouwtje is het al weer droog.

We verlaten het strand en na een kruitmagazijn en een laatste stukje vestingwal gaan we echt de stad in. Langs het ene mooie gebouw na het andere. Veelal van steen, maar soms ook nog van hout zoals (vermoedelijk) het oudste huis van de stad. Zie foto. 

We gaan dwars door het winkelcentrum, met toch best wel bekende namen, en komen langs het raadhuis met daarin het Fremdenverkehrburo maar dat lezen we pas als we er al voorbij zijn. Terug lopen doen we maar niet want het is inmiddels kwart voor elf, het tijdstip waarop de chauffeur door had willen rijden. Als we onder een poortje door moeten zijn we ook nog de meesten kwijt en besluiten maar door te lopen. (Blijken allemaal geld te hebben gepind!)

We komen langs een gedenkteken voor de vele onbekende soldaten die in 1849  in de oorlog zijn gevallen, zie foto, en bij de Prinsen Poort, foto, waarvan we weer ter bewijsvoering twee data op moeten schrijven: 1881 en 1957.

Inmiddels is de 6 km er weer bij gekomen, of eigenlijk moet ik zeggen, die hebben de route vanaf hier gevolgd en zitten nu waarschijnlijk al in de bus. Wij volgen de vestingwallen weer langzaamaan terug naar af. Nog even fout, maar navragen wijst ons de weg weer naar het openluchtmuseum en dan gaan we onder het station door. En langs de speeltuin en de miniatuurstad komen we terug bij de jeugdherberg die bestormd wordt door iedereen die een stempel wil voor zijn IVV kaart en/of wandelboekje. En daarna worden de informatiefolderrekken geplunderd.....

Dan stappen we uiteindelijk toch de bus in en kunnen de weg naar Viborg vervolgen.

DEN GRONNE VANDRERUTE, 24 juni 2011

DEN GRONNE VANDRERUTE,

VIBORG, DENEMARKEN

24 juni 2011

Nadat we ons geïnstalleerd hebben in de jeugdherberg te Viborg lopen we naar het centrum van de stad langs het meer, de Sonderso, met al prachtig zicht over het water naar de dom die met zijn dubbele toren boven de stad uit steekt. Zo lopen we gelijk al het eerste deel van deze wandelroute.

We bekijken de bekende bezienswaardigheden in het centrum zoals de Dom die ook van binnen te bezichtigen is. De kerk is helemaal voorzien van pastelkleurige afbeeldingen van Bijbeltaferelen. We zien een koningsbeeld waar een verhaaltje aan vast zit.

Tot 1660 had Viborg namelijk een bijzonder belangrijke positie in Denemarken. Hier vond nl. de huldiging van koningen plaats. Het was zelfs zo dat als je koning wilde worden, je naar Viborg af moest reizen in de hoop dat het volk je wilde huldigen voor het Deense parlement. Zo ging het meer dan 600 jaar. Later was het al voldoende als de koning naar Viborg kwam met zijn oudste zoon (ook al was hij slechts 10 jaar oud) en simpelweg verlangde dat het volk hem huldigde als zijn opvolger. (Dat is bij het beeld ook goed te zien.)

Er zijn zelfs enkele vakwerkhuizen te zien en verder vele gebouwen opgetrokken met opvallend rode stenen. En uiteindelijk komen we uit bij het Turistbureau  waar we de IVV route op kunnen halen. De route kost niets, voor het IVV stempel, die we overigens direct al krijgen, moeten enkele kronen worden betaald. Dit keer is de route zelfs in het Nederlands! en moeten we gewoon op een plattegrond lopen terwijl de bezienswaardigheden beschreven zijn. En dat zijn bij deze 'groene' route natuurlijk allemaal parken. De vijf controlevragen vinden we wel goed, we hebben het stempel toch al.....

Maar we genieten eerst van de gezelligheid van het haervejsmarchen festival in het centrum en nemen een kijkje bij de start/finish.

Even een hapje eten en dan beginnen de openingsfestiviteiten. Tijdens de nodige toespraken, in het Deens, Duits en Engels, vallen mijn ogen bijna dicht. We hebben in de bus natuurlijk niet echt goed geslapen. En als een goochelaar het openingsritueel 'opluistert' besluiten we de wandelroute te vervolgen. Of eigenlijk besluit ik de route te vervolgen. Adriaan heeft niet zo'n zin. Hij heeft het koud en is moe. Maar ik haal hem over, want van het vervolgen op de komende twee dagen als we 45 km hebben gelopen en ook kunnen kiezen met de bus terug te gaan naar de jeugdherberg, zal ongetwijfeld wel niets komen.

Ik zet er flink de pas in, want ook ik vind het niet echt warm meer en zo passeren we toch ook wel leuke gebouwen en straatjes buiten de nodige parken. We gaan de brug weer terug over die Norreso en Sonderso scheidt. Langs het schattige kloostertje met de kruidentuin en de camping komen we terug bij de jeugdherberg waar we om kwart over negen in bed stappen. En na een half uur te hebben geluisterd naar een zagende kamergenoot vallen we toch in coma.

HAERVEJSMARCH, 25 & 26 juni 2011

HAERVEJSMARCH,

IML, VIBORG, DENEMARKEN

25 & 26 juni 2011

ZATERDAG 25 juni

Na een uitgebreid ontbijtbuffet en een busrit naar de start worstelen we ons om 5:15 uit de drukte naar voren. De splitsing van de 20 km is al aan het einde van de bebouwing als we de ruimte in gaan. En ruimte hebben ze hier. Grasland en grote akkers met graan en andere gewassen strekken zich al snel voor ons uit met aan de horizon slechts hier en daar een alleen staand huisje.

En vanuit de akkers klinkt veel vogelgezang... net als in 1996. Maar dat is voorlopig het enige dat me bekend voor komt met de bordjes affalt alleen staan er nu ook prullenbakken bij en wordt elk willekeurig bordje gebruikt als vuilverzamelplaats. Verder is de omgeving helemaal nieuw voor me.

Al snel komen we op de eerste rust. Daar hebben ze lekkere koek die we ons goed laten smaken met een bak koffie. Aan drinken hebben we verder geen gebrek want regelmatig zien we drinkwaterpunten in de vorm van een tuinslang langs de weg staan waar een huis is. Naast de krant die hier á la Flintstone wordt bezorgd in de kant van de weg. Maar wel verpakt in blauw transparant plastic.

Een Deen staat nu al te kotsen in de kant van de weg met lachende wandelgenoten om hem heen. Vast een gezellige avond gehad en iemand slaat links af een inham tussen de struiken in. Hij gaat vast een sanitaire stop houden. Maar als we langs lopen zien we dat hij een bordje op hangt: 'TOILET 100 m.' en het was zo'n mooi stekje..... een honderdtal meters verder staat inderdaad een dixie.

We passeren een vrachtwagen met achterin een complete 'keuken' die een groep wandelaars verzorgd en verder staan er ook de nodige auto´s van verzorgers. Een 'schilder' in de kant van de weg, zo lijkt het van verre.... blijkt zijn voeten af te plakken. Maar wel op een prachtig stekkie.

We wandelen door VISKUM, langs bordje ´bakker´. Klinkt lekker zeggen we als Hollanders, maar uit navraag door Adriaan, die wil altijd alles weten, blijkt het hier om een heuvel te gaan.

Het is lekker koel wandelweer en na VELDS gaan we LANGS een hekje dat naar een prachtig stuk heide voert. En dan duikt er al snel een hele rij borden op die de rust aankondigen en alvast aanprijzen wat er allemaal te verkrijgen is. En op die rust is het gezellig druk en ze hebben er ook weer lekkere koek. Een soort bladerdeeg met suiker, nootjes en puddingvulling.

We zijn de 20 km al gepasseerd en gaan nu aan het lusje van de 45 beginnen. Eerst nog langs een schaap op wat heide, maar al snel lopen we weer door agrarisch gebied. Na een prachtig huis zijn we al heel snel, ik gok dat we niet langer dan 20 minuten onderweg zijn geweest, voor de tweede maal op de rust. Rusten doen we dan ook niet maar gaan alleen even naar het toilet.

En dan mogen we toch over de prachtige heide. Langzaam dalen we naar beneden af langs de vele jeneverbessen die hier groeien en langs bosbessenstruiken mét bessen. Het is volop genieten, zeker als we achterom kijken en bovenop de bergrug de wandelaars nog zien komen die achter ons lopen.

Maar na een veel te kort stuk komen we weer in het agrarische en in VISKUM raken we de route van eerder en voegt de 30 zich weer bij ons. De lange wegen lopen lekker door. We lopen achter een Duitse militair. En alle militairen hebben hun naam op hun kleding staan en vaak ook op hun rugzak. Zo ook deze heer. Als Adriaan vlak achter hem loopt zegt hij heel hard: "KAMPERMANN". De militair schrikt zich een ongeluk en duikt bijna de kant van de weg in.

We passeren een lieflijk kerkje en komen op de rust waar Francis, Ria en nog een dame uit de bus al zitten. We gaan wederom aan de koek met koffie/bier. Als Adriaan zijn bierflesje terug brengt krijgt hij een kroon statiegeld terug (dát weet ik ook nog van 1996)

Als de 20 km zich weer bij ons voegt komen daarmee ook de drankkarretjes: kinderwagens, bolderkarren en allerlei zelfgebouwde karretjes op het parkoers. Het is een compleet circus met verklede, soms al stomdronken mensen. Later horen we dat één dag per jaar, vandaag dus, alle drank half geld kost en dat je alleen vandaag dronken over straat mag…..

We komen weer bij een controle waar we weer een echt knipje in de kaart krijgen, steeds in een andere letter van het woord HARVEJSMARCH onderop de kaart, en gaan TAPDRUP in. Bij de verzamelplaatsen zoeken kinderen statiegeldblikjes en flesjes natuurlijk.

In BRUUNSHAAB is bij een papirfabrik in een oude watermolen de volgende rust. Daar zijn ook frikadeller te verkrijgen. Niet zoals wij ze kennen, maar een soort ovale gehaktballen met een sneetje brood en bietjes of kartoffelsalade. De papirfabrik is vandaag geopend, maar daar maken we geen gebruik van. Later horen we dat we toch wel wat gemist hebben!

We kletsen met de zuipschuiten onderweg, wat niet bij iedereen meer lukt en Adriaan scoort een biertje, hij wel.....

Als we vlak langs de jeugdherberg gaan ga ik even van de route en trek mijn sandalen aan. De crocks van Adriaan neem ik mee richting finish. Hij had geen zin om mee te lopen, kennelijk is hij het zat. Maar verderop tref ik hem toch. Hij was bang dat ik verder langs het water zou lopen en zo de controle zou missen. Maar ik ben netjes naar het parkoers terug gelopen en zo komen we toch samen om 13:30 de finishstreep over.

Daar staat ook de vrachtwagen ´met keuken´

Ik loop nog even terug de stad in om wat geld te pinnen.

Gezellig is het er nu niet want alles is dicht, behalve de supermarkt. Op het finishterrein is het des te gezelliger dus we nemen de tweede bus om vijf uur terug naar de jeugdherberg.

Er lopen nogal wat studenten rond met dit soort typische petjes. Ik verwacht niet dat het een modegril is. Dat is het inderdaad niet, dit dragen ze hier als ze voor hun examen geslaagd zijn.

ZONDAG 26 juni

Ook vandaag gaat de wekker om kwart voor vier af. We nemen onze sandalen/crocks nu mee in de bus zodat we die vanmiddag bij terugkomst aan kunnen doen, want we gaan vandaag eerst langs de jeugdherberg. Het lijkt nog wel drukker dan gisteren als we ons weer door de drukte worstelen, o.a. langs een dame met rollator.

We gaan onder een tunneltje door dat ik nog wel herken van 1996. Het was vlak voor de forellenkwekerij bij een aantal oude fabrieksgebouwen... en inderdaad dat klopt. Allemaal bij het plaatsje RINDSHOLM

Het is vandaag warmer dan gisteren. Adriaan is al in korte broek vertrokken, ik doe mijn lange broek ook uit. Na het wat groenere, beboste deel komen we weer in het akkergebied waar de eerste rust is bij een aantal grafheuvels. Ook nu hebben ze weer van die lekkere bladerdeegkoek. We snoepen wat af!

Adriaan leest de naam van een militair voor van zijn rugzak, nu wat bescheidener dan gisteren, waarna deze vraagt "Ken ik je ergens van?" " nee, dat staat op je rugzak....."  Militair Kamperman van gisteren zien we niet meer. Maar die is natuurlijk afgevoerd, zit nu ergens in een inrichting, in een dwangbuis..... mijmeren we.

In het dorpje ALMIND kunnen we weer een prachtig kerkje bewonderen en we komen weer de nodige bekenden tegen die net als wij aan vele IML tochten deel nemen. Maar minder personen dan in Luxemburg... Een korenveld ziet helemaal blauw van de korenbloemen.

Ik neem een folder mee uit een rekje dat bij een infobord staat. Ook in de stad Viborg zelf kom je dat op verschillende plaatsen tegen. Dat zou in Nederland ondenkbaar zijn. De folder gaat over de heide, leuk maar ik schenk er verder niet te veel aandacht aan en hij gaat in de rugzak.

We gaan namelijk een leuk groen grasveldje en bruggetje over en langs enkele grote mierenhopen en een steen met opschrift Haervejsmarch. Dan klimmen we omhoog om vervolgens over een lange weg weer naar beneden te lopen terwijl het lijkt of we in de verte bovenop een 'bergrug' wandelaars zien gaan. Het duurt dan ook niet lang tot ook wij gaan klimmen, flink omhoog op een korte afstand. We gaan langs oude fabrieksgebouwen, zo te zien niet meer in gebruik maar wel met camerabewaking en komen bij een meer waar de 'schilder' zijn voeten weer af zit te plakken. Uit een folderkastje pak ik dezelfde folder als net..... maar nu bekijk ik hem beter. De folder gaat namelijk over het meer en de heide waar we nu lopen!

Op de nu volgende rust hebben we prachtig uitzicht over het meer. Ik zal maar niet zeggen waarmee ik op een picknickbank vlak bij de rand van het plateau ga zitten. "Magnifique" zeg ik tegen een heer die er al zit. "Dit is het op één na diepste meer, meer dan 30 meter diep, van Denemarken" zegt hij. "Straks lopen we een rondje over een landtong met zicht op het water."

Maar eerst gaan we over een prachtig stuk heide met schapen die lui liggen te herkauwen. We kijken onze ogen uit en wijzen andere wandelaars op de kastjes met folders. ´Hoe veel we lopen´ vragen ze. “45”. “O, maar dan hadden jullie iets terug rechts af gemoeten!” Is het ons toch nog gelukt fout te lopen....Terug!

We dalen een trap af en gaan door prachtig bos met rechts steeds het water van Hald So tussen de bomen door. Het is er doodstil. Dit ommetje hadden we niet willen missen.

We voegen ons weer bij de andere afstanden en na enkele vakwerkhuizen en overgezet te zijn door, leren we na navraag, militairen met een politieopleiding (militair pak, geel reflecterend politiehesje) slaan we na een bomengroep rechts af langs graanvelden met een donkere lucht er boven. Mooi van kleur, maar wat staat ons te wachten..... niets dus. We vervolgen gewoon onze weg langs akkers en een militair korps dat net te laat uit de bus stapt om nog voor ons te kunnen spelen....

En dan is er in FINDERUP weer een rust waar ik voor de verandering maar weer eens een heerlijke bladerdeeg koek neem. Als we op een bordje ‘Wienerbrot’ lezen vragen we wat dat is. Vier Denen wijzen verwonderd op het stuk gebak dat ik net naar binnen zit te werken.

We verlaten het dorpje langs wederom een leuk kerkje en langs enkele zwijnen, maar dan wel achter een hek, gaan we een stukje bos in met een heel oude, dikke boom. Als ik er een foto van maak wordt ik vreemd door enkele Denen aangekeken. Het is kennelijk heel gewoon zo’n grote den en zeker niet fotowaardig.

Via een vakantiepark met vele barakken komen we op de laatste rust op een sportpark, maar we maken alleen gebruik van het toilet en gaan dan de stad al weer door. Het laatste stukje achter een muziekkorps aan, maar die halen we al snel in want het tempo licht laag. En dat ondanks het verzoek van de organisatie tijdens het openingsritueel eergisteren om er achter te blijven….. maar nu kan ik wel een mooie foto maken!

En zo komen we vandaag al om 13:15 over de finish. Terwijl Adriaan in de eindeloze rij op zijn diploma wacht haal ik de schoenen uit de bus en laat gelijk alle kledingstukken achter die ik niet nodig heb. Na alle formaliteiten gaan we lekker een poos genieten met zicht op de finishlijn en zien zo iedereen binnen komen, ook mensen met rollator!

Iedereen die gehuldigd wordt, voor een kroonaantal deelnames aan deze mars of voor het IML wordt het stadion in geleid en op een podium worden alle onderscheidingen opgespeld.

Dan volgt er nog een toespraak waarbij iedereen gewoon weg loopt.... samen met iemand van de gondeliers spreken we er schande van. Die man heeft avonden zitten schrijven. In het Deens, Duits en Engels. En nu lopen ze gewoon weg of gaan er met hun rug naar toe zitten. Wij wachten tot de man zijn blaadjes naar beneden zal doen, dan zal hij wel klaar zijn met zijn toespraak, en geven dan getweeën een luid applaus. Tot enkele gondeliers bis-bis gaan roepen….. dat drukken we toch maar even de kop in.

Als we nog na zitten tot de bus terug naar de jeugdherberg zal gaan krijgen we allemaal nog een geborduurde badge van 2011 (die zijn volgend jaar natuurlijk niet meer te verkopen) als extra souvenir.

's Avonds na het eten nemen we nog een kijkje bij het meer waar de zon onder gaat en kruipen dan toch bijtijds onder de wol, ook al mogen we morgen tot zes uur uitslapen, want om half acht worden we weer geacht in de bus te zitten voor de terugreis die de hele dag in beslag zal nemen.

MARCHE DE L´ARMEE, 18 & 19 JUNI 2011

MARCHE DE L' ARMEE,

IML TOCHT DIEKIRCH, LUXEMBURG

18 & 19 juni 2011

Dit jaar slapen we in het militaire tentenkamp met heerlijke douches. We zijn vroeg dus installeren ons vast. Wij achterin, lekker rustig, Teunie voorin, dat is handiger als je 's nachts naar het toilet moet.

We nemen een kijkje op het kerkhof waar we áchter de muur' van slapen. Rare gewoonte misschien, maar we kijken onze ogen uit naar de grote grafzerken van natuursteen, is hier vast niet zo duur, beeldhouwwerken en bouwwerkjes. En dan de kleuren van de huizen! Van knaloranje via fel roze tot helblauw dat zeer doet aan je ogen. Dat verwacht je eerder in Denemarken! We maken foto's van de bezienswaardigheden w.o. ezels want Diekirch is ezelstad. Dan even de supermarkt in voor batterijen waar het assortiment toch anders is dan bij ons. 's Avonds eten we met Hans en Hugo pizza in het centrum want, zo concluderen we, daar hebben we nu we fit zijn nog zin in, morgen na een wandeling van 40 km waarschijnlijk niet meer. We slapen prima in de tent hoewel ik nog wel een vuurvliegje rond zie vliegen, twee buurmannen om een uur of twee hoor praten en de Belgische buren hoor kraken op het plastic zeil dat onder hun bed ligt. Geen slecht idee overigens want we staan gewoon op het gras en als het hard gaat regenen loopt het water daardoor natuurlijk gewoon naar binnen en wordt alles wat op de grond staat nat.

ZATERDAG 18 JUNI

Het ontbijt is even wennen voor me. Adriaan maant me op te schieten, maar ik wil eerst nog even naar het toilet. Dan zetten we er flink de pas in en halen de pelotons Duitse soldaten in. En Adriaan had gelijk want nu staat er áchter ons een lange rij. Ik eet mijn buik vol met semmeln (keizerbroodjes) en roomboterbroodjes met koffie en chocomel.

En na het startschot, klokslag zeven uur, met een echt kanon, starten we langs de Sure en slaan na een stukje kade links af om het centrum van Diekirch door te gaan. De route voert dwars door het winkelcentrum, langs de mooie kerk en het oorlogsmuseum met de kanonnen op het binnenplein.

Er loopt zelfs een Zoll-hond mee en veel slakken. Van die grote wijngaardslakken waarvan er menigeen is platgetrapt. En alle mascottes op de tassen..... je kijkt je ogen uit. En dan dient de eerste klim zich al aan. We halen een moeder met dochter in waarna dochter vraagt: hoe vaak gaan jullie ons nog in halen? Adriaan houdt het op vier keer, ik op vijf.

Al om 7:40 zijn we op de eerste rust van de militairen waar we een beker isostar achterover slaan en door lopen, bij de splitsing de 40 km op.

Al wandelend wisselen graanvelden en weilanden af met bossen. En er zijn prachtige vergezichten. We gaan door BASTENDORF. Langs de route zijn veel kapelletjes te zien en overal staan 'privé rusten' van allerhande wandelgroepjes en legeronderdelen.

We gaan door FOUHREN/FUREN en hebben inmiddels de meeste bekenden waarvan we al dan niet weten dat ze hier zullen zijn al gezien. Het lijkt hier wel Nederland en één grote reünie. Hoewel we ook enkele Fransen zien en Belgen die ook in Chantonnay waren.

Na een steile afdaling lopen we recht op het prachtige kasteel van VIANDEN af, van ons gescheiden door een diep dal. En daarvoor is de rust.

We vervolgen de route dwars door Vianden heen. Ooit, een jaar of twintig geleden heb ik hier geslapen. Ik weet er nog wel iets van, maar ik wordt toch verrast door de schoonheid van het plaatsje. Prachtige monumentale gebouwen, een mooie brug, een schattig patchworkwinkeltje en een boucherie/charcuterie met worsten, ook in de vorm van varkentjes, voor het raam. We blijven foto's maken! Maar het is dan ook heerlijk met het zonnetje dat alles er nog mooier uit laat zien. We gaan zelfs langs mijn hotel van weleer. 

Helaas kunnen we de route niet mee lezen op de plattegrond. We zijn er vanuit gegaan dat we die aan de start wel mee konden nemen, maar dat blijkt niet het geval te zijn dus we moeten het doen met herinneringen van vorig jaar. Gelukkig hebben we hem niet nodig om de weg te vinden want er is prima gepijld met bordjes met de afstanden er op en grote krijtpijlen op het wegdek.

We dalen af, BETTEL in, langs een gebouwtje dat lijkt op een stationnetje en passeren een gele vlag met een rode leeuw. Waar is die nu van? Hij blijkt van Zuid Holland te zijn! We schamen ons diep dat we dat niet wisten.

In HOESDORF zien we voor de zoveelste maal aanwijzingen van de pelgrimsroute naar Santiago die hier kennelijk ook een tak heeft lopen. Een drietal echte ezels die met hun oren fier overeind in een weiland staan zijn niet echt fotogeniek want voor ik ze op de gevoelige plaat vast kan leggen kruipen ze achter het struikgewas weg. Tijdens een plaspauze in het bos ontdek ik op de grond afgekloven maïskolven vlak bij akkers. Ik zou wel eens willen weten welk dier dat gedaan heeft....

De bermen, vooral langs de vele graanvelden, staan vol klaprozen, korenbloemen, klokjes enz. ik kijk mijn ogen uit. We gaan LONGSDORF in waar weer een rust is en we een boom met fel rode kersen passeren. Dan volgen FOUHREN en SELTZ en gaan we terug naar het dal en door BASTENDORF waar we vanmorgen ook al door kwamen. We volgen enige tijd een riviertje dat over keien kabbelt langs fris groen grasland. Maar dik is de laag grond lang niet overal. Op enkele plaatsen kun je zien dat de boel een keer naar beneden is gekomen. Daar hebben de hoge bomen kale stammen  en zijn de dennen nog laag ten opzichte van hun buurbomen.

Een groepje koeien reageert op de zingende militairen. Eerst kijken ze hoe deze naderen en als ze dichterbij gekomen zijn rennen ze naar een veiligere hoek van hun weiland. We gaan BRANDENBOURGH in. Sommige namen zijn nog bekend van vroegere vakanties. Op de berg staat een  kasteelruïne en ik herken het witte kerkje van de foto die ik in 1991 tijdens mijn eerste Marche heb gemaakt. Nog uit de tijd van de fotorolletjes dus dat ging spaarzaam. En toen bleek bij thuiskomst ook nog dat de toren van het kerkje er helemaal niet op stond. Maar dat maak ik vandaag goed! Er is een lekkere rust waar we op een bankje genieten van een broodje braadworst. Als we net weer op pad zijn valt er een regenbui dus we schuilen even in een bushokje bij een weg met de naam 'op der bakes'. Leuk als je het op zijn Nederlands uitspreekt.....

Laag en hoog wisselen elkaar in hoog tempo af dus ons tempo ligt niet zo hoog. Maar erg moe ben ik niet. Komt vast door de training in Chantonnay veertien daag geleden. We volgen de rivier in de diepte langs een afbrokkelende bergwand. Ik ga toch maar even aan overkant lopen want je weet maar nooit wanneer het volgende stuk naar beneden komt.

Een man zit op zijn knietjes achter een vangrail in het gras. Een bij-de-hante wandelaar achter me zegt: "Die zoekt zijn contactlens." "Nee, hij zoekt wilde aardbeitjes, maar ik vind hem wel leuk." en "Wel knap, ik zou hier niet eens gaan zoeken."   Ondertussen hebben we moeder en dochter menig maal gepasseerd. Maar hoe veel keer.... we zijn allemaal de tel kwijt.

 Dan door ERPELDANGE langs een knalblauw huis dat zeer doet aan je ogen, maar dat volgens medewandelaars prima bij mijn blauwe regenjack past, en langs bomen met grote dotten maretak tussen de takken. En uiteindelijk gaan we langs een bord DIEKIRCH. Maar dat wekt alleen maar valse hoop want we zijn er nog lang niet. We moeten weer een heuvel op waar bovenop echt de laatste rust is. Er komt een donkere lucht aan dus we besluiten maar eens uitgebreid te rusten. Een goed besluit want we zitten nog maar net als de bui los barst. We moeten zelfs allemaal inschuiven omdat de regen naar binnen waait.

En dan toch Diekirch in langs de ezelfontein en over het centrumpleintje waar we rond half vier bij de bakker neerstrijken voor een lekker puddingbroodje want die heb ik, in tegenstelling tot de afgelopen twee jaar, onderweg nog niet op. Er wordt gezellig muziek gemaakt door de 'plaatselijke fanfare'. Ook op het terras van de ijsboer strijken we nog even neer, maar dan komt er weer een donkere lucht aan dus we besluiten snel door te stappen naar de finish. En precies op tijd, want we staan nog maar nét onder een partytent of de bui barst los. Dit maal met flinke hagelstenen. (Is ook dé vraag van vandaag: was je vóór of na de bui binnen.....)

 We eten een broodje gyros en drinken gezellig een biertje, ondertussen genietend van de Hollandse band, waarna we de heerlijk warme douche op zoeken. En dan nog even terug naar het plein waar de zon gaat schijnen en het nog lekker warm is ook! Maar als hij onder gaat gaan wij ook onder de wol. Nog even wat lezen, maar niet lang, want voor het licht uit gaat is bij ons het licht al uit.

ZONDAG 19 JUNI

Na een regenachtige nacht zijn we ook vandaag de soldaten weer voor aan het ontbijt. Maar in alle haast ben ik mijn limonade vergeten dus neem maar 2 pakjes chocomel mee van het ontbijt. In afwachting van het startschot ontwaren we moeder en dochter in de menigte. Ik gebaar naar hen: ´dit is de eerste keer´, en daar zal het voor vandaag bij blijven.

Een sombere lappendeken

We starten weer langs de Sure, niet vlak langs de campings, zoals andere jaren, maar aan de overkant. Maar na de eerste brug over te zijn gegaan wordt de aanlooproute toch hetzelfde als vorig jaar. Alles is wat somber als we door GILSDORF gaan wat een lieflijk kerkje heeft, maar volgens mij heeft elke plaats dat hier. BETTENDORF volgt, evenals vorig jaar, en dan gaan we een andere kant op. De route is dit jaar namelijk verder helemaal anders. Mede door de regen is alles wel frisgroen.

Parsol/plu

De regenjas gaat constant aan en als het droog is weer uit, want het is helemaal niet koud. We voelen ons net jojo's. En Adriaan zijn paraplu sneuvelt daarbij. Natuurlijk levert dat ook weer stof tot vermaak. Zullen we hem onderweg in een paraplubak zetten? (lees vuilnisbak) Maar het is veel leuker om eerst deze inmiddels driedelige paraplu te proberen te verkopen. Het slachtoffer, een medewandelaar ziet de lol er niet helemaal van in. Dan probeert hij hem te ruilen. Natuurlijk hapt ook deze wandelaar niet toe. En opeens komt er bij Adriaan de tekst uit: Dus ik begrijp dat je wil ruilen?



Tussen de hagen door



Kerkje te Stegen



In de dalen is het nevelig door het verdampende water en bij het naderen van MEDERNACH denk ik kerkgezang te horen. Om 10:24 op zondag is dat niet onmogelijk hoewel ik de enige ben die het hoort…. Na een controle met blauwbekkende dames onder een parasol, die nu dienst doet als paraplu, komen we weer op een rust met een lekker fris ruikende toilet in een gebouw. Eindelijk eens geen dixie die overigens wel in overvloed aanwezig zijn. Prima! We hebben vandaag wel een route-plattegrond mee, maar kunnen door de regen niet altijd lezen. Dus bekijken we hem maar steevast op de rusten. Ik had trek in een lekker koffiebroodje of een punt taart maar dat lukt hier helaas niet. Er zijn alleen broodjes braadworst e.d. in de aanbieding.



Pisszentrale

 Tot nu toe ging het steeds goed. We misten de flinke buien en de miezerregen was niet noemenswaardig, maar nu treffen we toch een flinke bui. Het water stroomt met golfjes over de weg naar beneden. Mijn broek plakt nat en koud aan mijn benen, maar ik heb gelukkig nét geen natte schoenen als de bui stopt. We blijven veelal bovenop de bergen lopen dus het is vandaag minder zwaar.

Als we voor de zoveelste maal een Duitser met zijn 10-jarige zoon, gok ik, in halen zeg ik dat het wel een estafette lijkt. Dat blijkt staffellauf te heten. Weer wat geleerd. Alhoewel, ik moet het nu toch even in het woordenboek opzoeken….

Er volgt een prachtig stukje tussen hagen door en dan komen we in SCHRONDWEILER waar een rust is, net voor de 30 km. Ik ga even lekker zitten.

Het loopt best lekker zo nu het niet zo warm is. En Adriaan kletst weer druk met iedereen. Een kenner, hij heeft ooit met hem op één kamer gelegen, zegt: “Als je een half uur niets terug zegt houdt ie vanzelf zijn mond wel.” In STEGEN is weer een rust, met eindelijk een stuk appeltaart Maar eerlijk gezegd smaakt hij niet zo bijzonder. Er staat wel een bijzondere toilet: de pisszentrale.

Op veel punten is de weg speciaal voor ons afgezet: ‘Route Barree’ en veelal staan daar nog blauwbekkende militairen bij ook. Ook om ons over te zetten op drukke punten. En dan komt Diekirch in de diepte langs de rivier al weer in zicht. De brug over en dan zijn we al om 2:20 terug. Maar de route moet volgens zeggen vandaag maar 38,5 km zijn tegen 42 gisteren. En met veel minder klim en daalwerk.

We handelen alle stempels en andere formaliteiten af en ik krijg mijn bronzen medaille met de kanonnen. Toch is het al de vijfde keer dat ik hier loop. Dat zit zo. Ooit wandelde ik elke tocht met herinnering en na verloop van tijd had ik een flink doek helemaal vol. Dat ding slingerde echter van links naar rechts over de zolder en lag alleen maar in de weg dus haalde ik de mooiste medailles er af en mieterde de rest in de vuilnisbak…. Inclusief mijn Marche de l’Armee medaille brons mét kanonnen.  

Na een patatje en een biertje gaan we ons douchen. Helaas is deze bij de dames nu koud dus maar met het washandje. En als we alle spullen weer naar de auto sjouwen delen de Duitse militairen uit wat nog over is van hun catering. De zoute krakelingen en berliner bollen staan ons wel aan dus die knabbelen we in de auto onderweg naar huis lekker op.