QUATRE JOURS DE CHANTONNAY, 2 t/m 5 juni 2011

QUATRE JOURS DE CHANTONNAY,

IML-tocht FRANKRIJK, 2 t/m 5 juni 2011

We doen 10 uur over de autorit naar Frankrijk en rijden gelijk naar de start om ons aan te melden. Het is inmiddels even over zessen, maar het inschrijfbureau is nog open. We halen boodschappen en gaan dan naar kamping ‘De la Motte’ in Vendrennes. Een prima kamping met een uitbaatster die gelukkig perfect Engels spreekt. Het sanitair is prima met 4 douches waarvan de invalidendouche zo groot is dat weinigen die thuis zo groot zullen hebben! En er zijn nog meer mensen uit Holland: een viertal uit Huizen. Of wij die kennen….. uit al die miljoenen inwoners van Nederland zou dat wel heel toevallig zijn. Maar zoals Ad later zegt: Nederland is ook maar een klein landje.

Ik roem de koelkast nog even die we mee genomen hebben, maar Adriaan zegt: je kunt spullen ook koel onder de auto leggen. Ja, en dan ’s morgens je spullen vergeten en zo weg rijden….. en er bij terugkomst lekker overheen rijden zeker!

DONDERDAG, HEMELVAARTSDAG, 2 JUNI

We moeten al vroeg op, om 5 uur, douchen en wat ontbijten (stokbrood met geitenkaas), en om 6 uur op weg naar de start. Of eigenlijk naar de pendelbus want we worden elke dag naar het startpunt vervoerd en lopen dan naar de finish terug.

Maar eerst ontbijten aan de start met, in mijn geval, een jus d´Orange, een warme chocomel en brioche-brood dat prima smaakt. En we hebben er voor betaald….. of vriendelijker klinkt: allemaal bij de prijs van E 30,= inbegrepen.

Het is de bedoeling dat je een eigen beker mee neemt voor op de rustposten onderweg maar die zijn we vergeten. Dus ik neem maar een kartonnen bekertje van het ontbijt mee.

De bus komt al snel en zo gaan we naar Vouvant. Een prachtig monumentaal plaatsje waar we al veel foto´s maken en de nodige tijd doorbrengen. Als dit zo door gaat wordt het een latertje bedenk ik me. Onder een kolossale spoorbrug door gaan we al snel de natuur in, afwisselend bos en akkerland. De rusten zijn prima. Met brioche brood, ´specialité de Vendee´ wordt me verteld, en chocolade, Turks fruit dat hier paté des fruits heet, stukjes appel en sinaasappel en gedroogde pruimen. En af en toe zelfs cake. We snoepen wat af! En dat na elke 7 km!

Op de bospaden is het wel even om de enkels denken. En in de dorpjes treffen we de prachtigste kastanjes met dikke, warm bruine, knoestige stammen. We behelpen ons onderweg in het Frans. Bonjour gaat nog wel, maar dan gaan we snel over in het Engels of Duits indien van toepassing. En als we ons een keer behelpen in het Frans blijken de wandelaars uit België te komen en prima Nederlands te spreken. Het is zelfs zo erg dat we in gesprek met iemand uit Tunesië en Tsjechie de vraag terug krijgen: “Komen jullie uit Holland?” Zijn wij Hollanders dan zo berucht…

Halverwege krijgen we op de rust stokbrood met fromage of jambon. Heerlijk want het stokbrood smaakt hier veel beter dan thuis. De krekels laten zich in de loop van de middag steeds luider horen tussen de prachtige bloemen en planten langs de akkers en af en toe komen we bij leuke, kleine dorpjes waarvóór we dan steevast af slaan. Maar we zien voldoende leuke huisjes gebouwd met natuursteen en daarna gestuct en veelal voorzien van luiken in pasteltinten. We wandelen dwars door maisvelden en een wijngaard en treffen vrijwel geen auto’s, maar wel veel aanwijzingen van de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella. De pelgrimsganger waar wij een stukje mee op lopen heeft echter langs een andere route gelopen. Langs een pad zit een wandelaar die het helemaal gehad heeft. En ook wij beginnen behoorlijk moe te worden als het einde nadert want vrijwel geen enkel pad is vlak.

We zijn dan ook blij als we tegen vieren de arrivee bereiken. Daar is ook de gezellige Fransman al die geen woord over de grens spreekt maar waar we met handen en voeten toch leuk mee communiceren en de grootste lol hebben. We nemen saucissen met friet. Niet met mayo en curry, maar met mosterd en ketchup. Het is gezellig op het veld met steltlopers die dansen op de muziek van een ‘trapauto’. En uiteindelijk stappen we al om 9 uur vermoeid in bed.

VRIJDAG 3 JUNI

Na afgezet te zijn in het dorpje Les Moutiers sur Lay verlaten we massaal het plein via één der achterste hoeken. We komen langs een oud vrouwtje dat de luiken van haar huis opent. Alle luiken gaan hier ’s nachts, en vaak ook overdag, dicht. We passeren het gemeentehuis waarna het hele peloton stagneert. We zijn de verkeerde kant op gegaan! Maar na het passeren van de Lay gaan we alsnog goed van start. Ook vandaag is het heerlijk zonnig weer, een graad of vijf warmer al dan gisteren.

De route voert weer door bos en langs akkers en langs een alleraardigst kasteeltje bij het Bois Sorin. De brem geurt heerlijk en bij kersenbomen die gewoon langs de weg staan staat een bordje ´verboden te plukken.´ Jammer, want ze zijn al bijna rijp. Maar als we het nabijgelegen huis naderen staat de eigenaar buiten te kijken. Let hij op of er niet iemand stiekem wat plukt? Het is overal waar we passeren natuurlijk wel ongekend druk vandaag voor deze streek! Er rijden vandaag iets meer auto’s, we kunnen nu niet met één hand toe, en achter ons wordt ‘voiture’ geroepen.

De tweede rust is bij een alleraardigst kerkje waar de zwaluwen hun nestjes bovenin de glas-in-lood ramen hebben geplakt. Adriaan krijgt hier een biertje. Werpt zijn verzoek gister bij iedere post ‘deux bierre silvousplait’ toch vruchten af! Als hij mij roept zegt een Franse dame die achter hem zit ook Monique te heten, en nog wel hetzelfde geschreven als mijn naam! (Logisch, we zitten hier in Frankrijk!!!)

Al snel gaan we aan het ommetje beginnen dat de 44 en 28 vandaag extra doen t.o.v. de 21. Maar het is een prachtig stuk langs een soort stuwmeertje. Langs de route ontwaren we prachtige orchideeën en overal vliegen vlindertjes op uit het gras. En voor we het weten zijn we ook al weer op de volgende verzorgingspost, die met de halve stokbroden. We eten er wat op het gemak en Adriaan raakt aan de praat met een man met het opschrift op zijn T-shirt: ‘Ik loop naast Rob.’ Hij legt gelijk even uit dat Rob er deze vierdaagse niet bij is en hij blijkt Ad te heten en uit Huizen te komen! Inderdaad, de Ad van onze camping. Blijkt de wereld toch kleiner te zijn dan je denkt!

We gaan door, o.a. via een rivierbedding waarover ik nog opmerk: normaal loopt hier water door, nu wij, en we komen op een prachtig punt bij een oude stenen brug met bogen. Als ik verder door La Rochette loop blijkt dat we beneden gekomen zelfs over de brug mogen. Het kost ons helemaal geen moeite de route te vinden en het loopt lekker langs weer een kasteeltje waarnaast ook weer een rust gesitueerd is. Allemaal heerlijke rusten.

Eigenlijk lopen we van rust naar rust hoewel het tegen het einde van de tocht  steeds langer duurt voor we de volgende weer bereiken. Waar dat aan ligt? Worden we moe? Is er met elastiek gemeten, zeker het tweede deel? Het is toch vreemd dat je over de eerste helft 3 ½ uur doet en de tweede 5! En meer wandelaars hebben hetzelfde idee. We genieten dus maar gewoon van de tocht en gaan er vanuit weer rond vier uur binnen te komen.




Links de schuur met zwaluwnestjes

  Af en toe vragen we ons af of we nog wel goed gaan, maar na verloop van tijd hangt er toch weer een pijl. Vooral het laatste deel is heet. We moeten nog wel klimmen en dalen maar het ergste hebben we gelukkig gehad. En dan treffen we aan de rivier die veel koelte uitstraalt nog een post waar we iets te drinken mogen proeven en een foto nemen naast een ‘cowboypaard’. Het smaakt prima, maar met deze temperaturen, 32 graden, smaakt natuurlijk alles!

We gaan nog door het leuke authentieke Franse dorpje Le Fruiteau, helaas gedomineerd door een gigantisch driepotig bouwwerk, een watertoren gokken we. We nemen een kijkje in het eenvoudige kerkje en bij de zwaluwnestjes die bovenin een schuurtje geplakt zitten. De jonge zwaluwtjes schreeuwen met hun bekjes wijd open om eten.

En dan is het niet ver meer langs de rivier en via de buitenwijken, gezellig kletsend met Huizense Ad, naar de finish die we om tien voor vier bijna bereikt hebben. Maar daar we langs de auto komen doen we daar eerst even onze sandalen en crocks aan.

Aan de finish is het ook gezellig. Ook vandaag krijgen we er een half stokbrood, een bekertje wijn en een appel. En speciaal voor vandaag is er een grote brioche die voor iedereen aangesneden wordt. We kletsen nog even na en horen dat vlak na ons vertrek van de stokbrood-rust de pijlen verdwenen moeten zijn. ´Ja, moet je maar voor ons lopen want we zochten nog souvenirs voor ons plakboek…..´ en een andere wandelaar wordt gevraagd wat hij van vandaag vond. Hij vond het zo mooi, hij zou het zo nog een keer doen!

 

ZATERDAG 4 JUNI

Waarom we zelf onze beker
mee moeten nemen



Vandaag worden we bij een huis afgezet waar een kraam met allerlei producten uit de streek staat. Maar wij lompe wandelaars gaan direct van start en keuren de kraam geen blik waardig.

We gaan via Mesnard La Barotiére meer door het landelijke gebied en langs een groot vis- en recreatiemeer waar ook druk gevist wordt. Er zijn vissers met wel vier hengels! En dan via het Bois Du Défend waar we niet het op het infobord beloofde hert, de vos en paddenstoelen zien!



Hier rust,
nog 29,5 km te gaan.



En het duurt ook niet lang tot we al weer bij het eerste kasteel aan komen. En op de eerste rust. En dan gaat het op naar Vendrenne, het dorpje waar we op de camping staan. Sterker nog, na de kerk en de bakker, la Brioche de Vendrennes, gaan we langs de camping waar voor Ad een heel ontvangstcomité klaar zit in de vorm van zijn vader en moeder die ook in het huisje zitten. Hij heeft overigens weer zo’n leuk shirt aan met: ‘ik ben AD vertentie ruimte’. Deze shirts krijgt hij van een kennis met een reclamebureau en die moet hij dragen tegen vergoeding van een kratje bier, er zijn ergere verplichtingen! (Wij zoeken eigenlijk ook nog zo’n sponsor…)

We gaan door want met de goede verzorging onderweg is het niet nodig op de camping zelf wat te nemen en de rust is niet ver meer. Deze is gesitueerd voor een houtwal waarin het ritselt van de vliegjes. En die dieren hebben een onverklaarbare voorkeur voor gele shirts. Het mijne en die van de organisatie zitten helemaal vol.

We steken de hoofdweg over in L’Oie die we elke dag rijden van en naar de camping c.q. start en gaan dan aan de andere kant richting Ste Cecile waar ook de nodige Nederlanders op de camping staan. Maar bij de camping zelf komen we niet.

Al na 3 ½ uur zitten we op de stokbrood-rust op 21,3 km. Het gaat dus lekker. Maar we maken ons geen illusies, al is de route tot nu toe niet zo zwaar, we zullen toch wel weer rond vieren binnen zijn.

Langzaamaan begint het wel weer warm te worden en nu moeten we door de graanvelden lopen, kilometers lang. De grond is gescheurd van de droogte. Maar het is wel prachtig. We lopen hoog en hebben tot ver in de omtrek zicht o.a. op een tot huis omgebouwde molenstomp.

Er staan flessen water in de kant van de weg als extra verfrissing en ik zie zelfs een muggenorchis. Maar dat die zo heet hoor ik later pas van Ad zijn vrouw.

We bereiken de vijfde rust waar het drinken wel extra lekker smaakt. Ik wil een chocolaatje nemen maar ik knijp hem helemaal fijn tussen mijn vingers, zo warm is het. Nog even naar het toilet. En wat voor één!



L' Aublonniére



Dwars door een korenveld



Langs fruitbomen met o.a. perziken vervolgen we de route toch maar weer. We gaan een stuk over een oude spoorweg, nu wandelpad, overgroeid door struiken dus lekker schaduwrijk. Na een enge afdaling met los gruis komen we op de verharde weg waar we een groepje Nederlanders in halen. ´Goeie middag` dus lekker op zijn Nederlands! Langzaamaan ga je de mensen ook kennen. Nu wandelen er naar verhouding ook niet zo veel mensen op de langere afstanden. (Totaal: do.1962 – vr.1096 – za.1116 – zo.1237)

Toilet van buiten.....



We moeten een tunneltje door, hoewel, het lijkt meer op het riool, onder de snelweg door en gaan dan aan de andere kant weer terug. Het valt me alleen maar op omdat ik het op de plattegrond heb gezien en omdat ik er weer attent op wordt gemaakt. Het schijnt zo te zijn omdat we nu langs de hoofdsponsor van dit evenement gaan. Ook hier staat weer een jerrycan voor extra water en ik maak er mijn handen even lekker nat.



Toilet van binnen
met een metersdiep
gat onder de bril



En dan gaan we vandaag vanuit het noorden de stad in en via Place Jeanne d’ Arc naar de finish in het park. Gewoon weer tegen vieren ondanks het feit dat de route vandaag een stuk vlakker was dan de voorgaande twee dagen. Daar klinkt gezellige doedelzakmuziek en genieten we nog even na.

Het is inmiddels half vijf geworden en we maken aanstalten om boodschappen te gaan doen want we weten niet hoe laat de winkels hier op zaterdag sluiten.

Dan komt de volgende vraag: “Hoe laat gaan de winkels hier eigenlijk dicht?” Iemand staat op en gaat het vragen. Na terugkomst: “zeven uur.” “Hoe laat is het nu?” “vijf voor zeven……” grote hilariteit en veel gelach!

Gezellig kletsend komen we tot de conclusie dat je wel vreselijk moe wordt van deze vierdaagse. Je hele lichaam is ´lam´ en je bent blij dat je al vroeg je bed in kunt.

ZONDAG 5 JUNI

Al weer de laatste dag waarop we, na een onstuimige nacht met regen en onweer, besluiten dat we Chantonnay nog willen bekijken, vorige keer was er braderie in het centrum, en toch nog wat van de feestelijkheden na afloop mee willen maken en dus kiezen voor de 21 km. Dat moet voor de start eerst geadministreerd worden en daarbij krijgen we nog E 1,50 retour ook!

Bij de start is het overigens weer prima weer, lekker wat minder warm dan de afgelopen dagen. We zitten samen met de 28 in een bus die eerst afgezet wordt na een toespraak in het Frans. Een jolige Nederlander zegt daarop: “Voor onze Nederlandse wandelaars: alle 28-ers hier opzouten en voor onze Vlaamse gasten: alle 28-ers hier uitsteigen.”

Mouchamps

Wij beginnen weer met enkele pittige afdalingen en klimmen door prachtig terrein met hoge varens en langs wild stromend water wat mede door de regen van vannacht zal komen.

Al snel wordt het parkoers echter vlakker. De korenvelden zijn deels plat geregend en gewaaid. Graancirkels? Aliens? Wij zien er in ieder geval wel enkele landingsbanen in….

In Mouchamps hebben we achter de kerkhofmuur de eerste rust vanwaaraf we zicht hebben op de ‘stad’ over het kerkhof heen. Maar veel zien we er verder niet van, we gaan weer het landelijke in langs leuke huisjes en een oude trog waarin huislook prachtig staat te groeien. Er liggen zelfs enkele stekjes op de grond …… tenminste, voordat ik langs kwam!

De koeien in de weilanden kijken ons nieuwsgierig aan en we zien zelfs een kolossale stier. We passeren weer een leuk kasteeltje dat we toch weer fotograferen ook al zegt een Fransoos dat er hier in de omgeving heel veel staan. Het lukt weer aardig in het Frans, maar op gegeven moment moeten we toch onze schouders op halen want hij spreekt ‘geen woord over de grens’.

We nemen het randje van Les Roches Baritaud mee en komen op de tweede rust op een boerderij waar Adriaan nu zelfs DUEX bierre krijgt. Hij moet alleen even mee komen zodat anderen het niet zien want eigenlijk mag er geen bier verstrekt worden. Ik ga naast iemand op een bankje zitten; “Bonjour.” Als Adriaan pratend op me af komt lopen zegt de man: "ik ben mooi in je bonjour getrapt.” “Ja, maar ik heb dan ook al drie dagen geoefend.”

Er staat een chemisch toilet waar iemand bij staat. Als ik vraag of hij bezet is….. is there someone in….. komen er wat geluiden naar buiten die dat bevestigen. De Franse dame voor het toilet komt niet meer bij…

We komen langs een fotograaf die, waarschijnlijk voor zijn eigen veiligheid, op zijn bord heeft geschreven: ‘amis automobilistes, ceçi n’est PAS un radar’.

Als Adriaan rechts af slaat voor een sanitaire stop gaat een dame bijna achter hem aan en dan gaan we uiteindelijk Chantonnay weer in langs een watertje met grote groene kikkers en door het ‘centrum’ langs de kerk waar het uitgestorven is. Geen braderie.

Maar de kerk is wel open en we nemen stilletjes even een kijkje binnen terwijl de pastoor op het altaar met twee kinderen bezig is. De kerk heeft prachtige glas-in-lood ramen. En via Place Jeanne D’Arc komen we weer in het park waar het inderdaad gezellig is tijdens de prijsuitreikingen. En wat ze al niet verzonnen hebben….. de grootste groep, het land met de grootste deelnamen na Frankrijk zelf (onze zuiderburen), de jongste deelnemers enz. enz. en natuurlijk de IML onderscheidingen. En iedereen krijgt een brioche mee!