MARCHE DE L´ARMEE, 18 & 19 JUNI 2011

MARCHE DE L' ARMEE,

IML TOCHT DIEKIRCH, LUXEMBURG

18 & 19 juni 2011

Dit jaar slapen we in het militaire tentenkamp met heerlijke douches. We zijn vroeg dus installeren ons vast. Wij achterin, lekker rustig, Teunie voorin, dat is handiger als je 's nachts naar het toilet moet.

We nemen een kijkje op het kerkhof waar we áchter de muur' van slapen. Rare gewoonte misschien, maar we kijken onze ogen uit naar de grote grafzerken van natuursteen, is hier vast niet zo duur, beeldhouwwerken en bouwwerkjes. En dan de kleuren van de huizen! Van knaloranje via fel roze tot helblauw dat zeer doet aan je ogen. Dat verwacht je eerder in Denemarken! We maken foto's van de bezienswaardigheden w.o. ezels want Diekirch is ezelstad. Dan even de supermarkt in voor batterijen waar het assortiment toch anders is dan bij ons. 's Avonds eten we met Hans en Hugo pizza in het centrum want, zo concluderen we, daar hebben we nu we fit zijn nog zin in, morgen na een wandeling van 40 km waarschijnlijk niet meer. We slapen prima in de tent hoewel ik nog wel een vuurvliegje rond zie vliegen, twee buurmannen om een uur of twee hoor praten en de Belgische buren hoor kraken op het plastic zeil dat onder hun bed ligt. Geen slecht idee overigens want we staan gewoon op het gras en als het hard gaat regenen loopt het water daardoor natuurlijk gewoon naar binnen en wordt alles wat op de grond staat nat.

ZATERDAG 18 JUNI

Het ontbijt is even wennen voor me. Adriaan maant me op te schieten, maar ik wil eerst nog even naar het toilet. Dan zetten we er flink de pas in en halen de pelotons Duitse soldaten in. En Adriaan had gelijk want nu staat er áchter ons een lange rij. Ik eet mijn buik vol met semmeln (keizerbroodjes) en roomboterbroodjes met koffie en chocomel.

En na het startschot, klokslag zeven uur, met een echt kanon, starten we langs de Sure en slaan na een stukje kade links af om het centrum van Diekirch door te gaan. De route voert dwars door het winkelcentrum, langs de mooie kerk en het oorlogsmuseum met de kanonnen op het binnenplein.

Er loopt zelfs een Zoll-hond mee en veel slakken. Van die grote wijngaardslakken waarvan er menigeen is platgetrapt. En alle mascottes op de tassen..... je kijkt je ogen uit. En dan dient de eerste klim zich al aan. We halen een moeder met dochter in waarna dochter vraagt: hoe vaak gaan jullie ons nog in halen? Adriaan houdt het op vier keer, ik op vijf.

Al om 7:40 zijn we op de eerste rust van de militairen waar we een beker isostar achterover slaan en door lopen, bij de splitsing de 40 km op.

Al wandelend wisselen graanvelden en weilanden af met bossen. En er zijn prachtige vergezichten. We gaan door BASTENDORF. Langs de route zijn veel kapelletjes te zien en overal staan 'privé rusten' van allerhande wandelgroepjes en legeronderdelen.

We gaan door FOUHREN/FUREN en hebben inmiddels de meeste bekenden waarvan we al dan niet weten dat ze hier zullen zijn al gezien. Het lijkt hier wel Nederland en één grote reünie. Hoewel we ook enkele Fransen zien en Belgen die ook in Chantonnay waren.

Na een steile afdaling lopen we recht op het prachtige kasteel van VIANDEN af, van ons gescheiden door een diep dal. En daarvoor is de rust.

We vervolgen de route dwars door Vianden heen. Ooit, een jaar of twintig geleden heb ik hier geslapen. Ik weet er nog wel iets van, maar ik wordt toch verrast door de schoonheid van het plaatsje. Prachtige monumentale gebouwen, een mooie brug, een schattig patchworkwinkeltje en een boucherie/charcuterie met worsten, ook in de vorm van varkentjes, voor het raam. We blijven foto's maken! Maar het is dan ook heerlijk met het zonnetje dat alles er nog mooier uit laat zien. We gaan zelfs langs mijn hotel van weleer. 

Helaas kunnen we de route niet mee lezen op de plattegrond. We zijn er vanuit gegaan dat we die aan de start wel mee konden nemen, maar dat blijkt niet het geval te zijn dus we moeten het doen met herinneringen van vorig jaar. Gelukkig hebben we hem niet nodig om de weg te vinden want er is prima gepijld met bordjes met de afstanden er op en grote krijtpijlen op het wegdek.

We dalen af, BETTEL in, langs een gebouwtje dat lijkt op een stationnetje en passeren een gele vlag met een rode leeuw. Waar is die nu van? Hij blijkt van Zuid Holland te zijn! We schamen ons diep dat we dat niet wisten.

In HOESDORF zien we voor de zoveelste maal aanwijzingen van de pelgrimsroute naar Santiago die hier kennelijk ook een tak heeft lopen. Een drietal echte ezels die met hun oren fier overeind in een weiland staan zijn niet echt fotogeniek want voor ik ze op de gevoelige plaat vast kan leggen kruipen ze achter het struikgewas weg. Tijdens een plaspauze in het bos ontdek ik op de grond afgekloven maïskolven vlak bij akkers. Ik zou wel eens willen weten welk dier dat gedaan heeft....

De bermen, vooral langs de vele graanvelden, staan vol klaprozen, korenbloemen, klokjes enz. ik kijk mijn ogen uit. We gaan LONGSDORF in waar weer een rust is en we een boom met fel rode kersen passeren. Dan volgen FOUHREN en SELTZ en gaan we terug naar het dal en door BASTENDORF waar we vanmorgen ook al door kwamen. We volgen enige tijd een riviertje dat over keien kabbelt langs fris groen grasland. Maar dik is de laag grond lang niet overal. Op enkele plaatsen kun je zien dat de boel een keer naar beneden is gekomen. Daar hebben de hoge bomen kale stammen  en zijn de dennen nog laag ten opzichte van hun buurbomen.

Een groepje koeien reageert op de zingende militairen. Eerst kijken ze hoe deze naderen en als ze dichterbij gekomen zijn rennen ze naar een veiligere hoek van hun weiland. We gaan BRANDENBOURGH in. Sommige namen zijn nog bekend van vroegere vakanties. Op de berg staat een  kasteelruïne en ik herken het witte kerkje van de foto die ik in 1991 tijdens mijn eerste Marche heb gemaakt. Nog uit de tijd van de fotorolletjes dus dat ging spaarzaam. En toen bleek bij thuiskomst ook nog dat de toren van het kerkje er helemaal niet op stond. Maar dat maak ik vandaag goed! Er is een lekkere rust waar we op een bankje genieten van een broodje braadworst. Als we net weer op pad zijn valt er een regenbui dus we schuilen even in een bushokje bij een weg met de naam 'op der bakes'. Leuk als je het op zijn Nederlands uitspreekt.....

Laag en hoog wisselen elkaar in hoog tempo af dus ons tempo ligt niet zo hoog. Maar erg moe ben ik niet. Komt vast door de training in Chantonnay veertien daag geleden. We volgen de rivier in de diepte langs een afbrokkelende bergwand. Ik ga toch maar even aan overkant lopen want je weet maar nooit wanneer het volgende stuk naar beneden komt.

Een man zit op zijn knietjes achter een vangrail in het gras. Een bij-de-hante wandelaar achter me zegt: "Die zoekt zijn contactlens." "Nee, hij zoekt wilde aardbeitjes, maar ik vind hem wel leuk." en "Wel knap, ik zou hier niet eens gaan zoeken."   Ondertussen hebben we moeder en dochter menig maal gepasseerd. Maar hoe veel keer.... we zijn allemaal de tel kwijt.

 Dan door ERPELDANGE langs een knalblauw huis dat zeer doet aan je ogen, maar dat volgens medewandelaars prima bij mijn blauwe regenjack past, en langs bomen met grote dotten maretak tussen de takken. En uiteindelijk gaan we langs een bord DIEKIRCH. Maar dat wekt alleen maar valse hoop want we zijn er nog lang niet. We moeten weer een heuvel op waar bovenop echt de laatste rust is. Er komt een donkere lucht aan dus we besluiten maar eens uitgebreid te rusten. Een goed besluit want we zitten nog maar net als de bui los barst. We moeten zelfs allemaal inschuiven omdat de regen naar binnen waait.

En dan toch Diekirch in langs de ezelfontein en over het centrumpleintje waar we rond half vier bij de bakker neerstrijken voor een lekker puddingbroodje want die heb ik, in tegenstelling tot de afgelopen twee jaar, onderweg nog niet op. Er wordt gezellig muziek gemaakt door de 'plaatselijke fanfare'. Ook op het terras van de ijsboer strijken we nog even neer, maar dan komt er weer een donkere lucht aan dus we besluiten snel door te stappen naar de finish. En precies op tijd, want we staan nog maar nét onder een partytent of de bui barst los. Dit maal met flinke hagelstenen. (Is ook dé vraag van vandaag: was je vóór of na de bui binnen.....)

 We eten een broodje gyros en drinken gezellig een biertje, ondertussen genietend van de Hollandse band, waarna we de heerlijk warme douche op zoeken. En dan nog even terug naar het plein waar de zon gaat schijnen en het nog lekker warm is ook! Maar als hij onder gaat gaan wij ook onder de wol. Nog even wat lezen, maar niet lang, want voor het licht uit gaat is bij ons het licht al uit.

ZONDAG 19 JUNI

Na een regenachtige nacht zijn we ook vandaag de soldaten weer voor aan het ontbijt. Maar in alle haast ben ik mijn limonade vergeten dus neem maar 2 pakjes chocomel mee van het ontbijt. In afwachting van het startschot ontwaren we moeder en dochter in de menigte. Ik gebaar naar hen: ´dit is de eerste keer´, en daar zal het voor vandaag bij blijven.

Een sombere lappendeken

We starten weer langs de Sure, niet vlak langs de campings, zoals andere jaren, maar aan de overkant. Maar na de eerste brug over te zijn gegaan wordt de aanlooproute toch hetzelfde als vorig jaar. Alles is wat somber als we door GILSDORF gaan wat een lieflijk kerkje heeft, maar volgens mij heeft elke plaats dat hier. BETTENDORF volgt, evenals vorig jaar, en dan gaan we een andere kant op. De route is dit jaar namelijk verder helemaal anders. Mede door de regen is alles wel frisgroen.

Parsol/plu

De regenjas gaat constant aan en als het droog is weer uit, want het is helemaal niet koud. We voelen ons net jojo's. En Adriaan zijn paraplu sneuvelt daarbij. Natuurlijk levert dat ook weer stof tot vermaak. Zullen we hem onderweg in een paraplubak zetten? (lees vuilnisbak) Maar het is veel leuker om eerst deze inmiddels driedelige paraplu te proberen te verkopen. Het slachtoffer, een medewandelaar ziet de lol er niet helemaal van in. Dan probeert hij hem te ruilen. Natuurlijk hapt ook deze wandelaar niet toe. En opeens komt er bij Adriaan de tekst uit: Dus ik begrijp dat je wil ruilen?



Tussen de hagen door



Kerkje te Stegen



In de dalen is het nevelig door het verdampende water en bij het naderen van MEDERNACH denk ik kerkgezang te horen. Om 10:24 op zondag is dat niet onmogelijk hoewel ik de enige ben die het hoort…. Na een controle met blauwbekkende dames onder een parasol, die nu dienst doet als paraplu, komen we weer op een rust met een lekker fris ruikende toilet in een gebouw. Eindelijk eens geen dixie die overigens wel in overvloed aanwezig zijn. Prima! We hebben vandaag wel een route-plattegrond mee, maar kunnen door de regen niet altijd lezen. Dus bekijken we hem maar steevast op de rusten. Ik had trek in een lekker koffiebroodje of een punt taart maar dat lukt hier helaas niet. Er zijn alleen broodjes braadworst e.d. in de aanbieding.



Pisszentrale

 Tot nu toe ging het steeds goed. We misten de flinke buien en de miezerregen was niet noemenswaardig, maar nu treffen we toch een flinke bui. Het water stroomt met golfjes over de weg naar beneden. Mijn broek plakt nat en koud aan mijn benen, maar ik heb gelukkig nét geen natte schoenen als de bui stopt. We blijven veelal bovenop de bergen lopen dus het is vandaag minder zwaar.

Als we voor de zoveelste maal een Duitser met zijn 10-jarige zoon, gok ik, in halen zeg ik dat het wel een estafette lijkt. Dat blijkt staffellauf te heten. Weer wat geleerd. Alhoewel, ik moet het nu toch even in het woordenboek opzoeken….

Er volgt een prachtig stukje tussen hagen door en dan komen we in SCHRONDWEILER waar een rust is, net voor de 30 km. Ik ga even lekker zitten.

Het loopt best lekker zo nu het niet zo warm is. En Adriaan kletst weer druk met iedereen. Een kenner, hij heeft ooit met hem op één kamer gelegen, zegt: “Als je een half uur niets terug zegt houdt ie vanzelf zijn mond wel.” In STEGEN is weer een rust, met eindelijk een stuk appeltaart Maar eerlijk gezegd smaakt hij niet zo bijzonder. Er staat wel een bijzondere toilet: de pisszentrale.

Op veel punten is de weg speciaal voor ons afgezet: ‘Route Barree’ en veelal staan daar nog blauwbekkende militairen bij ook. Ook om ons over te zetten op drukke punten. En dan komt Diekirch in de diepte langs de rivier al weer in zicht. De brug over en dan zijn we al om 2:20 terug. Maar de route moet volgens zeggen vandaag maar 38,5 km zijn tegen 42 gisteren. En met veel minder klim en daalwerk.

We handelen alle stempels en andere formaliteiten af en ik krijg mijn bronzen medaille met de kanonnen. Toch is het al de vijfde keer dat ik hier loop. Dat zit zo. Ooit wandelde ik elke tocht met herinnering en na verloop van tijd had ik een flink doek helemaal vol. Dat ding slingerde echter van links naar rechts over de zolder en lag alleen maar in de weg dus haalde ik de mooiste medailles er af en mieterde de rest in de vuilnisbak…. Inclusief mijn Marche de l’Armee medaille brons mét kanonnen.  

Na een patatje en een biertje gaan we ons douchen. Helaas is deze bij de dames nu koud dus maar met het washandje. En als we alle spullen weer naar de auto sjouwen delen de Duitse militairen uit wat nog over is van hun catering. De zoute krakelingen en berliner bollen staan ons wel aan dus die knabbelen we in de auto onderweg naar huis lekker op.